Het einde van onze rondreis nadert. Zoals geschreven zijn we na het ontbijt vroeg vertrokken. Het was de bedoeling om eerst een gamedrive te doen en daarna onze spullen op te halen en vervolgens naar Entebbe te vertrekken. We vinden dit wat onzinnig. We kunnen net zo goed nu alles al meenemen en na de gamedrive meteen naar Entebbe door rijden. Het is anders wel een heen en weer gerij. Zo gezegd zo gedaan. Het is gelukkig droog. Als we bij de ingang van het park staan, staat er een bus vol schoolkinderen voor ons. Het is goed dat scholen aandacht aan natuurparken schenken. Sommige Afrikaanse kinderen hebben bijv. nog nooit een in het echt levende olifant gezien. Iets verder op zitten aapjes dicht bijeen om elkaar wat te verwarmen. “Heb jij het ook zo koud?” Het is ’s-ochtends toch eigenlijk wel fris. Ondanks het droog weer is zien we bijna geen dieren. Het lijkt wel of het park is leeg gelopen. Hartebeesten, impala’s , zebra’s, waterbokken, buffels zien we wel, maar verder weinig spectaculairs. Als we richting een andere uitgang rijden dan waar we binnen zijn gekomen, ziet Ben in de verte twee elanden staan. Ook al kunnen we ze niet fotograferen, we hebben ze voorlopig wel gezien. Via een zandweg komen we weer op asfalt om via Masaka naar Entebbe terug te rijden. Het is een gezellige weg waar genoeg te zien is. Is het niet de plastic jerrycans (Ingrid moet ineens denken aan een scene uit de film The graduate) die te koop staan, dan is het wel houtskool of vleesspiesjes Het is grappig te zien dat ieder dorp waar je langs rijdt wel een poolbiljart heeft.. Onderweg komen we nog een optocht tegen. Kameel voorop en gevolgd door muziek. Zoals eerder geschreven zijn er veel wegwerkzaamheden. Ook de weg tussen Masaka en Entebbe is dit het geval. Er wordt echt veel aan de infrastructuur gedaan. De weg die we volgen ligt dichtbij Lake Victoria. Het grootste meer van Afrika en het een na grootste zoetwater meer op aarde. Langs de weg wordt dan ook vis verkocht. Het merendeel van de vis is gedroogd. Aardappelen kan je ook langs de kant van de weg kopen. We zien hoe met een machete het gras langs de kant van de weg wordt gemaaid. Iets voor we Entebbe naderen stoppen we om te lunchen. En wie komt daar aan gereden? Our black big brother! Een breed grijnzende Isma stapt uit. De mensen (een van hen is met ons meegegaan naar de kloof in Queen Elisabeth om de chimpansees te bewonderen) wilden naar Kidepo NP gaan, maar vanwege de slechte weg doen ze dat maar niet. Ze rijden nu naar Lake Mburo en Queens Elisabeth voor een extra overnachting. Zien we Isma toch nog. Dit keer zal het echt de laatste keer tijdens deze reis zijn. Een groot beeld geeft aan dat we nu op de evenaar zijn. Uiteraard wordt hier door veel mensen gestopt. De reden dat hier langs de kant van de weg diverse souvenirwinkeltjes zijn. Ook Esther (de gids van Annemarie en Werner) heeft een dergelijk winkeltje. Na de lunch lopen we even bij haar binnen om haar gedag te zeggen. Met een echt souvenirtje en een tas van stof gaan we bij haar weg. Omdat we geen zin hebben om weer in de chaos van Kampala te rijden nemen we de korte route naar Entebbe. Tot 1962 was Entebbe de hoofdstad van Oeganda. Nu is dat Kampala. Het is wel een zandweg maar wel een gezellige weg. Her en der weer wat huisjes, schooltjes en worden er zakken met houtskool aangeboden. In een riviertje wordt een boda-boda gewassen. Als we wat meer in de bewoonde wereld komen zien we buiten in de brandende zon bankstellen te koop staan. Ze zijn al verkleurd voordat je koopt. Kniesoor die daar op let. Tegen 16:00 uur komen we in het Airport guesthouse. Door Jan-Willem worden we verwelkomd Dit is dus de Jan-Willem waar we al zoveel over gehoord hebben. De spullen worden voor ons in de kamer gebracht. Samen met Jan-Willem en Richard nemen we nog een afscheidsdrankje. Hierna gaat Richard naar Kampala waar hij overnacht om morgen de administratie bij Habari te doen. Met een dikke knuffel en met wat pijn in ons hart nemen we afscheid van hem. Tijdens het avondeten zitten we met zijn vijven. Twee reizigers uit de groep van Isma (die niet de verlenging naar Kidepo doen) en Jan-Willem eten met ons mee. Echt het einde van de reis. Nu nog twee extra dagen in Entebbe waarin we in ieder geval nog naar Annette van het guesthouse Africa Roots willen en we zullen nog wel naar Bart gaan of Bart komt bij ons

Geschreven door Ottengas.reizen