De spanning bij Ingrid om de gorilla's te bekijken begint zo langzamerhand te komen. Ze ziet erg tegen de tocht op. Haar is al ter ore gekomen dat er eerst gedaald moet worden om vervolgens weer klimmen. Zoals eerder aangegeven zijn we geen geiten, dus klimmen en dalen is niet voor ons weggelegd. Maar het is nog geen vrijdag, the gorilla-tracking-day! Vandaag verlaten we Lake Bunyoni en vertrekken na het ontbijt naar Kisoro. We nemen een weg langs het meer met prachtige uitzicht. Het is wel een hobbelige zandweg. En inderdaad is het zand weg en daarvoor in de plaats zijn kuilen gekomen. Ja, vroeger, toen…… Klopt. In sommige delen van Afrika leef je ook in het vroeger, toen je kuilen had in plaats van drempels. Hoewel ze ook hier drempels kennen. Ze maken drempels op het moment dat er wegwerkzaamheden zijn. Deze drempels moeten dan voorkomen dat je te hard rijdt en wellicht een wegwerker wegwerkt. De weg naar Kisoro is aan wegwerkzaamheden onderhevig, dus veel drempels. Af en toe moeten we dan ook stoppen om het tegenverkeer voor te laten gaat. Medewerkers (over het algemeen vrouwen) staan dan met rode en groene vlaggen te zwaaien ten teken dat er iets aan de hand is en je voorzichtig moet rijden. Blijkbaar vinden de dames het bij dit bewolkte weer aan de koude kant, want in dikke jassen en met mutsen op voeren ze dit werk uit. Zoals al eerder geschreven vindt men dit gebied op de Alpen lijken. De weg stijgt behoorlijk. We hebben hierdoor wel een geweldig uitzicht over het meer. Nu pas kan je zien hoe groot het meer is. We rijden door een echt landbouwgebied, waarbij je ook veel terrasvorming ziet. Het merendeel wat er verbouwd wordt zijn bananen. Tegen lunchtijd komen we aan in Travellers Rest, ons onderkomen in Kisoro. Kisoro is de hoofdstad van het District Kisoro in het Zuidwesten van Oeganda. Het ligt vlakbij het drielandenpunt van Dem. Rep. Congo, Rwanda en Oeganda. Het is beroemd geworden vanwege het dichtbij gelegen Mgahinga Park (beroemd om zijn gorilla's). Helaas is de groep die hier verbleef naar elders vertrokken. Kisoro heeft vanwege zijn aantrekkingskracht op het toerisme (gorilla's) tevens een klein vliegveld. Vanuit Kisoro worden tripjes georganiseerd die toeristen naar de berggorilla's in de bergen brengt. Er wordt in Kisoro Kinyarwanda gesproken en er wonen volkeren als de Bafumbira, Hutu’s, Tutsi’s, Batwa Pygmeeën en Bakiga. Het hotel waar we de komende dagen verblijven werd in 1955 gekocht door Walter Baumgartel, en werd al snel een ontmoetingsplaats voor mensen die geïnteresseerd zijn in de berggorilla. Onder hen was 'gorillavrouw' Dian Fossey, die zei:" hotel Walter was een oase voor vele wetenschappers die hier kwamen". Fossey bezocht het hotel vele, vele malen in de jaren zestig, om papierwerk te doen, te ontspannen of om mensen te ontmoeten. Ze omschreven het hotel als haar "tweede thuis". En zo voelt het daadwerkelijk. Het hotel is in een koloniale stijl gebouwd. Na de laatste keer dat we hier waren zijn er weer andere Nederlanders die deze toko runnen. Dit keer zijn het Bart en Cecile. Als we onze kamers aangewezen hebben gekregen gaan we naar de bar om wat voor de lunch te bestellen. Bart heeft mooie kunstwerken, waaronder maskers, staan en hangen. Vorige keer hebben we heel wat spulletjes hier vandaan meegenomen. We hebben toen een extra grote tas moeten kopen. We denken dan ook, dat we ook nu weer niet met lege handen thuiskomen. Na de lunch zoeken we een internetcafé op. Voor Ingrid hebben we namelijk nog steeds geen visum voor Rwanda. Het document dat Ingrid via e-mail in Nederland had ontvangen kon niet geopend worden. Het document voor Ben wel. We hebben toen meteen een reactie teruggestuurd met het verzoek het document voor Ingrid nogmaals te verzenden. Toen we nog in Nederland waren hebben we hierop geen reactie ontvangen en toen we in Entebbe onze e-mail bekeken was er nog steeds geen reactie. We hebben wel een bevestiging ontvangen, maar of dit voldoende is om de grens over te gaan weten we niet. Dus nu maar weer even checken of er iets binnen is. We komen tot de ontdekking dat er een tweede internetcafé is. Niet verkeerd want het "oude" had om de haverklap geen verbinding. Alle 6 de plekken zijn bezet. We moeten dus nog even geduld hebben. Als we dan eindelijk aan de beurt zijn blijkt het dat Ingrid niet bij haar e-mail account kan. Via het account van Ben maar weer het verzoek aan Immigratie Rwanda om het document voor Ingrid maar naar Ben zijn account te sturen. Wat een gedoe allemaal! Verder geen schokkende post. Na alles gedaan te hebben lopen we weer terug naar het hotel. Annette wijst ons op een winkel die spulletjes uit Congo verkoopt, tevens de toeleverancier van de spullen die Bart in het hotel verkoopt. De spulletjes in deze winkel zijn echter veel goedkoper dan die bij Bart. Zowel Ben als Ingrid denken dat we hier wel gaan slagen. We hebben nog een paar dagen in Kisoro, dus dat kopen doen we later wel. Het begint wat frisser te worden en als we in het hotel komen brand, jawel, de open haard. Tegen avond komen er kinderen de tuin inlopen om voor ons te dansen. Dit is een standaard ritueel in dit hotel. Voor de eerste keer is het wel aardig om dit te zien. Het zijn wezen, maar geen wezen zoals wij die kennen. In Afrika ben je al wees als één van je ouders overleden is. Uiteraard wordt er weer geld opgehaald. Het is alweer diner-time. De soep wordt geserveerd, de rest is buffet. Het is erg smaakvol. Na het diner gaan Karen, Annette en Marco naar een lokale kroeg om op de TV een voetbalwedstrijd te bekijken. Wij hebben geen zin en blijven bij de open haard zitten. Bart komt even bij ons zitten en praten over het hotel en het reilen en zeilen ervan. Even later komen Karen, Annette en Marco ook weer terug. Daar waar ze het idee hadden dat er wel veel mensen naar de TV zouden komen kijken, bleken ze maar met z'n 3-en te zijn. Maar wel met 5-man personeel. Tegen 23:00 uur gaan we naar bed.

Geschreven door Ottengas.reizen