Ook nu weer 07:00 uur ontbijt. Na het ontbijt brengen we alle spullen naar de hall, want het is nu tijd om naar het vliegveld te gaan. We worden door een busje van het hotel naar het vliegveld gebracht. Het inchecken gaat gelukkig redelijk snel. Het is toch altijd wel lekker als je je meeste bagage hebt afgegeven en je handen wat vrij hebt. Voordat we door de douane kunnen moeten we natuurlijk weer een kaartje invullen waaruit blijkt dat je een aantal dagen in Zambia bent geweest en nu weer vertrekt. Tot nog toe gaat het goed, totdat..... Géke en Remco aan de beurt zijn om hun paspoort te laten zien. Nu komt het... Het blijkt dat Géke geen stempel in haar paspoort heeft waardoor blijkt dat zij legaal in Zambia is. Door het ontbreken van dit stempel is zij dus illegaal. Het lijkt erop dat de meneer van de douane moeilijk gaat doen. Paspoort wordt achtergehouden, er wordt met een collega overlegd. In de tussentijd heeft Angela een rekening te voorschijn gehaald  waarop staat voor hoeveel stempels zij betaald heeft. In 1e instantie lijkt het erop dat deze meneer hier geen boodschap aan heeft. Gelukkig wordt na overleg toch de rekening en het paspoort aan Géke teruggegeven en kan zij door. Pfoe!!!!
We hebben nog even tijd voor het vliegtuig vertrek, dus nog maar even wat shoppen in de taxfree winkeltjes. Door Ben en Ingrid worden nog twee leuke kussenovertrekken met dierenmotieven voor de kussens op de bank gekocht. Inmiddels is het vliegtuig geland en kunnen wij instappen.
De eerste stop die wij maken is in Lilongwe (Malawi). We moeten een uurtje in het vliegtuig wachten, terwijl deze wordt schoonmaakt en weer van nieuwe passagiers wordt voorzien. De volgende stop is Nairobi. We nemen afscheid van Angela. Zij is “thuis” in afwachting van de volgende groep die op zondag alweer voor haar gepland staat. In Nairobi moeten we 6 uur wachten. We zien hier erg tegen op. Met elkaar vinden we op het vliegveld een plekje in Java House. Een koffie-corner waar je gemakkelijk kunt zitten en van alles kunt gebruiken (frisdrank, bier, hotdogs, warme maaltijden, etc) Voor een aantal van ons ook gelegenheid om weer eens te klaverjassen of een ander spel te doen. Ook zijn er nog wat winkeltjes waar je nog even wat kunt neuzen en om je benen even te strekken. De tijd gaat toch nog redelijk voorbij. Voor we het weten moeten we alweer inchecken. Het is dan inmiddels 21:00 uur. Wanneer we inchecken komen we een grote groep mensen tegen die allemaal hetzelfde shirt aan hebben. We denken in 1e instantie dat het een koor is of iets dergelijks. Wanneer Gré hier naar vraagt blijkt het een groep vluchtelingen uit Burundi te zijn op doortocht naar Amerika. Als we deze mensen zo in het vliegtuig zijn dan bedenken we dat dit toch wel een hele cultuurschok voor hen moet zijn. Wij hebben dat al als we 3 weken door Afrika rondreizen. Hoe moet dat wel voor deze mensen zijn die niets anders gewend is dan hun eigen “kleine” wereldje. Van de stewardessen begrepen wij ook dat het voedsel dat in het vliegtuig wordt uitgereikt aan hen is aangepast. Zo krijgen de kinderen bijv. ook geen cola of iets dergelijks in de hoop dat hun maag en buik van het “vreemde” eten niet van slag raakt.
We zitten in de middelste stoelen van de middelste rij. Behoorlijk krap dus. Het is duidelijk geen Kenia Airway. We zijn nog niet opgestegen of er wordt om een arts gevraagd. Gelukkig blijkt er weinig aan de hand te zijn.
Na diverse houdingen te hebben aangenomen lukt het ons niet om wat te slapen. Benen en nek beginnen langzaam aan pijn te doen. Ingrid gaat meer eens een poosje bij het toilet staan in de hoop dat haar benen wat minder pijn gaan doen

Geschreven door Ottengas.reizen