Na een heerlijke nachtrust en ontbijt vertrekken we vandaag naar ons laatste park, Amboseli. Bij de ingang van de lodge zijn nog wat colobus-aapjes aan het spelen. Het is weer droog. We rijden dezelfde weg naar Nairobi zoals we deze ook vanuit de Masai Mara hebben gereden. Toen waren de winkeltjes met schapenvachten en bontmutsen open. Nu is het nog te vroeg. Als we bij de kruising aankomen om de afslag naar Nairobi te nemen is deze afgesloten. We moeten een stuk terugrijden. Omdat de president waarschijnlijk ook de weg naar Nairobi neemt staan er veel politiemannen en militairen langs de kant van de weg. Hierdoor kunnen we niet stiekem een sluipweg nemen. Het alternatief is een bijzonder slechte weg. Via Kikuyu rijden we langs de spoorlijn Nairobi-Mombasa. Het is een raar idee te weten dat Karen Blixen van Out of Africa deze spoorlijn heeft genomen toen zij naar en van Nairobi vertrok. Kikuyu is overigens ook een van de vele stammen die Kenia heeft. Een stam waarbij niet alleen de jongens maar ook de meisjes besneden worden. 20% van de Keniaanse bevolking bestaat uit Kikuyu. Tegenwoordig hebben progressieve Kikuyu-boeren het merendeel van de boerderijen in de vroegere “blanke hooglanden” opgekocht. De Kikuyu vormen de belangrijkste agrarische gemeenschap van Kenia.

Om naar Amboseli te komen moet je altijd door Nairobi. Er is niet een soort van randweg. We stoppen bij een Shell-station. Paul heeft met zijn vrouw en zoon hier afgesproken zodat zij de boodschappen kunnen overnemen die Paul onderweg gedaan heeft. Nadat de boodschappen zijn afgeleverd rijden we door naar het NP van Nairobi. Hier moet Paul geld halen voor Amboseli. Je moet niet vragen naar het hoe en waarom dit zo geregeld is. TIA ofwel This is Africa. In Nairobi is het weer de gebruikelijke chaos. We hebben geen idee hoe de verkeersregels hier zijn. We worden zowel links als rechts ingehaald. Een verkeerlicht staat op rood, maar iedereen rijdt gewoon door. Zowel in als buiten Nairobi zijn veel tegenstellingen te zien van arm en rijk. Naast een krottenwijk zie je weer een vinex-locatie. De weg van Nairobi naar Mombasa is slecht en niet onderhouden. Geen probleem, dan leg je toch gewoon een nieuwe weg ernaast aan! Ook dit schept weer chaos, want sommige rijden wel op de nieuwe weg en anderen weer niet. Het is wel een schitterend en afwisselend landschap. In de verte bergen en dan weer kale vlaktes. In de weg zitten verschillende drempels, waardoor vaart geminderd moet worden. Op deze plaatsen vind je ook meteen allerlei stalletjes waar men groente en fruit probeert te verkopen. Er om heen is het een troep van jewelste, maar het fruit is keurig in netjes verpakt. Het is in deze omgeving bloed verziekend heet. Wat ook de kale en droge vlaktes verklaart. Alles is rood gekleurd van het stof. Af en toe staat er een huisje. Je vraagt je echt af hoe mensen hier in godsnaam kunnen leven. We rijden over bruggen waar een rivier had moeten stromen. Of die rivier er ooit komt is te betwijfelen. Plotseling een grote groep dromedarissen, wel 30 á 40 stuks, die de weg oversteken. Overigens noemt de Afrikaan een dromedaris geen dromedaris maar kameel. We zien een jongen langs de kant van de weg lopen. Geen idee waar hij naar toe gaat, want in de gehele omgeving is niets te vinden waarvan je kunt denken dat hij daarnaar toe gaat. Eén grote kale lege vlakte. Het gebied behoort nog steeds tot de Masai. We zien giraffen terwijl we nog lang niet in de buurt van het park zijn. Zo zie je maar weer dan het park niet een omheinde plek is en de dieren vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen. Ineens komen we in een groene vlakte, waar van alles wordt verbouwd. Het blijkt dat dit gebied voorzien wordt van water dat afkomstig is van de Kilimanjaro. Dit stuk weg is tot nog toe goed geasfalteerd tot we afslaan naar de lodge. Dit is een weg dat op een wasbord lijkt. Eén gehobbel. Tegen de lunch komen we in de lodge aan. Het ziet er mooi en verzorgd uit. De kamer, eigenlijk een huisje, is ook prima. Ook hier is net als in sommige andere lodges waar wij waren, in de middag geen stroom en warm water is er weer rond 17:00 uur. De lunch is net als in alle andere Sopa lodges, hetzelfde. Na de lunch lopen we het terrein even rond. We hebben begrepen dat ook hier om 21:00 uur dieren worden gevoerd. Het is een mooi punt waar gevoerd wordt. Vanavond maar eens kijken. Het zwembed is behoorlijk bezet. Er zijn grote groepen gasten in de lodge aanwezig. ‘s-Avonds zullen we daar behoorlijk last van hebben. Naderhand blijkt dat deze Engelsen/Amerikanen vanaf deze plek naar Mombasa gaan fietsen. Ja, je leest het goed, FIETSEN.

Om 16:00 uur hebben we onze 1e gamedrive in Amboseli. De lodge ligt ruim een half uur rijden naar de gate. Amboseli heeft al tientallen jaren de status van bescherm gebied en is een van de oudste nationale parken van Oost-Afrika. Het park werd in 1948 het Amboseli Reserve, toen het recht van de Masai om er te wonen erkend werd en er een speciaal gebied voor wilde dieren werd gereserveerd. De concurrentie tussen de wilde grazer en het vee van de Masai werd een zodanig groot probleem dat in 1970 een reservaat alleen voor wilde dieren werd ingesteld rond het moeras. Hier mochten de Masai niet meer komen. Zij werden hier zo boos over dat zij een groot aantal neushoorns doodden zonder zelfs maar de hoorns mee te nemen. Het is een heel apart park. Veel kale en droge vlaktes met daarin weer groene drassige velden. In deze drassige velden zie je olifanten tot hun oksels in het moeras grazen. In de Masai Mara zie je kuddes zebra’s en gnoes, in Amboseli kuddes olifanten. De Amerikaanse Cynthia Moss zette hier in 1972 het Amboseli Elephant Research Project op. We rijden tot plm 18:00 door het park waar we verder niet zoveel “nieuwe” dieren te zien krijgen. Ook het beloofde mooie zicht op de Kilimanjaro hebben we nog niet kunnen ontdekken.

Als we terugkomen, drinken we eerst wat de in bar voor we gaan douchen en daarna ons tegoed doen aan het diner. Daar waar het tussen de middag redelijk rustig in het restaurant was zo chaotisch is het nu. Ons tafeltje is er wel, maar de stoelen niet. Er zijn teveel mensen voor de eetzaal en hierdoor heeft het personeel geen grip meer op de zaak. We wachten 10 minuten voor iemand onze drankje komt opnemen. Je kunt nauwelijks tussen de tafels doorlopen naar het buffet. Het is een echte vreetschuur. Nog erger dan in de Masai Mara Lodge. De lust tot eten is ons eerlijk gezegd al vergaan.

Na het eten gaan we naar de plek waar de dieren gevoederd worden. Het is er al betrekkelijk druk. Nadat het voer is neergelegd komen er wat kleine poesjes mangoesten en honey badgers op af. De gestreepte hyena die er op af zou moeten komen laat het afweten. Tegen 22:00 uur hebben we het wel gezien en gaan naar onze kamer.

Geschreven door Ottengas.reizen