Om 07:00 uur ontbijt, althans dat is de bedoeling. De Zuidafrikanen zijn al vroeg in de weer zodat ook wij vroeg wakker worden. We staan maar op en gaan de boel alvast inpakken en de spulletjes bij de jeep neerzetten. De tent afbreken is voor ons geen probleem wel het oprollen ervan. Dat mag BenC doen. Hij heeft er meer ervaring mee dan wij. We rijden dezelfde weg terug als we gekomen zijn. Dezelfde talrijke kinderen zwaaien weer naar ons of roepen give me, give, me. Dit kan om een pen of geld zijn. Het is ongelooflijk als je ziet hoeveel kinderen in vergelijking met ouderen hier rondlopen. Oude mensen zie je overigens niet veel en als je ze ziet vraag je je meteen af hoe oud dan wel niet zullen zijn. Na enige tijd verlaten we het park en rijden een stukje dezelfde weg als we gekomen zijn. Nu dachten we dat we al een slechte weg hadden, maar de weg naar Mkipa was zo niet nog slechter. Een en al gehobbel, kuilen, etc. Ondanks dit kan Raphael blijkbaar toch wel slapen. Hij is nog niet helemaal de oude. We rijden ook het Lavushi Manda NP door. Dit park is ook onderdeel van de Kasanka Trust. Waarom het een NP is, is ons niet bekend. Er is in ieder geval geen wild te ontdekken en is het een relatief klein park. Het park wordt volgens mij meer gebruikt als doorgangsweg naar Mkipa. Op een gegeven moment rijdt er voor ons wel heel langzaam een vrachtwagen, volgeladen met van alles en nog wat. Vrouwen, mannen, kinderen, matrassen. Het lijkt wel een volksverhuizing. We willen hen voorbij rijden wat niet echt lukt. Het toeteren helpt niet veel, want zowel in onze auto en dus ook waarschijnlijk in de vrachtwagen rammelt alles aan alle kanten en de chauffeur ziet ons niet vanwege het ontbreken van buitenspiegels. We rijden dan maar een stukje door de bush naast de weg om hem in te halen, wat dan ook lukt. We komen anders door dat voortsukkelen niet snel veel verder. Het is inmiddels 12:00 uur, dus lunchtijd. Het bekende witte bolletje met het plakje kaas en tomaat.. We willen van deze plek snel weg want het stikt hier van de kleine vliegjes. Wel eens wat anders vliegjes op je witte bolletje dan een plakje kaas. Net op tijd gaan we weg want de vrachtwagen die we eerder hebben ingehaald komt weer dichtbij. Na verloop van tijd komen we dan eindelijk op de snelweg richting Mkipa. Bij Kalonje, wat zelfs een treinstation heeft, slaan we de weg weer af richting Mutinondo. Mutinondo is een park in particulier bezit. Langs de snelweg staat al een bordje van de campsite. Je denkt dan ook dat we er snel zijn. Helaas. Het is zeker nog een 25 kilometers voor we bij de receptie zijn. We passeren een aantal veeboerderijen tot we een bordje receptie zien. Wanneer we bij de receptie stoppen komt meteen een grote hond blaffend op ons af. Het is meer geluid dan dat de hond iets doet. BenC twijfelt even of hij uit zal stappen. Voor honden is men in Afrika over het algemeen bang. Hij is dapper en trekt de stoute schoenen aan om naar de receptie te lopen. Even later komt hij terug om papieren op te halen. Blijkbaar weet men niet van onze komst af. Als we in de jeep zitten te wachten komt de blanke eigenaresse naar ons toe met de vraag om met haar mee te lopen naar het uitkijkpunt. Het is inderdaad een prachtig uitzicht. Je kijkt over bomen die de herfstkleuren dragen en zo her en der tegen rotspartijen lijken te zijn geplant. Ze hebben ook een leuke bar die uitzicht biedt op dit prachtig landschap. Helaas wordt ons op dat moment vertelt dat onze campsite 11 km hiervan ligt. Het is een plek voor ons alleen, gelegen aan een riviertje waar je uit zou kunnen drinken en in kan zwemmen. Als we daar aankomen is het inderdaad een mooie plek. Er is zelfs een onderkomen waarin 2 bedden staan. Helaas geen deur of gaas voor de ramen, maar dat mag de pret niet drukken. Als het goed is zijn hier geen muggen en/of tsee tsee vliegen. We besluiten in ieder geval van deze 2 bedden gebruik te maken. De douche is weer een emmer warmwater die door Harrison (een van de medewerkers van het camp Kandoke) gevuld kan worden. Het toilet is weer een echte poepdoos wel met een opening waardoor je tijdens het gebruik van het toilet van deze bosrijke omgeving kan genieten. De rivier ziet er voor ons niet echt aanlokkelijk uit om hierin een beetje te dobberen en het water is ook erg koud. Ingrid besluit in de dinerroom (ja die hebben we hier ook) aan haar dagboek verder te werken en Ben gaat voor de slaapkamer zitten lezen. In de tussentijd hebben BenC en Raphael hun tent opgezet en is de thee ook alweer klaar. Harrison onze persoonlijke assistent van onze Kandoke (zoals de campsite heet) vraagt wanneer hij de douche met warm water kan vullen. We spreken om 17:30 uur af. Harrison geeft ons een seintje wanneer de douche gevuld is. Het is inderdaad warm water. Na Ingrid gaat Ben douchen. Als ook hij klaar is gaan we naar de dinerroom om nog even wat met BenC en Raphael te kletsen. Met Raphael kan je dat goed. Het is een echte gezellige kletskous, als het tenminste niet ziek is. Als we kunnen gaan eten krijgen we eerst als starter een gevulde tomaat, daarna vegetarisch spagetti en als dessert een perzikencakeje met chocolade- munt saus. Allemaal erg smaakvol, maar wel heel veel. De restjes worden uiteraard niet weggegooid , maar krijgt in dit geval Harrison deze. Het was een lange en vermoeiende dag ondanks dat we zelf niets gedaan hebben. Om 20:30 uur gaan we dan ook maar weer naar bed. Ben gaat drinkt voor onze slaapkamer nog een biertje voor ook hij naar bed gaat.

Geschreven door Ottengas.reizen