Hieperdepiep, Ben! Vandaag vertrekken we om 08:00 uur weer uit Kitgum om naar Murchinson Falls te rijden. Vanwege een traditionele bruiloft wat met luide muziek gepaard ging hebben we niet zo lekker geslapen. Maar dit keer zijn we in ieder geval op tijd opgestaan! Het is miezerig en druilig weer als we wegrijden. We rijden naar Gulu en zijn op zoek naar een internet café. Betty moet een ontvangstbewijs printer en voor Ingrid een mooie mogelijkheid om het thuisfront weer eens te informeren. In Kidepo was namelijk geen mobielverkeer mogelijk. Als we een internetcafé gevonden hebben gaan Betty en Ingrid even internetten. Richard en Ben gaan in de tussentijd op zoek naar diesel. Helaas blijkt het benzinestation, waar ze op ons staan te wachten, geen diesel te hebben. Uitverkocht. Wanneer Betty en Ingrid terugkomen van het internetcafé ziet Ingrid dat de auto een lekke band heeft. We rijden met de lekke band iets door tot het volgende benzinestation waar Richard op de heenweg een steeksleutel heeft gekocht voor het geval wij een lekke band zouden krijgen! Hoezo, toeval bestaat niet. In de tijd dat Richard de band maakt, strekken Betty en wij onze benen om bij het Crown Palace hotel wat drinken. Het is een luxe hotel met airco. Wel zo lekker met de warme temperatuur die er vandaag is. Ook nu is het weer leuk om door een dorp/stad te lopen. Als we ons drankje op hebben belt Isma (een van de chauffeurs van Habari. Met hem hebben we 2 reizen gemaakt) dat Richard ons aan het zoeken is. De mobiel van Richard doet het niet meer omdat deze bij het oversteken van de rivier in het water heeft gelegen en het nummer van Isma weet hij uit zijn hoofd. Als Betty aan Isma verteld dat zij met ons iets aan het drinken is, zegt Isma meteen “they are my friends”! Hij verteld Betty dat wij elkaar vast ergens onderweg nog wel tegen komen. We zijn benieuwd of dat lukt. Altijd leuk om hem weer te zien. Betty gaat Richard zoeken en wij blijven voor het hotel staan wachten tot ze ons komen ophalen. Niet veel later worden we door hen opgepikt en zoeken we verder naar diesel. Helaas is dit niet in Gulu te verkrijgen. Via smalle wegen met veel diepe gaten komen we tenslotte op een asfaltweg uit. Langs de kant van weg wordt weer van alles en nog wat verkocht. Levende kippen, hangend aan hun poten, worden aangeboden, maar ook fruitkraampjes waar o.a. tomaten en ananas worden verkocht. Onderweg begint de auto in eens te slingeren. Een lekke band. De band die we net hebben laten repareren! Richard verwisseld snel de band zodat we verder kunnen. We hebben nog een lange weg te gaan. Iets verder stoppen we om te lunchen met de sandwiches die we bij Fuglys hebben laten maken. Tegen 16:00 uur komen we in Fort Murchinson aan dat iets buiten het noordelijk deel van Murchinson Falls NP en het plaatsje Pakwach ligt. We worden door Bonnie (die we vorige keer in Bush Lodge Queens hebben ontmoet) met een koel drankje en verfrissend doekje ontvangen. Bonnie is nu assistent-manager van Fort Murchinson. Ingrid kan niet echt aangeven of ze het onderkomen mooi of lelijk vindt. Het is wat kolossaal ook al zijn er maar twaalf kamers. Misschien komt het om dat het gebouw uit twee verdiepingen bestaat. Op dit moment is het nog niet helemaal af. Zes van de twaalf kamers zijn klaar. Aan de andere kamers wordt volop gewerkt. De plek heeft een prachtig uitzicht op de Albert Nile (of Witte Nijl). Naast het gebouw is nog een apart gebied waar twaalf vaste tenten staan, voorzien van bedden, maar zonder sanitaire voorzieningen. Ook is er een campsite. Voor zowel de vaste tenten als de campsite zijn twee gebouwtjes waarin twee toiletten en twee douches. Lijkt ons wat weinig. De kamer die wij toegewezen krijgen, ziet er goed uit. De douche is echter wat minder. Geen druk en weinig water uit de douchekop zelf. Je moet bij wijze van spreken van de ene naar de andere straal springen om nat te worden. Voor het restaurant is een klein onoverdekt terrasje met wat tafeltjes en uitzicht over de Nijl. Boven het restaurant is een dakterras waar je een nog mooier zicht op de Nijl hebt. We blijven hier drie nachten voor we naar Kibale Forest gaan. Na een wat magere douche gaan we nog wat op het terras zitten, voor we kunnen eten. Vandaag zijn we de enige gasten. Samen met Betty dineren wij voor het laatst met elkaar. Morgen komt de groep van Betty die zij tot Tanzania zal begeleiden. Richard is in Pakwach (westelijk eindpunt van de Uganda railway) de auto aan het laten schoonmaken, band repareren en tanken (als er tenminste diesel is). Omdat we de enige gasten zijn, gaat het 4 gangen diner in sneltrein vaart. Voor we naar bed gaan blijven we nog even met een drankje hangen. Morgen om 06:00 uur op.

Geschreven door Ottengas.reizen