We gaan onze laatste week in. Het gaat allemaal echt snel. Vannacht leeuwen, hyena en nijlpaarden gehoord. Toch lekker geslapen. 
We staan vandaag vroeg op omdat het vliegtuig om 06:30 uur zal vertrekken. We nemen afscheid van Chippo en wensen haar veel sterkte met de geboorte van haar kind. Johannes brengt ons (Henk, Ank, Angela, Ben en Ingrid vliegen als eerste) weg. Hij zal met de bagage verder doorrijden naar Kariba.  Er kunnen maximaal vijf passagiers met het vliegtuig mee. Dit betekent dat de piloot een paar keer heen en weer zal moeten vliegen om ons allemaal in Kariba te krijgen. Ingrid heeft er in ieder geval zin in. Henk helemaal niet en is ook vrij stil in vergelijking met voorgaande dagen. Het is even rijden maar dan zijn we bij de airstrip. Het is inderdaad zo’n airstrip die je vaak in films ziet. Een kaal stuk grasland waar op dit moment apen aan het spelen zijn. Op weg naar de airstrip moeten we nog even wachten voor overstekende buffels. Waarschijnlijk zijn ze net het “vliegveld” over gestoken. Het vliegtuig staat er nog en doet Graham de check, check, dubbel check, voor we in kunnen stappen. Zelfs met alleen onze handbagage is het passen en meten, maar we zitten. Als Graham de sleutel omdraait horen wij alleen “klik” en verder niets. Nu zou toch de motor moeten aanslaan zou je denken. Een hernieuwde poging. Geen resultaat. Er wordt wat aan de motor gesleuteld in de hoop het probleem op te lossen. Henk zag het vliegen al niet zitten, maar nu dus helemaal niet meer. Ook het gesleutel aan de motor levert niets op. Angela neemt kordaat het besluit om dan toch maar met de auto naar Kariba te gaan. Henk weet niet wat hij moet doen om zijn blijdschap te tonen. YES, YES, YES, NIET VLIEGEN!!!!!!! Henk is niet de enige die blij is. Ook voor Ben komt dit als een verlossing.
Het probleem is nu echter hoe we de anderen medereizigers kunnen bereiken. De andere reizigers zouden eerst nog een gamedrive doen voordat ze naar het vliegtuigje zouden komen. De jeeps staan helaas niet met communicatiemiddelen met elkaar in verbinding. Oproepen heeft dus geen zin. Dan maar op de gok wat rondrijden. Gelukkig rijden we elkaar vrij snel tegemoet. Met elkaar gaan we weer naar de kampeerplaats om Chippo op te halen. Zij en andere leden van de crew zouden meevliegen. Nu wordt dat dus meerijden. Het zal Chippo tegen vallen om met haar dikke buik over een hobbelende weg naar Kariba terug te rijden. Gelukkig is er een plekje voor haar voorin, waardoor ze wat comfortabeler zit.
We rijden dezelfde weg zoals we ook Mana Pools zijn binnen gekomen, al game-drivend en meppend naar de vliegen. Het is lekker in ons open jeepje. Als we het park uitrijden staan er mannen met vliegenvangers. Dit is om die vreselijke Tsee-Tsee vliegen voor ons te kunnen vangen. Denk je dat het zin heeft? Her en der staan donkere blauwe doeken opgehangen die doordrenkt zijn met een soort vloeistof. Deze vloeistof moet er voor zorgen dat deze vliegen zich niet kunnen voortplanten. Het schijnt dat de vliegen op donkere kleuren afkomen. Overigens een goede tip voor de volgende keer. Geen donkergekleurde kleding aantrekken in deze gebieden. 
Ondanks dat we niet vliegen maar met de jeepjes naar Kariba rijden, is de rit naar Kariba prima. Goede geasfalteerde weg. De hele weg staan we lekker in de jeep. De wind door onze haren en het zonnetje op de blote armen. Helemaal goed.
In de middag komen we in Kariba aan. In plaats van met een speedboat naar Rhino Island te varen doen we dit met de langzame houseboat. Rhino Island is onderdeel van het Nationale Park Matusadona. Als we naar de boot willen rijden worden we achterna gelopen door Flip, een blanke man uit Zimbabwe die ons de komende dagen als gids zal vergezellen. Op de boot wacht Jenny ons op met een heerlijk koel verfrissend drankje. Jenny is de schoondochter van de man die eigenaar is van de plek waar we de komende dagen zullen doorbrengen. Met de boot kan je zelfs een cruise maken. Er zijn een paar slaapkamers met douche en toilet. Voor ons is het alleen een tochtje naar het eiland. Nou tochtje, het zal een vijf uur durende tocht worden. Op de boot wordt voor ons een heerlijke lunch geserveerd. Er is eindelijk ook gelegenheid om de diverse batterijen op te laden, dit was door gebrek aan elektriciteit niet eerder mogelijk.  Alle stopcontacten zijn dan ook inmiddels wel van een oplader voorzien.  We hebben tijd genoeg om wat te lezen, te kaarten of gewoon even lekker je ogen dicht te doen. Het is behoorlijk warm en er staat nauwelijks een zuchtje wind. Het is bijzonder relaxed. Tijdens de tocht kunnen we weer aangeven wat we de komende dagen wanneer willen doen. Wanneer een gamedrive, wandeling of boottocht.
Tegen de avond komen we op het eiland aan. Alle bagage wordt weer in de jeeps geplaatst en gaan we op weg naar onze kampeerplaats. We komen bij een grote hut die verdeeld is in een onder ruimte waar ook de bar is en een boven ruimte met een zitje en een eettafel. We zullen de komende dagen merken dat de eettafel diverse keren verplaatst zal worden van onder naar boven, van binnen naar buiten. Angela verdeelt te kamers en onze bagage wordt daar gebracht. Omdat het inmiddels al wat donker begint te worden mogen we niet op eigen gelegenheid naar onze slaapplaats. Er loopt iemand met een geweer mee. Als we bij onze slaapplaats komen weten we niet wat we zien. Ieder heeft een eigen “hut” met toilet en douche. De douche en toilet zijn in de open lucht. Als we een trapje oplopen zien we twee grote bedden waarover klamboes hangen. Achter de bedden is een soort van zitje met uitzicht op het meer. De zijkant van de hut is open. Alles wordt door middel van olielampjes verlicht. Het is in een woord fantastisch. Onder een heldere sterrenhemel staat Ingrid dan ook onder een warme douche. Het water wordt door een houtkachel, die buiten iets verder van de hut staat, verwarmt. Tegen acht uur horen we getrommel. Het teken dat we opgehaald zullen worden door een van de gidsen. Jenny is hiermee bijzonder voorzichtig. Een van haar medewerkers is hier ooit door een leeuw gedood en een toerist door een olifant bedreigt. Vandaar de terechte voorzichtigheid.
Iets buiten de grote hut staat onze tafel (van boven naar beneden gehaald) alweer helemaal gedekt voor het diner. Voordat we hiermee beginnen gaan we eerst nog even bij het kampvuur wat drinken. De ogen van Jenny en de gidsen gaan maar rond of ze niet iets onverwachts zien. Niet alleen de gidsen lopen met geweren ook Jenny is van een pistool voorzien. Voorzichtigheid dus voor alles, zelfs als je even naar het toilet wil. We krijgen het seintje om aan tafel te komen. Zoals alle voorgaande avonden nemen eerst de vegetarische reizigers hun deel van de maaltijd waarna de rest volgt. Het ziet er allemaal weer lekker uit. Zeker als je van Jenny hoort dat er in Zimbabwe weinig te verkrijgen is. Zo heeft zij een hele dag in de rij gestaan voor brood. Eens was Zimbabwe de graanschuur van Afrika, nu hebben ze geen meel meer op brood te bakken. Het is in en in triest dat zo’n relatief rijk land volledig naar de knoppen is. De gidsen zeggen steeds dat ze heel blij met ons zijn omdat ze nu werk hebben. Ze vragen ons dan ook in Nederland te vertellen dat het in Zimbabwe absoluut niet gevaarlijk is en dat ze toeristen hard nodig hebben om te overleven. Ingrid denkt dat dat ook zo is.
Na het eten borrelen we nog wat bij het kampvuur. Als een paar mensen kenbaar maken naar hun huisje terug te willen keren lopen wij met hen mee

Geschreven door Ottengas.reizen