Het was een vroegertje vandaag. Vertrek om 06:00 uur. We willen de ferry om 07:00 uur halen want de reisdag zal ongeveer 9 uur duren. Na ongeveer 10 minuten rijden zijn we bij de ferry. We zijn dus op tijd. We parkeren de auto op het ferryterrein en gaan aan de overkant een zaakje binnen om te ontbijten. Van het hotel hebben we alle 3 een ontbijtbox meegenomen. Wat een trieste bedoeling als je de box open doet en je 1 droge sandwich ziet met 1 klein plakje kaas er tussen, een banaan en een plakje cake. Als je naar de cake kijkt valt deze al van narigheid uit elkaar. En dat voor een Duitse bakker! Gelukkig hebben wij niet zoveel trek. Surya neemt een Indonesische ontbijt. Soep met mihoen en groente. Wij houden het bij een kop thee. Als het ontbijt op is gaan we terug naar de ferry waar Surya een kaartje koopt, We kunnen eigenlijk meteen de ferry op rijden. Wanneer we denken dat we kunnen vertrekken, de laadklep gaat al omhoog, komt er nog een brommetje aan rijden (vader, moeder, 2 kinderen) en een auto. Dus laadklep weer naar beneden, want is het tenslotte nog geen 07:00 uur, de tijd dat de ferry moet vertrekken. De ferry zit helemaal vol.
Het is ongeveer 55 minuten varen als we in Prapat, het vaste land van Sumatra, aankomen. Rijen auto staan te wachten om naar Samosir te kunnen. Het blijkt dat de grote ferry defect is en deze ferry is een stuk kleiner. We denken dat er wel een kilometer aan wachtende auto's staat.
Als we een eindje gereden hebben stoppen we bij een boer die op zijn klein stukje land, ananas, snake fruit, avocado en koffie verbouwd. Aan het fruitkraampje dat langs de kant van de weg staat, hangen ananassen in maten en kleuren. Het is een leuk gezicht. Een meisje snijdt handig de ananas voor ons in stukjes. Wat is dit lekker. Zoet en sappig. Daar kan Appie Heijn nog wat van leren. Een lekker ontbijt zullen we maar zeggen. Het buurmeisje maakt het geheel compleet door op de gitaar wat de spelen. Dit is overigens op meer plekkken te zien. Uit het boek over Indonesië dat we bij ons hebben lezen we dat Sumatranen zeer muzikaal zijn.
Het is wat bewolkt, maar de zon begint toch af en toe wat door te breken. In ieder geval is de temperatuur lekker genoeg voor de arko.
We rijden de Sumatra-highway om naar Sipirok te rijden. Het is een mooie weg door bergen, maar ook door landbouwgebieden en sawa's. Ja wel, je hebt ze hier dus toch ook. Er zijn veel wegwerkzaamheden wat ook wel nodig is. De weg is op sommige plekken moeilijk begaanbaar, veel kuilen en soms ontbreekt het asfalt.
In Balige bezoeken we de typische Batakse markthallen. Het typische hieraan is dat de gebouwen van de markthal in Batak-stijl zijn gebouwd. Het is leuk om er door heen te lopen. Al die geuren en kleuren! Levende kippen, vissen (al dan niet dood of gedroogd), sambals, groente en fruit...... je blijft foto's maken. Het is fijn om hier door heen te kunnen lopen zonder dat je door deze of gene wordt aangeklampt. Met Surya hebben we afgesproken dat wij aan het einde van markt naar rechts moeten lopen en hij ons daar zal op wachten. Dat deden wij dus, maar geen Surya te zien. Nou dan doen we nog maar eens een rondje. En jawel, als we iets verder lopen staat in het oranje gekleed Surya zwaaiend ons op te wachten. Of Surya heeft een oranje shirt aan of een oranje cap, maar zien dat hij met Nederlanders op pad is, laat hij niet achterwege. Wij vinden dit iets minder.
Hij had de auto iets verder geparkeerd dan wij hadden verwacht en zat in een Islamitisch " kroegje" koffie te drinken. Nou doe ons daar dan maar een colaatje als we in het "kroegje" belanden. Als het colaatje op is rijden we verder.
Zoals al eerder geschreven is het een leuke weg (ondanks de opbrekingen) waar we over rijden. In de dorpjes zie je vaak voor de huizen kleden liggen waarop mais (veel oranjer dan bij ons) of rijst ligt te drogen. Voor een van de huizen staat een machine om de rijst van de velletjes te ontdoen. Blijkbaar is de rijst genoeg gedroogd. Veelal is deze rijst voor eigen gebruik.
Weer wat verder rijdend stoppen we bij een pindabranderij. Onder een overkapping staan 3 grote pannen op het vuur. In deze pannen ligt, het lijkt op zand, en de ongepelde pinda's. Jonge jongens scheppen dit mengsel om en om. Een proces dat ongeveer 2 - 2 1/2 uur duurt. De pinda's zijn dan van binnen droog en goed voor de verkoop. Hoe deze jongens het uithouden is onbegrijpelijk (ja het levert geld op) want ze zittten constant in de rook van het vuur. Na 10 minuten hier te hebben rondgelopen gaan wij met brandende ogen weg. Aan de overkant is een winkeltje waar we een zakje gebrande ongepelde pinda's kopen en een zakje katjang pedis. Lekker voor onderweg.
Ondanks dat het een lange rit is maken de onderbrekingen het leuk. Alhoewel.
We stoppen bij een warmwaterbron. De lucht van zwavel (rotte eieren) komt ons al tegemoet. Om de bron te kunnen bekijken moeten we eerst door een berg afval lopen. En dan ben je bij de bron en stelt het eigenlijk niets voor. Ja, het water is warm, zeg maar heet. Maar verder niets. Ach het is lekker om even de benen te strekken.
Tegen 13:00 uur komen we in Taretung aan. We gaan hier lunchen en volgens Surya is het vooral chinees-eten wat de specialiteit is. We bestellen Capcor met kip en Babi Kecap met 2 biertjes (Bintang besar). Ingrid kijkt in de keuken hoe moeder alles aan het maken is. Als Ingrid de foto's, die zij maakt, aan moeder laat terug zien verschijnt er een brede grijns op haar gezicht. Alles wordt vers klaar gemaakt en het smaakt heerlijk. En de prijs........ Ongeveer 13,-- euro wat een rib uit ons lijf is! Hihi.
Na de lunch rijden we in een keer door naar het hotel Tor Sibohi. Het is groot hotel, maar door de Batak-huisjes (2 kamers onder 1 dak) valt het wel mee. Bij het inchecken wordt meteen gevraagd wat we voor de avond willen eten en om hoelaat dit vanwege de drukte. Waarschijnlijk is er vanavond feest want er wordt volop met muziek getest.
Aan het begin van de reis hebben we nog wat biertjes gekocht, en hebben we op onze " veranda" voor de kamer een biertje gedronken om even van de reis te bekomen.
Volgens het Indonesie boek dat wij bij ons hebben zou dit hotel bekend moeten staan op zijn Indonesische keuken. Helaas. Het eten dat wij besteld hebben was niet echt om over naar huis te schrijven, wat Ingrid overigens nu wel doet. De smaak van de sate was lekker, maar dat was ook wel het enige. Jammer.
We nemen nog 2 biertjes mee voor op de kamer en ontvluchten het " feestgedruis".

Geschreven door Ottengas.reizen