Vandaag worden we om 09:00 uur opgehaald door Subur en Dirwan. Gisteren vroeg Dirwan ons of we wilden klimmen of dalen. In beiden zijn we niet echt goed, anders waren we wel als geit geboren. Maar doe ons maar dalen. Subur brengt ons dus naar boven. De zon schijnt niet, maar het is een aangename temperatuur. Goed weer om te lopen ook al denkt Ben daar anders over. Hij transpireert als bij -1gr, bij wijze van spreken. Het is een tropisch regenwoud waar we door wandelen. Ineens in de middle-of-nowhere staat een tentje waar je wat frisdrank kunt kopen. We een kopen een colaatje, wat volgens de verkoper 10.000 roepia kost. De prijs op het flesje was echter 3.950. We hebben dus 4.000 betaald. Wanneer we dit tegen Dirwan zeggen, zegt de verkoper dat we het niet goed hebben verstaan. Natuurlijk! Dirwan legt ons uit welke planten er allemaal groeien en waar ze voor worden gebruikt. Ook vertelt hij ons dat de berg “Genung Slamet “ in 2009 voor de laatste keer actief is geweest. Geen lava, maar vuur komt eruit. De bewoners van het gebied hadden al een paar dagen gerommel gehoord en gevoelt. Sommige bewoners hadden al het e.e.a. ingepakt om eventueel te evacueren. Gelukkig bleek dat niet nodig zijn. We wandelen verder en hij plukt wat takken van varens en iets verder een aantal palmbladeren. Dit is alles voor een verrassing voor ons. We zijn benieuwd. Het is een mooi pad waarover wij wandelen. Het pad gaat vervolgens in trappen over. Ook hier staan allerlei stalletjes waar ze zowel souvenirs als eten en drinken verkocht worden. In een van de stalletjes drinken we wat. Ben thee en Ingrid kopi tubruk (in een glas wordt gemalen koffie gedaan en daarna gevuld met heet water. Langzaam moet je de koffie laten bezinken anders drink je koffiedrab en dat is niet echt lekker. Het lijkt op Griekse koffie). We krijgen er pisang goreng bij. Bij het kraampje staan allemaal oude (in onze ogen althans) mannetjes die vragen of je gemasseerd wilt worden. Terima kasih (=Dank je wel). Nadat onze glazen leeg zijn, lopen we de trappen verder af. Hier komen we bij 7 heet water bronnen. Het water is errrreggg warm, ja. Volgens zeggen is het water ongeveer 68gr warm. Iets verder zien we dames en heren op krukjes zitten die mensen met klei aan het masseren zijn. Het is dus de bedoeling dat wij dit ook onder gaan. Hiervoor moesten dus we onze badkleding meenemen.. We kleden ons om en gaan op een van de krukjes zitten en worden met klei besmeurd en meteen gemasseerd en dat is toch lekkerrrrr! Hierna lopen de dames die ons gemasseerd hebben en Dirwan met ons mee naar beneden (je moet een aantal trappen af) waar een warm water waterval ons moet schoonspoelen. Het water is echt warm en het voelt heerlijk. Wat minder heerlijk is, is dat de oranje klei moeilijk van je lichaam af gaat. Wanneer we denken ons goed genoeg te hebben afgespoeld kunnen we ons in een klein hokje weer omkleden. Iets verder moet Ingrid op een boomstronk zitten voor de verrassing. We zijn benieuwd. Eerst krijgt zij door Dirwan een palmblad om haar hoofd geknoopt. Hierna wordt het palmblad gevuld met de bladeren van de varens en de bloemen van de Bougainvillea, die Derwan vanmorgen vroeg al geplukt heeft en waar hij al die tijd mee gelopen heeft. Daar zit Ingrid dan met een kroon van bladeren en bloemen op haar hoofd. Ooit gedacht dat ze dit zou doen??? Hierna is Ben aan de beurt. Hij krijgt ook een palmblad om zijn hoofd geknoopt, maar de bloemen worden achterwege gelaten. Dirwan maakt van een palmblad een vlecht en knoopt die vervolgens om Ben zijn hoofd. En zo zijn we, volgens Dirwan koning en koningin van Shiba. Met onze kronen op vervolgen we de weg door het woud en de rijstvelden naar een kampong. De weg door woud is echt prachtig. We lopen langs een huis wat door Nederlands is gebouwd bij een watervoorziening. Dit huis is een monument en mag niet verbouwd worden. Deze watervoorziening is weer goed voor de irrigatie van de rijstvelden. Op sommige rijstvelden liggen ook keutels van geiten als mest. We lopen over randen van irrigatiekanalen, waarbij je aan een kant behoorlijk de diepte inkijkt. Heel fijn als je hoogtevrees hebt. Gelukkig kan je je aan een ijzeren kabel vasthouden en aan de andere kant helpt een toevallige voorbijganger ons, anders hadden we alle 3 een dik probleem.
Onderweg zien we verschillende watervallen. Ondanks dat we wel uitwerpselen van dieren zien, zien we ze zelf niet. De wandeling gaat door een kampong waar iedereen ons vriendelijk begroet. Wel wordt aan ons gevraagd of we shampoo bij ons hebben. Dirwan geeft aan dat normaal gesproken toeristen vraagt, zoals wij, om shampoo, badschuim, tandenborstel vanuit het hotel meenemen om aan hen te geven. Natuurlijk is het fijn hen dit te geven, maar het is wel de aanleiding dat mensen hierom gaan vragen cq bedelen. Zowel Ben als ik gaat van het standpunt uit dat niemand zomaar iets krijgt. Men moet er wel wat voor doen, als ik het maar een zingen van een liedje of een bloemetje plukken. Anders is het allemaal wel erg makkelijk om je hand op te houden. Het is maar goed dat Dirwan aan ons vergeten is te zeggen om dit soort zaken mee te nemen. De mensen zijn bijzonder vriendelijk. Een oude vrouw blijft maar de arm van Ingrid vasthouden en aaien. Wat ze zegt begrijpen we totaal niet, maar Dirwan kan het gelukkig vertalen. De vrouw vertelt dat zij Ingrid een lieve vrouw vindt (Tell me more!) en wenst ons verder een goede reis toe. Wanneer we weglopen, blijven zij ons nakijken. Wat zouden ze nu precies van en over ons denken? Wonderlijke gasten die toeristen? De weg naar beneden is af en toe behoorlijk steil en je moet goed uitkijken waar je je voeten neer zet. Tegen het einde zien we Subur al staan zwaaien. Maar we gaan eerst nog even naar een waterval voordat we het busje instappen. We zijn moe maar voldaan van deze tocht. We rijden niet meteen naar het hotel, maar eerst nog langs het huis van Dirwan. Hij wil t.z.t. een bed and breakfast beginnen en we moeten zijn huis zien. Ondanks dat hij 39 jaar is (18-1-2014 wordt hij 40) is hij niet getrouwd en heeft geen kinderen. Hij wil eerst van het leven genieten en gelijk heeft hij. In de zomermaanden is hij 3 maanden op uitnodiging in Nederland geweest. Dat is in zijn huis ook wel te zien. Zo her en der hangen delfts blauwe klompjes en schilderijen met Hollandse landschappen. Het huis van hem is voor Indonesische begrippen groot. Het bestaat uit een bezoekerskamer, een gewone kamer, slaapkamer, mandi (douche) kamer keuken. Helaas is het wel van asbest gebouwd. Nadat hij het gekocht heeft hoorde hij pas dat asbest gevaarlijk is. Echt jammer voor hem. Het is een leuke jongen die wat van zijn leven wil maken. Wat jammer voor zowel Subur als voor Dirwan is, dat er niet veel Nederlandse touroperators meer naar Baturaden reizen. Hierdoor mist in ieder geval Dirwan inkomsten. Veel reizigers nemen de trein van Bandung naar Jogyakarta waardoor je Baturaden links laat liggen. Het is een prachtige omgeving wat zeker de moeite waard is om te bezoeken. Kies alleen niet voor het hotel Queen Garden. De kamers zijn mooi, de bediening zeer vriendelijk, maar het eten niet echt bijzonder en je moet een half uur de warmwater kraan open laten staan voordat je warm water hebt. En zoals ik al eerder schreef, wij zijn de enige gasten in dit immense complex.
Tegen 14:00 uur zijn we weer in het hotel. Na een half uur, als we warm water hebben gaan we douchen en proberen de badkleding weer schoon te krijgen. Het is ook verstandig om oude badkleding mee te nemen als je hier naar toe gaat. We hebben uitgebreid gedouchte en waren in de veronderstelling helemaal klei-vrij te zijn, helaas voor het hotel. Inmiddels zijn de witte handdoeken nu oranje handdoeken geworden. Soedah, ja! Hierna gaan we kijken of we een kleinigheid kunnen eten. Het wordt voor beiden een soepje. We nemen wat te drinken mee voor op de kamer en schrijven weer verder aan het verslag. Na het verslag te hebben bijgewerkt en wat gelezen te hebben gaan we naar bar/eetzaal om te internetten. Net als gisteren zijn wij de enigen in het hotel. Omdat in de buurt geen enkel restaurantje/toko/warung is zijn we weer gedwongen om in het hotel te eten. We moeten zeggen dat het beter smaakt dan gisteravond. We zien wel een andere kok zijn hoofd om de keuken steken. Zou dat het zijn? Tijdens het eten komt er een groep Duitsers binnen. Zijn we toch niet helemaal alleen.

Geschreven door Ottengas.reizen