Het is droog gebleven en daardoor kunnen we de weg langs het meer nemen om naar Kisoro te rijden. Het is een smalle weg maar met een prachtig uitzicht over het meer. Zo her en der staan wat huisjes langs de kant van de weg. Ook hier zie je veel landbouw. Langs de weg lopen vrouwen met grote pannen en potten op hun hoofd. Richard vertelt ons dat zij of naar een trouwerij gaan of naar een begrafenis. Bijna hetzelfde. Het is dan het gebruik om met en voor elkaar te koken. Ook zien we vrouwen met grote aardewerken potten op hun hoofd lopen. Deze potten houden het water koel (als je er koud water in doet) of warm. Heb je ooit eens geprobeerd met een boek op je hoofd te lopen?. Laat staan deze potten of wat dan ook wat deze vrouwen allemaal op hun hoofd dragen. Kleine kinderen zie je al met jerrycans water op hun hoofd dragen. Zijn het geen koeien dan zijn het wel geiten die ons de weg versperren. Aan het einde van deze weg komen we op een net nieuw aangelegde snelweg. Drie jaar geleden was men hier nog volop mee bezig. De weg is nog niet helemaal klaar, want op sommige plekken zijn ze zelfs met een vangrail bezig. De lijnbussen kunnen nu nog harder en onverantwoorder rijden. Richard verteld ons dat een paar dagen geleden de lijnbus tussen Kabale en Kampala over de kop is geslagen en in brand is gevlogen. Leverde veertig doden op, terwijl er toch op de bus stond: “In God we trust.” De nieuwe weg is een weg door de bergen, langs bamboebossen, met behoorlijke haarspeld bochten. Deze asfaltweg loopt tot Congo, dus ook door Kisoro. Dit maakt Kisoro toch wel anders. Wanneer we Kisoro naderen zien we een vluchtelingenkamp. Het kamp is bemand met vluchtelingen uit Congo. Iets verder rijden we Kisoro binnen. Het begint zelfs een beetje op een stadje te lijken. In het midden van de weg, wat toen nog een plantsoentje was, staat nu een groot nieuw gebouw van de Cranebank. Ook het aantal brommertjes is aanzienlijk vermeerderd. Als we in Travellers Rest komen is onze kamer nog niet klaar. Daarop besluiten we om dan eerst een internetcafé te zoeken om een berichtje achter te laten voor de thuisblijvers. Diane Fossey (van Gorilla’s in the mist) was overigens een van de beroemde gasten van dit onderkomen. Het internetcafé waar wij altijd kwamen bestaat nog steeds. We kunnen zelfs internetten. Soms hebben ze wel de apparatuur, maar kan de verbinding niet tot stand komen of is bijzonder traag. Na het internetten ontdekken we een lekker koffiezaakje “Coffee Pot”. Deze zaak wordt door een Duitse vrouw gerund die sinds 1976 in Kisoro woont. Naast dit koffiezaakje heeft ze ook een winkel met mooie kunstvoorwerpen. In het koffiezaakje hebben ze zelfs cappuccino! Entebbe zou eigenlijk een dergelijk zaakje moeten hebben. Iets voor ons? Beiden hebben ook wel wat trek en jawel op de kaart staan samosa’s. Ben neemt er een met vlees en ik met groente. Later zal Ben nog veel plezier hebben van deze samosa. Als we teruglopen naar het hotel zien we dat het winkeltje waar we vorige maskers uit Congo hebben gekocht, niet meer bestaat. Op de gevel is dit nog wel aangegeven, maar in de winkel zelf staan alleen maar zakken meel. Maar in Travellers Rest is genoeg aan kunst te koop, daarvoor hebben we dit winkeltje niet nodig. Trouwens, we willen helemaal niets meer kopen, toch? Toen we onze bagage bij de receptie achterlaten omdat de kamer nog niet klaar was, hebben een mooi houten sculptuur van een vrouw gezien. We hebben Jennifer, de manager, toen meteen een bod gedaan. Ze moet hier over nadenken. We horen het wel. Wanneer we weer in het hotel terugkomen is de kamer klaar. Op het bed ligt een mooi gedrapeerde handdoek en het bed is met bloementjes versierd. Het ziet er allemaal verzorgd uit. Na de lunch gaan we weer terug het dorp in. Onderweg komen we Bart tegen die net komt aanrijden. Tegenover het zaakje Coffee Pot zien we nog een nieuw zaakje wat aangeeft ook kunstvoorwerpen te verkopen. We besluiten hier even naar binnen te lopen en wat te gaan drinken. Ook hier is het gezellig zitten met al die voorbijgangers. Wanneer we Richard voorbij zien rijden roepen we hem erbij. Iets later komt hij aanlopen. Net als we wat te drinken hebben begint het weer te waaien en te regenen. En veel mensen maar denken dat het in Afrika altijd warm en zonnig is! Bart belt: “Waar blijven jullie!”. Nadat ons drankje op is, rennen we door de regen naar het hotel. Bart staat ons al op te wachten. Het is echt goed en we zijn blij om hem weer te zien. Door de regen hebben we het wel wat koud gekregen, wat voor Bart een reden is om te zeggen dat de open haard aan moet. Toch niet te geloven dat je in Afrika een openhaard moet aansteken omdat je het koud hebt. Onder het genot van een drankje zitten we heel wat af te kletsen. Morgen is het de bedoeling dat we met hem mee gaan naar Gorilla Valley lodge. Hij heeft wat mensen vanuit Kampala meegenomen, o.a. elektricien, om de problemen die er met bijv. de generator zijn, op te lossen. Met de hele club schuiven we aan tafel. Na het eten nog wat bij de open haard gezeten en eigenlijk te laat naar bed.

Geschreven door Ottengas.reizen