Om 07:00 uur rijden we uit Bundibugyo weg om te gaan wandelen in Semliki NP. Zoals eerder geschreven wordt er hard aan de weg gewerkt. Dit gaat wel ten koste van het landschap. Hele stukken berm worden voor de wegenbouwers als een soort van opslag gebruikt. En stukken van de bergen worden afgeschrapt voor stenen en aarde. Jammer, maar we kunnen ons wel voorstellen dat wegen belangrijk zijn. Als we weer bij de plek van de gidsen aankomen is er nog niemand te zien. Richard heeft al wel gezien dat ze wakker zijn, dus hij loopt naar hun huizen toe om aan te geven dat we er zijn. Onze lange broeken en wandelschoenen hebben we nu wel aan. Jammer….. Het moeten dit keer geen wandelschoenen zijn, maar kaplaarzen! Uiteraard hebben we deze niet bij ons, maar gelukkig kunnen we die wel van hen lenen. Ze hebben twee maten. Veel te groot of veel te klein. Al sloffend, vanwege de te grote laarzen, volgen we gids Justin. We lopen dit keer eerst naar de vrouwelijke warmwaterbron, waarna we via het bos en dezelfde weg als gisteren naar de mannelijke bron lopen. Na de mannelijke bron is duidelijk waarom we dit keer klaplaarzen aan moeten. Tot onze kuiten lopen we door beekjes (de laarzen zijn gelukkig hoog genoeg) wat eerst paden waren, en riviertje die eerst beekjes waren. Het is een hoop geglibber en gedoe. Als de riviertjes te diep zijn om door heen te lopen, dan wordt door Justin met een machete (kapmes) een nieuw pad langs het riviertje gemaakt. Vlijmscherp is de machete waarmee hij dit doet. Af en toe blijft Ingrid met haar laarzen in de modder steken. Steeds kan ze zich met het fototoestel in de hand, nog staande houden. Het is zwaar lopen en de bruggetjes die gisteren nog redelijk te doen waren, zijn nu ook aanzienlijk gladder. Na ongeveer een anderhalf uur gelopen te hebben, besluiten we terug te keren. Het regent nu, we hebben geen dieren gezien en het is in de modder bijzonder zwaar lopen. We nemen een andere weg waarbij Richard ons langs de snelweg kan oppikken. In dit park zouden volgens de boeken, bosolifanten en buffels moeten zitten. Dat de dieren schuw zijn vanwege de weg aanleg, kunnen wij ons voorstellen. Maar zelfs onze gids, die al twee jaar in dit park verblijft, heeft nog nooit een bosolifant of buffel in dit park gezien. Ja, dan kan je wel van alles en nog wat schrijven. We lopen Richard al vast tegemoet en niet veel later zien we hem al aan komen rijden. Na terugkomst bij het beginpunt kleden we ons even om. De broek die we aan hebben is een en al blubber en het is ook wel lekker om even de voeten wat te luchten. Hierna vertrekken we naar Fort Portal. Wanneer we dezelfde weg terug als heen hebben gereden, doen we nog een poging om van de nieuwe weg gebruik te mogen maken. Maar nee. We geven blijkbaar te weinig geld en voor meer geld willen we het niet doen. Het wordt dus weer de dertien km oude weg door de bergen. Langs de kant van die weg zie je af en toe kinderen van een grote steen hele kleintje steentjes hakken. De kleine steentjes worden weer verkocht ter decoratie van huizen of als grind voor de tuin of de weg. Hoezo geen kinderarbeid? Wanneer we rond 12:00 uur in Fort Portal zijn zien we nog een optocht voorbij komen met daarachter een aantal blazers. Waarvoor deze is kan men ons helaas niet vertellen. Voor we naar het guesthouse gaan, gaan we eerst in het Garden restaurant lunchen. Wij samosa’s en Richard een uitgebreide Afrikaanse maaltijd met matoke, pompoen, gerookte beef. Het ziet er erg smaakvol uit. Na de lunch rijden we naar Rwenzori View Guesthouse gebracht. Een guesthouse dat iets buiten de stad ligt en net te ver ligt om naar de stad te lopen. Ach, een middagje even relaxen is ook wel lekker. Het is de bedoeling dat we om plm. 19:30 uur eten. Dit geldt voor alle gasten in het guesthouse. Afhankelijk van hoeveel gasten er zijn wordt dit aan een lange of kleine tafel gedaan. Het is nog niet zo ver en voorlopig gaan we op het terras voor onze kamer zitten. Het is een mooie kamer met 2 aparte bedden en douche met warm water. Ook al lijkt het kleiner het heeft toch wel iets weg van Airport Guesthouse Entebbe. Ben gaat wat lezen en Ingrid het dagboek bijwerken. Het is lekker zonnig weer totdat het wat begint te waaien en de eerste druppels beginnen te vallen. Ook de huishond is erbij komen liggen. Een lieve en gelukkig niet zo een schurftige soort van herdershond als die bij Fuglys in Kitgum. ’s-Nachts zullen we een andere mening over deze hond krijgen. Tegen dinertijd gaan we richting de ruimte waar gegeten wordt. Het is een vrij kleine, maar wel gezellige ruimte. Overal staan souvenirs die je kunt kopen. Ook wij trappen er in en kopen drie engeltjes van bananenbladeren a € 0,25 per stuk. Als we binnen komen zien we een tafel voor vier gedekt. Er zijn dus meer mensen die met ons mee eten. Op het moment dat we halverwege ons drankje zijn komen onze tafelgasten binnen. Een Indiër (geboren in Oeganda in de tijd dat Idi Amin regeerde en hij op 16 jarige leeftijd van Amin het land moest verlaten) met zijn Schotse vrouw Clair. Het is voor hem de eerste keer sinds die tijd dat hij het land weer bezoekt. Hij vindt het allemaal wel erg veranderd. Vooral de wegen. In de tijd van Amin waren deze toch wel beter dan nu. Dat is misschien dan ook wel het enige wat beter was! Verder laat hij weinig los over die periode. De rest van zijn familie woont in Canada en hijzelf in London. We hebben nog wel even met hen over de Olympische Spelen gehad. Je zou denken dat de winkeliers in Londen in deze periode aardig verdiend hebben. Helaas niet. Vanuit de rijksoverheid werd gezegd London te vermijden gedurende deze tijd. Hierdoor kwamen weinig klanten naar Londen en hadden veel winkeliers hierdoor een financiële strop. Als je de Olympische Spelen in huis haalt hoeft dit dus geen economische opleving te betekenen. Het diner was zeer uitgebreid, worteltjes, bloemkool, salade, tilapia vis, rijst en een saus. Als toetje een chocolade taart met ……ijs. En…. Je kon dit keer zelf opscheppen en werd er niet een bord vol voor je neus gezet. Altijd weer vervelend om een half vol bord met voedsel te laten staan. Om plm. 22:30 uur gaan we naar bed. Ingrid was moe.

Geschreven door Ottengas.reizen