Eindelijk is het dan zover! Op naar Oeganda.

Als je aan anderen vertelt dat je naar Oeganda gaat verklaren ze je voor gek.” Zo gevaarlijk” en “dat is toch dat land van Idi Amin”, waarop wij zeggen maar dat is ook het land waar de berggorilla’s te zien zijn. We zien het wel en hebben er ontzettend veel zin in. Van Amsterdam via Londen gaan we naar Entebbe. Ben is zijn zonnebril vergeten dus eerst op Schiphol maar een nieuwe gekocht, want je zult er waarschijnlijk wel een nodig hebben.

De vlucht naar Londen levert geen problemen op. Het enige nadeel is dat we ons hier 5 ½ uur moeten zien te vermaken, want dan gaat pas het toestel naar Entebbe. Maar we hebben ons toch wel vermaakt, hapje en een drankje wat winkeltjes kijken en de tijd vliegt eigenlijk voorbij.

In het vliegtuig hebben we riante plaatsen wat vooral voor een nachtvlucht fijn is. Benen een beetje in het gangpad en lekker onderuitgezakt. Ondanks dat is het slapen toch altijd weer een probleem.

Om 06:30 uur zijn we in Entebbe. Eerst even in de rij voor het aanvragen van een visum. Mooi stempeltje voor 30 US-dollar. Bart Munting staat ons al op te wachten samen met Stefan en Bianca (die dus in hetzelfde toestel bleken te zitten). Bart moet nog even op Martina wachten. Na een telefoontje blijkt zij een toestel later te komen. Met een busje zijn we naar het guesthouse in Kampala gereden en al rijdend hebben we meteen wat van de stad gezien. Het is spitsuur want we staan in de file, waardoor Bart maar een alternatieve route neemt. Geen geasfalteerde wegen maar de eerste hobbelende zandwegen. Tijdens de rit vertelt Bart dat de groep uit totaal 9 deelnemers bestaat en dat de rest vanavond aankomt.

Bij aankomst in het guesthouse kennisgemaakt met Verigo (de vrouw van Bart) en Roelfs (zijn zoontje). Na het uitpakken van het e.e.a en gedoucht te hebben heeft Bart ons in het Speke-hotel in Kampala afgezet. Afgesproken dat we om plm. 17:00 uur weer “thuis” zijn om dan met elkaar te eten. In het hotel geld gewisseld en geluncht. Daarna opzoek naar een Craft-Market wat volgens ons reisboek leuk moet zijn. Hoe vaak we niet op hetzelfde punt belanden weet ik niet, maar geen markt gevonden. Met een special-hire (is bij ons een gewone taxi) weer terug naar het guesthouse.

Samen met Bianca en Stefan en de inmiddels gearriveerde Martina, vanaf het dakterras met een lekker koud biertje van het prachtige uitzicht genieten. Om 19:00 uur hebben we afgesproken om te gaan eten. Dit doen we samen met Bart in het “Petit Restaurant” dat langs de kant van de weg naar het centrum van Kampala ligt. Het eten is er erg lekker maar het is er vooral ook gezellig. Na het eten nog op het dakterras van het guesthouse wat drinken en wachten op de rest van het gezelschap. Deze worden door Steven, de chauffeur voor deze reis, opgehaald. Na verloop van tijd kwamen inderdaad Mariëlle, Paul, Leonie en Fred. Kennismaken nog wat kletsen en toen naar bed. Het was toch wel een vermoeiende dag voor iedereen en de volgende dag zouden we dan toch bijtijds vertrekken.

Geschreven door Ottengas.reizen