Vannacht onder het gelach van hyena's in slaap gevallen. Vandaag weer eerder wakker dan we wekker aangeeft. Beiden kunnen we niet meer slapen. Heerlijk van een warme douche genoten, ook al moet je zuinig met het warme water zijn. Het warme water wordt door zonnepanelen verwarmt en het water wat in de tank zit is voor 2 tenten. Maar toch heerlijk.
Het is een prachtige ochtend. Het meer gaat over in nevel met daarbij een zonnetje wat langzaam opkomt. Het is jammer dat Ben, vanwege maagklachten, zich vandaag niet zo lekker voelt . Dat komt overigens niet door het feit dat hij in de badkamer een kraan heeft stuk gemaakt die hij niet meer kan maken. We hopen dat het snel beter met hem gaat.
Vandaag is het einde van de trip en gaan we terug naar Entebbe om nog een paar dagen bij te komen. Reizen is vermoeiend, maar wie veel reist heeft ook veel te vertellen.
Na het ontbijt, 07:30 uur, rijden we de steile weg naar beneden om door de bananenplantage naar de ingang van het park te gaan. Voorlopig onze laatste gamedrive, impala's, wrattenzwijnen, waterbokken, zebra's en al hetgeen we in het park hebben gezien. Wat we niet gezien hebben zijn de giraffen die hier uitgezet zijn en de elanden. Baker, onze chauffeur, doet zijn uiterste best om elanden te vinden. We rijden door stukken park waar het gras langzaam weer begint te groeien, maar ook door stukken park waarvan je je afvraagt of hier ooit nog iets zal groeien. In deze stukken is er dan ook geen dier te zien. Ja dode of skeletten ervan. Een triest gebeuren. De UWA (de organisatie die verantwoordelijk is voor de natuurparken) doet er, naar ons idee, weinig aan om de wildstand in leven te houden. Ook logisch want vele van heen hebben hier hun koeien grazen. Natuurlijk op de plekken waar wel gras is. Later op de dag rijden we op een snelweg langs het park, waar een deel van het park door de mensen is toegeëigend. Hoelang Oeganda nog aantrekkelijk blijft vanwege zijn natuur en wild, met uitzondering van de gorilla's (hier verdienen ze aan) is dan ook nog maar de vraag.
Een boom vol gieren zien we in het park met iets verderop het karkas van een ?????? Goed kunnen we het niet zien van welke dier dit karkas is. Als we de hoop bijna hebben opgegeven ziet Baker, een eland. Heel voorzichtig proberen we er naar toe te rijden. Zo waar blijft de eland staan. Over het algemeen zijn deze dieren nogal schuw. Langzaam steken er nog een paar over. Totaal 5. Poe poe! Maar gezien hebben we ze wel!
Langzaam rijden we verder het park uit. Op een deel waar wel gras groeit zien we koeien met gigantische horens lopen. Dit is dus wat we bedoelen. Weinig wild, wel koeien!
Vlak voor de uitgang zien we nog een dode topi ( hertachtige) met veel gieren er om heen. De gieren hebben op dit moment een goed leven. Volop dode dieren of dieren die op het punt staan om dood te gaan.
Ook buiten het park zien we zebra's lopen. Op zich logisch, want het park is niet omheind. Snel schiet een mangoeste (moet je maar even googelen wat het is. Is moeilijk te omschrijven) de weg over en weg is hij. Een grote kudde koeien loopt op de weg, waardoor we gedwongen worden om te stoppen. Wat een kudde en de ene koe heeft nog grotere horens dan de ander. De zandweg eindigt bij de geasfalteerde snelweg die naar Kampala gaat. Wel even relaxed voor onze billen. Aan de mensen waar wij "the bill" aan vragen, leggen we uit wat bil in het Nederlands is. Ze komen niet meer bij. Nu zullen ze waarschijnlijk steeds wanneer iemand om the bill vraagt een ander idee hebben. Hihi.
Langs de snelweg is weer van alles te koop. Dan weer houtskool, dan weer boter, fruit. We rijden langs een geitenmarkt. Een paar impala's rennen in paniek langs de snelweg. Ze kunnen het park niet meer in omdat de lokale bevolking hekken erom heen hebben gezet vanwege hun vee. De impala's zijn waarschijnlijk ten dode opgeschreven.
Het is een stralende zonnige dag, tot nog toe. In dorpje dat langs de snelweg ligt, is een slager het vlees aan het snijden. Een doormidden gekliefde geit hangt lekker in het zonnetje omgeven door stof en de uitlaatgassen van de voorbij rijdende auto's en de grote roetwolken van de vrachtwagens en natuurlijk, niet te vergeten de zwermen vliegen. € 3,00 per kilo voor dit vlees. Koopje toch!
Langs het moeras, wat in verbinding staat met Lake Victoria, staan diverse kraampjes met vis, al dan niet gedroogd. We horen dat Chinezen het moeras gekocht hebben om rijst te verbouwen. Midden in het moeras is men bezig een grote fabriek te bouwen. Ja, Oeganda heeft uitverkoop! De rij kraampjes met vis wordt af en toe onderbroken door een kraampje met tomaten of zoete aardappelen.
Bij de evenaar (equator) is weer de gebruikelijk stop. Dit keer bij Flamingoz Joint (http://www.bartrove.com/bar/197647710599809/Flamingoz %20joint). Een souvenirwinkeltje annex restaurant. Het eten is lekker, maar de vriendelijkheid straalt er niet echt vanaf. Iets verop is het winkeltje van Esther, een van de gidsen van Habari. Net als vorige keer wordt hier een tas gekocht. Lekkere makkelijke stoffen tassen die nooit weg zijn. Je wordt wel gek van de eigenaren van die winkeltjes. Bij ieder winkeltje is het wel "Hello, how are you" en "look in my shop". Ook wanneer je dezelfde weg terugloopt krijg je hetzelfde te horen.
Van Baker krijgen we, uit dankbaarheid dat we naar Oeganda zijn gekomen en wij aardig voor hem zijn geweest, twee Oegandese flessenopeners. Lief, toch?
We rijden redelijk rustig verder. Hard rijden wordt bijna onmogelijk gemaakt vanwege de vele politie road blocks, maar ook de vele drempels. Soms zie je de politie en/of militairen alleen maar in een tentje zitten, te schuilen voor de regen, want dat doet het inmiddels. Regen wordt hier anders genoemd dan bij ons. Het is regen wanneer het met bakken uit de hemel komt. Wanneer het zachtjes regent is het dus geen regen. We stoppen om de ramen goed dicht te doen, zodat er geen regen naar binnenkomt. Meteen staan er vrouwen om ons heen die gember willen verkopen. Baker koopt 2 zakjes. Lekker voor in de thee! Trouwens grappig te horen dat sommige Oegandezen de letter R niet kunnen uitspreken. Zo ook de ranger waarmee we gisteren de wandeling mee hebben gedaan. Het zijn plaatselijke buien, want iets verder is het weer droog en zo te zien is er geen druppel gevallen.
Nu rijden we weer langs kraampjes waar trommels te koop zijn en krukjes. Voor ons bekende krukjes, omdat Habari in zijn begin tijd tijdens de kampeerreizen hier gebruik van maakte . Toen werden ook alleen maar kampeerreizen verkocht.
De snelweg laten we achter ons en nemen een zandweg. Hierdoor hoeven we niet heel Kampala door. Het is weer het gebruikelijke wat je ziet, landbouwveldje, cacaostruiken, was die in het gras ligt te drogen, schooltje, huisjes. Een gezellige weg die ons onze laatste Afrikaanse massage geeft. We rijden door een dorp van niets valt, maar een bezinepomp hebben ze wel. Rijden langs een kroeg van 3x4 m met banken langs de muur. Banken waar normaal gesproken max 8 personen op kunnen zitten. Hier niet. Minimaal 15. Moet kunnen. Veel mannen zitten/hangen een beetje voor de kroeg of een winkeltje niets te doen. De vrouwen en kinderen (het is zaterdag, dus geen school) zie je met jerrycans water lopen sjouwen of zijn hun erfjes aan het vegen. De kerels steken hier echt geen hand uit! Aan het einde van de zandweg komen we op de snelweg Entebbe/Kampala. Ook hier weer allemaal winkeltjes. Het is grappig te zien dat kledingwinkel alleen maar blanke etalagepoppen hebben. Iets verder is een grote kledingmarkt. Het blijkt dat deze markt er iedere zaterdag is.
Tegen 16:00 uur komen we in het Airport Guesthouse aan. Door zowel Charles als Bonus (de managers) worden we weer hartelijk welkom geheten. Ook door het Duitse echtpaar dat we diverse keren zijn tegen gekomen. Zij gaan vanavond weer naar huis.
Onder het genot van een drankje nemen we afscheid van onze chauffeur, Baker. Naast de gebruikelijke tip, geven we hem een zak met kleding, rijst, de koffie en bonen die wij als souvenir tijdens onze wandelingen hebben gekregen. Hij is er blij mee. Zeker met de paraplu uit Amsterdam, die Ingrid via het bedrijf waar zij werkt, heeft gekregen is hij heel blij. Nee, het is geen paraplu die hij altijd zal gebruiken. Alleen voor speciale gelegenheden, zal deze worden gebruikt. En dan is het echt afscheid nemen. Ook afscheid van de auto waar we ongeveer 2500 km mee gereden hebben.
We hopen voor Baker dat hij weer snel een trip mag/kan doen. Het zijn tenslotte zijn inkomsten.
Voor ons is het nog een paar dagen niksen. We zien wel wat we de komende dagen gaan doen. In ieder geval gaan we Annette bezoeken.

Geschreven door Ottengas.reizen