We zijn vandaag vroeg opgestaan omdat we op tijd bij de bank willen zijn en ook nog een aantal dingen wilden bekijken. Subur komt ons om 10:00 uur nl weer ophalen om ons naar Malang te rijden. Om 07:30 uur lopen we al op straat. Dit is niet echt erg want is nu iets koeler dan dat het in de loop van de dag gaat worden. We lopen weer richting bankgebouw en de school Santa Maria. Volgens de broer van Ingrid zou tegenover de school waarop hij heeft gezeten een katholieke kerk moeten zijn. Deze hebben we niet gevonden. Wel hebben we op de hoek van de school een andere kerk ontdekt. De Gereja Bethany Indonesia, maar wanneer we thuis een beetje op google zoeken dan merken we dat dit niet De kerk is waar de broer van Ingrid het over heeft. We hebben nog de straat achter de school, de Jalan Ronggowarsito, doorgelopen, maar ook hier geen kerk. We lopen weer terug naar de straat van de school en gaan vervolgens richting de rivier Brantas. Aan het einde hiervan zou links in de Jalan Yos Sudarso een chinese tempel moeten liggen. Ook deze straat hebben we een aardig stuk doorgelopen, maar helaas. Geen tempel. Naast de oude brug over de rivier Brantas, is men bezit een nieuwe brug te bouwen. De brug is smal en ook hier is het vol van de brommertjes. We lopen terug naar de Jalan Ronggowarsito, de straat achter de school in. Hier staat prachtige huizen die vooral door artsen bewoond. Aan het eind van de straat komen we op de Jalan Basuki Rahmat uit waar het hotel Merdeka aan ligt. Achteraf hadden we beter in dit koloniale hotel kunnen overnachten dan in het kille, zakelijk Grand Surya. Het hotel Merdeka ligt overigens rechtover de bank Indonesia. Naast dit hotel staat een grote schutting. Achter deze schutting, die er volgens ons al een lange tijd staat, ligt niets, braakliggend terrein. Hier achter zou het huis van de familie Nieburg moeten hebben gestaan. We lopen richting de ingang van de bank die we gisteren genomen hebben. Helaas hek is dicht, dan maar de officiële ingang waar bewaking staat. Deze keek eerst al vreemd dat Ingrid een foto van het gebouw maakte. We doen een stap het terrein op en de man komt meteen naar buiten. O,o! Hij zal vast wel vragen wat we komen doen. De foto van de broer van Ingrid waarop ook de foto van Ingrid haar vader staat, wordt weer tevoorschijn gehaald. We leggen met handen en voeten uit dat we graag de foto van Ingrid haar vader willen zien en wijzen naar het kleine bankgebouw. De bewaker spreekt geen woord Nederlands en wij geen Basha. Er wordt iemand van de bewaking gehaald die wel wat Engels spreekt. We doen wederom het verhaal. Hij brengt ons naar het kleine gebouw en laat ons binnen. Het is een kleine ontvangsthal waar alle trofeeën van de sportactiviteiten van de bank in een vitrine kast staan. We mogen hier geen foto's maken. De bewaker vraagt om het paspoort van Ingrid. Ingrid wijst op de naam Spaan in het paspoort en verteld wederom dat haar vader hier gewerkt heeft. De bewaker gaat met het paspoort door een afgesloten deur door en wij moeten wachten. Ben is inmiddels drijfnat, want koud is het in het gebouw zeker niet. Een andere bewaker komt nu het gebouw binnen en houdt een heel verhaal tegen ons. Wij hem niet begrijpen, hij ons niet begrijpen. Maar gelukkig doet hij wel de airco en tv aan. Het duurt nogal voor de 1e bewaker met een van de bankmedewerkers terugkomt. We hebben het idee dat men niet goed weet wat ze met ons aan moeten. Nogmaals doen we met onze handen en voeten en de foto het verhaal. Beiden gaan weer weg en na een tijdje komt de Deputy Director of Bank Indonesia’s Regional Office Kediri, Mr. Gatot Kurniawan .Weer het hele verhaal. Deze man verstaat een heel klein beetje Engels. Maar hij zegt wel dat The Director of Bank Indonesia’s Regional Office Kediri : Mr. Matsisno ons graag wil ontmoeten. Nou wij hem ook wel. We volgen hem door de afgesloten ruimte. We komen weer in een ruimte waar banken en stoelen staan. Aan de wand hangen alle munteenheden van Indonesië. We worden naar de kamer van de directeur begeleidt, maar natuurlijk eerst door de kamer van zijn secretaresse, die meteen voor ons opstaat. De directeur is een bijzonder vriendelijke man. Voor een Indonesiër best wel groot en breed. Sinds 4 jaar is hij directeur van deze bank. Hiervoor was hij werkzaam in Madiun. Hij vraagt of de vader van Ingrid nog leeft. Helaas. Ah... Kassian! Hij spreekt een beetje Engels waardoor we nog wel wat conversatie hebben. Na het kletspraatje komt DE foto van de vader Ingrid te voorschijn. Natuurlijk moeten we met de directeur en De foto op de foto. Inmidddels komt er een andere medewerker, Manager of Bank Indonesia’s Regional Office Kediri : Mr. Yudo Herlambang erbij met een fototoestel. Er moeten foto's gemaakt worden. Alle aanwezigen op de foto. In de tussentijd wordt er koffie gereserveerd. Of ze denken dat alle Nederlanders koffie met melk en suiker drinken weten we niet, maar we drinken het braaf op al houden wij beiden hier niet van. Ingrid weet van haar broer dat er een fotogalerij met foto's van alle bankdirecteuren moet zijn. Wanneer zij hier naar vraagt moeten we meelopen. Een vergadering wordt onderbroken want in de vergaderzaal hangen alle foto's. De foto van Ingrid haar vader is de 2e in de rij. De eerste directeur begon in 1950 en Ingrid haar vader begon in 1953 tot 1957. Alle deelnemers van de vergadering kijken met verwondering wat er nu allemaal gebeurt. We weten nu of de verwondering nu is door de binnenkomst van de directeur of dat wij het zijn. Wanneer we weer de gang inlopen mogen we ook nog even in het nieuwe gebouw kijken. In het midden van een grote hal in een glazen ruimte staan 2 mannen met stofkappen voor hun mond geld te tellen. Het is toch ongelofelijk dat je dit allemaal zo maar mee kan maken. We kunnen ons niet voorstellen dat we in Nederland een bankgebouw van Duisenberg inlopen en zeggen we willen graag de foto zien van onze vader, want dit heeft hier gewerkt. En dan Duisenberg dan ook nog ruim te tijd neemt om ons te ontvangen. Hierna gaan we weer terug naar de kamer van de directeur. Een van de medewerkers komt met een in batik omwikkelde doos aan. In de doos ligt een gravure van de bank die we van de directeur aangeboden krijgen. Uiteraard weer een fotootje. We hebben de indruk dat zij ons bezoek net zo leuk vinden als wij. We kletsen nog wat en nemen daarna afscheid. We willen niet teveel tijd van de directeur claimen. We worden door iedereen netjes uitgeleid (ze willen zeker weten dat we weggaan, hihihi). Wanneer we straat van het hotel inlopen staan ze ons nog uit te zwaaien en wij zwaaien net zo blij terug. Als we in het hotel zijn pakken we snel onze spullen in want Subur staat ons al op te wachten om naar Pare te rijden. Pare is de geboorteplaats van Ingrid. Om naar Pare te rijden, moeten we voor een deel te weg volgen die we ook te voet hebben gedaan. De Jalan Diponegoro, is de weg die naar Pare gaat. Links van de weg ziet Ingrid ineens Ngadiredjo staan. Hier zou het zwembad en de soos moeten zijn waar de broer resp. de ouders van Ingrid gebruik van maakten. Het een groen gebouw, zou dit het zwembad zijn. We rijden te snel om te kunnen stoppen. Pare ligt ongeveer 12 km van Kediri af. Wanneer we Kediri verlaten rijden we nog langs een soort Arc d´Triomph, Tugu Maar net als in andere steden/dorpen loopt alles geleidelijk van het een in het ander over. Subur stopt bij een benzine station om te tanken en vraagt meteen de weg naar het Rumah Sakit " Tulungredjo" (het ziekenhuis waar Ingrid geboren is). De tankbediende zegt dat het ziekenhuis nu HVA (HandelsVerenigingAmsterdam) heet. Zo werd het ziekenhuis toentertijd officieus genoemd Het ziekenhuis is eenvoudig te vinden. Ook door de foto die de broer van Ingrid ons heeft meegegeven. We rijden het terrein op en lopen wat rond. Makkelijk kunnen we het ziekenhuis in lopen, zonder dat iemand vraagt wat we komen doen,. Vreemd. Voor een gebouw staat een standbeeld van een vrouw met een kind in haar arm. Het lijkt op een kraamkliniek. Wanneer we, na lang aandringen van Ben, hier binnenlopen laat Ingrid haar geboortebewijs zien en stelt ze de vraag of ze iets voor ons kunnen betekenen. Ze bieden meteen een rondleiding aan. We voelen ons wat opgelaten en doen dat dan ook niet. Wanneer Ingrid naar buiten loopt om nog een foto van het gehele complex te maken en Ben een praatje met Subur maakt, worden we gevraagd om toch nog even binnen te komen. Ze willen ons echt een rondleiding geven. Ze vinden het zo bijzonder dat iemand uit Nederland naar het ziekenhuis komt waar die persoon geboren is. Nou vooruit dan maar. We worden naar een kamer begeleidt waar 2 dames ons staan op te wachten. Wederom komt het geboortebewijs te voorschijn. “Ah, doktor Sodoemo!" De arts die Ingrid ter wereld heeft geholpen. We horen dat de dokter overleden is. Niet verwonderlijk omdat de moeder van Ingrid al 90 jaar is en de dokter van dezelfde leeftijd of wel ouder dan de moeder Ingrid moet zijn. Maar de directeur van het ziekenhuis wil ons graag ontmoeten. We gaan eerst naar de EHBO. Echt niet te vergelijken met een EHBO in Nederland. Er staan 3 bedden waar wel 6 mensen (artsen, verpleegkundigen) staan te wachten op wat komen gaat. We lopen langs een vitrinekast waar allerlei glaasjes staan (We bedoelen dan wel borrelglaasjes, want het was heel gebruikelijk om een borreltje in het ziekenhuis te drinken). Iets verder is de gudang obat (opslagplaats voor medicijnen) en dan de kamer van de directeur. Een islamitische dame die sinds 6 maanden directeur is van dit ziekenhuis is. Ze vindt het erg leuk om ons te ontmoeten en bijzonder dat we de moeite hebben genomen het ziekenhuis te bezoeken. Iedereen op de foto (niet alleen de 2 dames van de rondleiding zijn de aanwezige maar ook de receptionist die ons als eerste te woord stond en iemand van de bewaking. Iedereen vindt het toch wel spannend om deze Belanda’s te ontmoeten). Ze vertelt ons dat ze erg bezig zijn om het ziekenhuis te renoveren, wat ook wel te zien is. Achter de oudere gebouwen is een nieuw gebouw van enkele etages hoog. Tussen het oude en het nieuwe gebouw staat een moskee. Toch vreemd om hier te lopen.
En dan nu naar Malang. Het is een mooie weg door de bergen, met prachtige sawa's. In de stalletjes die langs de weg wordt volop Doerian aangeboden. Hoe erger de Doerian penetrant ruikt, des te rijper, des te beter is hij om te kopen. Wat we steeds vergeten te schrijven en toch wel erg grappig vinden, is dat de gado-gado een gerecht is dat door de Nederlanders bedacht is. Dat de Nederlanders zelfs invloed op het eten hebben gehad! Het is een echt landbouwgebied o.a. (mais, kool) waar we door heen rijden met veel watervalletjes etc. Malang staat bekend op zijn appels en dat is wel te zien aan de stalletjes waar volop appels worden aangeboden. Wat trouwens ook opvallend is, en dat geldt niet alleen voor deze omgeving, zijn de vele oorlogsmonumenten die er staan. Allemaal mensen in uniformen, legerkleding, kanonnen, etc. We stoppen om even van het landschap te genieten. Over een smal bamboe-bruggetje lopen 3 jongens met zakken vol uien op hun rug. En dat bruggetje maar wiebelen. Even later komt een mevrouw op een brommertje aan wat afgeladen is met Doerian. We kunnen de vrucht goed bekijken. De geur valt erg mee. Misschien nog niet rijp genoeg. Wat we al eerder schreven zie je veel brommerrijders met mondkapjes voor, maar ook met handschoenen aan. De dames hebben ondanks de warmte allemaal sokjes aan. Ook in teenslippers. Nu blijkt dat je voor deze teenslippers speciale sokjes hebt. Het lijkt een beetje op een handschoen, maar in dit geval is alleen de grote teen vrij, van de rest van de tenen. Ach, een detail!
Wanneer we Malang binnen komen, rijden we door een brede weg met aan weerszijde bomen. Malang is ook een universiteit stad. Wanneer je langs een universiteit rijdt, dan staat het vol met brommertjes. Het is maar de kunst om je eigen brommer terug te vinden. Het hotel Graha Cakra ligt in een wijk met veel koloniale huizen. Maar voor we naar het hotel gaan, gaan we eerst naar Toko Oen. Het eerste restaurant van de familie Oen werd in 1922 geopend en was direct populair onder de Nederlandse kolonisten die hier konden genieten van eigen brood en Nederlandse en Indonesische muziek. Deze Toko Oen ziet er wel heel anders uit dan die in Semerang. De bediening is hier overigens ook vriendelijker. Het is tegen 14:30 uur dat we hier zijn. Toch wel tijd voor een saté babi en een gado-gado met als dessert Doerian-ijs. Joepie! Omdat de vrucht nogal een penetrante geur verspreid is het niet altijd mogelijk om deze vrucht ergens te eten. In Den Haag kennen we een Indonesisch restaurant “Keraton Damai” dat Doerian-ijs serveert. Hierna gaan we naar het hotel. Ook dit hotel is koloniaal ingericht. Buiten worden we door een heer in tropen kleding incl. tropenhelm opgewacht. Hij brengt de bagage naar de hotelkamer, die via een wenteltrap te bereiken is. De eetzaal is koloniaal ingericht en ziet er chique uit, maar de kamers zijn wel wat aan renovatie onderhevig. Het is een relatief kleine kamer met een nog kleinere badkamer (iets groter dan een kast). Een opknapbeurt kan hier geen kwaad. Subur biedt aan om ons vanavond weer naar Toko Oen te brengen, maar in de buurt van hotel zijn genoeg restaurants. Alleen wanneer Subur met ons mee eet gaan we naar Oen, maar hij wil niet. Later horen we dat hij dit uit principe niet meer doet. Het is normaal dat je aan het einde van de reis de chauffeur/gids een tip geeft. Er waren dus gasten die hem steeds aanboden om mee te eten of mee te komen drinken. Aan het einde van de reis kreeg Subur van deze gasten een enveloppe. Niet met de tip, maar met alle bonnetjes van wat Subur tijdens de reis op uitnodiging van deze gasten heeft gebruikt. Zulke asociale mensen heb je er dus ook bij. Sinds die tijd is hij dus heel voorzichtig om op zulke uitnodigingen in te gaan.
We gaan even zwemmen en daarna met een Bintang besar (een grote bier) het verslag verder bijwerken. Helaas blijkt Wi-Fi het niet bij het zwembad te werken, dan maar in de lounge zitten om het verslag naar onze vaste volgers te versturen. Nadat we dit gedaan hebben en ons wat te hebben opgefrist gaan we naar buiten om een gezellige eetgelegenheid op te zoeken. We weten niet of we nu te vroeg of te laat zijn, maar alle restaurants zijn uitgestorven. We gaan weer terug naar het hotel om daar te eten. Inmiddels is er ook een groep Belgen binnengekomen. Allemaal aan de biefstuk met frieten en mayonaise. De helft wordt teruggestuurd omdat het koud/lauw is. Ja, het is geen Europa waar je alles warm gereserveerd krijgt.

Geschreven door Ottengas.reizen