Weer vroeg op 5:00 uur. We ontbijten niet in het hotel en vertrekken dan ook direct als we onze spullen de bus hebben ingeladen. We rijden voor een deel dezelfde weg als toen we gisteren naar het park reden. Daar waar we rechtsaf richting park reden gaan we nu links af en rijden langs het park. Opvallend langs deze weg is aantal gebouwen van Jehova’s Getuigen. Ze doen het hier goed. Wat ook opvalt, zijn de rode kruizen op sommige huizen ten teken dat deze huizen gesloopt moeten worden. Het zijn behoorlijk wat huizen waar deze tekens op staan. Sommige terecht, bij anderen vraag je je af waarom. Misschien omdat ze te dicht bij de weg staan? Het is niet alleen dat we veel van deze huizen zien. We zien ook dat er naast deze huizen ook veel kindertjes rondlopen. Nu is het zo dat er in Afrika veel tantes, oma's, zussen, etc. andere kinderen van familieleden opvoeden, maar ondanks dat zijn het er behoorlijk veel. Dat vond de regering van Rwanda dus ook. Er is nu dus door de regering bepaald dat ieder gezin max. 3 kinderen mag. Worden dat er meer dan 3 dan wordt de vader gearresteerd. Misschien zou sterilisatie een optie zijn? Aan Annette vraagt Ingrid hoe dit in Oeganda geregeld is. In Oeganda geldt deze regel dus niet en is anticonceptie gratis. Wat ook opvalt is dat veel berijders van bodaboda's (brommertaxi) je met een helm ziet rijden. In Rwanda is men verplicht een helm te dragen. Dit geldt voor zowel de berijder als de passagier. Veel passagiers doen dat niet omdat je steeds een helm draagt die ook door anderen gedragen is. Niet echt fris. Dat vinden de passagiers dus ook. Ook hier rijden we weer door een landbouwgebied. De bananenplantages komen ook hier veel voor, ook al zijn de vruchten geen echte bananen, maar bestemd voor Matoke. Bij Katigumba gaan we grens over naar Oeganda. Het gaat dit keer heel wat sneller dan op de heenweg. Wat alleen wel opvalt, is dat wij bij de grens weer voor een visum betalen. Klinkt logisch. Wat alleen niet logisch is, is het feit dat je geen bonnetje of iets krijgt waardoor blijkt dat je voor je visum betaald hebt. Ja, oké je hebt een stempel. Er werd ons dan ook gezegd dat nadat we geld hebben neergelegd en een stempel hebben gekregen, dat we wel konden gaan. Nou dan gaan we maar. We lopen naar de Oegandese grens. Bij de Oegandese grens staan verschillende verkopers Matoke en satéverkopers. Bij het langslopen van deze verkopers heeft Annette haar blik al geworpen op de verschillende trossen Matoke. Nathan is nog even bij de grens bezig om het busje ook over de grens te krijgen. Zou niet gek zijn als dat lukt. In de tussentijd drinken we wat op een terrasje. Als we ons drankje op hebben gaat Annette naar de Matoke-verkopers om haar slag te slaan. Het blijkt nog een heel gedoe te zijn. Ingrid als leek, denk dat al die trossen op elkaar lijken, maar niets is minder waar. Bij de ene tros zitten er teveel beurse plekken op, bij de andere vlekken wat betekent dat er een ziekte in zit. Uiteindelijk heeft ze dan toch 3 trossen gekocht. 1 Voor zichzelf, 1 voor haar zus en 1 voor iemand waar ze geld van geleend heeft. Als ook Nathan zich bij ons gevoegd heeft worden de trossen Matoke ingeladen en gaan we op een hobbelige zandweg ons reis voortzetten. Ja, we zijn weer in Oeganda en dus weinig asfaltwegen. Onderweg wordt er nog tomaten door Nathan gekocht en boter door Annette. Via Mpoma, Ngugo en Biti komen we in Mbarara aan. Mbarara is een grote universiteitsstad gelegen in het westen van Oeganda. Weinig bezoekers stoppen in de plaats van het Koninkrijk der Ankole mensen. Bij een rotonde midden in de stad staat een standbeeld van een lange Ankole gehoornde koe. Mbarara is een belangrijk kruispunt waar de weg zich splitst om naar Kabale (zuid-west) of Kasese (noordwesten) te gaan. Het is tevens de stad waar de huidige president vandaan komt. We lunchen in het Agip-motel, Arcadia Cottage. Als we lekker aan het eten zijn komen er twee mannen lopend met een fiets langs. Onder de snelbinders van de bagagedrager een aantal levende kippen die zij proberen te verkopen. Helaas mag ik geen foto van hen maken. Als we net klaar met de lunch en hebben afgerekend komt Nathan met de mededeling dat er een band lek is. Vervelend voor hem, maar wij nemen nog wat te drinken. Als we halverwege het drankje zijn, komt Nathan met de bus voorrijden. Bleek geen lekke, maar een zachte band te zijn. Gelukkig voor hem. We klokken ons drankje snel naar binnen, stappen de bus in en rijden verder. Iets buiten de stad komen we langs de de koffieshop van Kale Bas. De Nederlander die we eerst in Travellers Rest hebben ontmoet, daarna de plek `KaleBas`in Lake Buyoni heeft gerund en nu dan in Mbarara is gevestigd. Helaas is hijzelf er niet. Het zou leuk zijn geweest als wij hem weer eens hadden ontmoet. We volgen de weg naar Masaka om bij Lake Mburo te komen. Lake Mburo is de beste plek in het land waar de gigantische eland antilope te zien zijn, evenals zebra, topi's, impala's, en diverse acacia-geassocieerde vogels. De vijf meren in het park trekken nijlpaarden, krokodillen en een verscheidenheid aan watervogels aan, terwijl aan de randen van de moerassen geheimzinnig papyrus specialisten zich verbergen, zoals de Sitatoenga antilope en rood, zwart en geel papyrus gonalek. Al gamedrivend komen we bij de de plek aan waar we overnachten. Mantana Tented Camp bij Lake Mburo is eenvoudig (twee bedden) en in een apart gebouwtje dat iets verder gelegen is zijn twee douches en toiletten. Op de vraag of we willen douchen, zeggen we dat we dat graag na de gamedrive willen doen. Hij zal zorgen dat we dan warm water hebben. We zetten onze spullen in de tent en gaan vervolgens naar de campsite waar we vorige keer overnacht hebben. Het restaurant staat er nog steeds. Ook de wrattenzwijnen lopen er nog steeds rond. We gaan even lekker met een biertje in het restaurant zitten met uitzicht over het meer. Het is heerlijk weer. Ingrid zoekt dan ook een lekker plekje in de zon. Om 16:00 uur hebben we met Andrew, de gids, afgesproken. Hij zal ons tijdens de gamedrive begeleiden. Het leuke van dit park is, dat je tijdens deze gamedrive ook af en toe uit de auto mag om tussen het wild te lopen. Andrew heeft natuurlijk wel een geweer bij zich. De vorige keer dat wij in dit park waren was het een wat troosteloos gebeuren. Het merendeel van het park was afgebrand. Nu is daar echter helemaal niets van te zien. In de verte zien we elanden. Ze zijn prachtig. We stappen uit het busje en proberen te voet dichter bij te komen. Helaas lukt dat niet echt. De elanden zijn behoorlijk schuw. We krijgen ze dan ook niet goed op de foto. Nu is dat ook niet het belangrijkste. Het is belangrijker dat we ze gezien hebben. Naast de zebra´s, buffels en wrattenzwijnen zien we verder niet veel bijzonders. Als we terugkomen, gaan we eerst gebruikmaken van de beloofde warme douche. We zijn de enige die van het gebouwtje gebruikmaken, dus we kunnen lekker uitgebreid douchen zonder dat er iemand op ons wacht. Niemand die op ons wacht? Annette en Nathan wachten bij ons bij het kampvuur, ondanks dat het vuur nog niet is aangestoken. Als we uitgedouched zijn gaan we met elkaar naar een restaurant Acacia dat iets verder van het meer gelegen is. Ook hier hebben we, voor we de gamedrive deden, aangegeven wat we wilde weten en hoe laat. We zijn de enige in het restaurant. Ook hier meer personeel dan gasten. Het is eten weer heerlijk. Als we klaar zijn brengen Nathan en Annette ons weer terug naar de tent. Met de meegenomen biertjes gaan we met z´n tweeën in de middle of nowhere nog even bij het nu echt brandende kampvuur zitten.

Geschreven door Ottengas.reizen