Om 07:30 vertrekken we naar Kediri. Het schijnt een lange rit te zijn. Normaal gesproken stopt Van Verre in Kediri omdat de afstand tussen Jogyakarta en Malang te groot is. Nu komt het wel goed uit.
Wat opvalt, is dat er erg veel mensen op racefietsen zijn. Niet alleen in Jogya maar dat was ook al in Jakarta en Bandung. En dat met deze temperatuur! Voor ons rijdt een bromfietser met achterop zakken vol krekels. Een krekel weet te ontsnappen, de mazzelaar. Iets verder stopt de bromfietsers bij een vogelzaak waar de zakken met krekels worden uitgeladen. Wat we al eerder schreven, zie je overal veel vogeltjes in kooien. Er schijnen ook hele wedstrijden tussen de vogels te worden gehouden. Het gaat er dan om wie het mooiste zingt. De vogels dan. We blijven ons verbazen over de chaos in de steden. Niet alleen dat de brommers links en rechts je passeren en de auto's ook van de ene naar de andere baan schuiven, de andere auto's hiermee volledig snijden, maar ook dat het verkeer naar links mag doorrijden als het verkeerslicht op rood staat. Maakt het allemaal wat simpeler, maar niet heus. Omdat de rit naar Kediri nogal lang is, zijn we gisteren al naar de Prembanan geweest. Normaal stop je hier als je naar Kediri gaat. Aan Subur hebben we duidelijk gemaakt dat we graag wat vroeg in Kediri willen zijn, zodat Ingrid de tijd heeft om op haar gemak hier rond wil lopen. Ze wil de tijd hebben om het bankgebouw te bezoeken waar haar vader gewerkt heeft en waar zij met haar familie gewoond heeft. Zelf kan ze zich hier niets van herinneren omdat, toen ze twee jaar was, alle Nederlanders Indonesië moesten verlaten. Dus ook zij en haar familie. Het bezoek aan Kediri is dan ook meer het bekijken van de herinneringen van haar moeder en broer. Maar voorlopig zijn we er nog niet. Wat tijdens de rit hiernaar toe opvalt, is dat in de middenberm veel verkopers en bedelaars staan. Ze proberen van alles en nog wat te verkopen aan de automobilisten die voor het verkeerslicht stil moeten staan. Soms zingt er iemand voor geld, de ander verkoopt etenswaren en weer anderen verkopen een fluitje van 1 cent. Nooit geweten dat er zoveel rotzooi te koop is. Holland Bakkery is populair. Het is, wat het woord al zegt, een bakkerij waarbij de gevel een Oudhollandse gevel moet voorstellen met op het dak molenwieken. We hebben deze zaak in Jakarta, Bandung en nu ook weer in Jogya gezien. Grappig. Wat wij al eerder hebben geschreven gaat het ene dorp in het andere dorp over. Het is zeker niet saai om een dergelijke autorit te doen. In Sragen drinken we koffie met gebak en voor Subur wordt het even een rookpauze. Het is een grote patisserie en het gebak ziet er even smakelijk als mierzoet uit. Van de verschillende kleurstoffen kan je stuiterend de dag verder doorbrengen. Het is voor Subur wel even lekker om te stoppen en wat bij te komen. Voor Ben is het meteen een gelegenheid om geld te pinnen. Maar het is allemaal weer gelukt. We rijden door een bos van teakbomen en overal liggen stronken klaar om te vervoeren. Stronken worden ook te koop aangeboden om er meubels van te maken. Onderweg stoppen we bij een vogeltjesmarkt. Dit keer is het echt een vogeltjesmarkt. Tientallen kooitjes hangen al dan niet in de volle zon met vogeltjes erin. Nog erger is dat er iets verder aapjes in te kleine hokjes zitten, waar ze geen kant uit kunnen. Sommigen van die hokjes staan ook in de volle zon. De verkoopster spuit, liggend vanaf een bank af en toe de apen nat. We kunnen die nauwelijks aanzien. Ben maakt foto’s om naar Stichting Aap te sturen. Een organisatie waar wij donateur van zijn. We rijden verder over een weg waar veel vrachtverkeer is, dit houdt behoorlijk op. We rijden langs mais- en rijstvelden. Het zijn aanzienlijke vlaktes. Door al het groen lijkt het of je door een Nederlands weiland rijdt, bij wijze van spreken dan. Aan de drukte van de brommertjes merken we dat we dichter bij een grotere stad komen. Grappig om dit te ontdekken.
In Caruban lunchen wel. Helaas is een nogal toeristisch gebeuren. Veel toeristenbusjes stoppen hier. Het eten is lekker, maar een wat kleiner was wel aardiger geweest. Vanaf hier is het nog ongeveer 2 uur rijden naar Kediri. En dan hebben we ons doel bereikt. We komen om ongeveer 16:00 uur in Kediri aan. Snel zetten we onze spullen in het Grand Surya hotel neer en gaan meteen op pad. Eerst naar het bankgebouw waar Ingrid haar vader gewerkt heeft. De bewaking verteld ons dat het bankgebouw nu dicht is. We laten hem de foto zien waarop de broer van Ingrid staat met daarop de foto van haar vader. Als Ingrid zegt dat dat haar vader is "Ah, meneer Spaan!" Ja. Hij vertelt dat er nog steeds een foto van hem in het bankgebouw hangt. Morgen komen we terug zeggen we, wat voor hem geen probleem is. Hij en zijn collega hebben morgen holiday. Het huis waar Ingrid met haar familie gewoond heeft is gesloopt. Hiervoor is een parkeerterrein in de plaats gekomen en het bankgebouw is behoorlijk uitgebreid. We lopen de straat verder in, in de hoop de school van Ingrid haar broer te kunnen ontdekken. Er staat een school Santa Maria, maar of dat ook de school was is nog de vraag. We fotograferen wat koloniale gebouwen in de hoop dat de moeder van Ingrid nog iets herkent. Wanneer we de spoorweg overgang in de Jalan Hayam Wuruk oversteken, zien we een trein voor het station staan. Even stoppen en wachten tot de trein vertrekt. Hierin lopen we nog even naar het station voor we weer terug naar het hotel lopen. Het begint al wat schemerig te worden. Onderweg vraagt een mevrouw met kind of we een foto met haar kind willen maken. Geen probleem. Al lopende hebben we niet iets gezien waar we kunnen eten, dus het wordt waarschijnlijk wel het hotel. Het is overigens een koel, zakelijk hotel. Niet te vergelijken met het hotel Joglo Plawan van gisteren. Het hotel is behoorlijk vol met gasten. Naast het hotel is een chinees restaurant. In chinees hebben we niet zoveel zin, dus we eten in het restaurant. We kunnen eten a la carte of van het buffet. We kiezen voor het laatste. Laten we dit keer eens niet schrijven hoe we het eten vonden.

Geschreven door Ottengas.reizen