Vandaag super vroeg op, want om 05:30 uur ontbijt en 06:00 uur vertrek voor een 10 uur durende reisdag. Pffff. Het is nog aardedonker wanneer wij opstaan. In douchen hebben we niet veel zin dus natte lap over ons gezicht, laatste spulletjes bij elkaar zoeken en met de koffers naar de receptie. Baker zit al aan zijn koffie en wij gaan naar het restaurant. Gisteravond hebben we ons ontbijt al doorgegeven zodat we op tijd kunnen vertrekken. Ruim voor 06:00 uur zitten we al bepakt en bezakt in de auto. Het onweert behoorlijk, althans de lichtflitsen zijn niet van de lucht. Alhoewel? Misschien wel in de lucht!
We moeten het park door om weer bij de pont te komen om onze weg naar Kibale verder te volgen. Net voor we bij de ingang van het park zijn moeten we een noodstop maken. Dit keer een overstekende buffel. Nauwelijks te zien in het aarde donker. De anderen dieren zien we ook (nog) niet als we nog steeds in het donker door het park rijden. Ingrid kijkt op de klok, het is maandag 06:30 uur, en vraagt zich af of het in Nederland nu ook zo donker is? Het begint zo tegen 06:45 uur al wat lichter te worden en we zien de eerste olifanten en giraffen. Hierna is het een stille bedoening.
Als eerste komen we wij bij de pont aan. Snel een kaartje kopen, want de pont komt al onze richting op. Het is al aardig druk, zowel met auto's als met mensen die aan de overkant hun werk hebben. Kibale Forest (http://www.kibaleforestnationalpark.com/ ), hier komen we aan!!!
De weg, we gaan de andere kant van het Murchison Fall NP uit, is erg smal. Dit komt omdat de andere helft van de weg vol ligt met stapels zand. De Chinezen zijn ook hier bezig de weg te verbeteren. Je zult je misschien afvragen waarom nu, want weg is al jaren slecht. Dit alles komt door de olie die op diverse plekken in en rond het park gevonden is. De trucks/tanks/vrachtwagens moeten goede wegen hebben om de olie te kunnen winnen en verder te vervoeren. Ook wanneer we weg naar Kibale Forest nemen, zien we een brede nieuw aangelegde weg, waardoor hele stukken bos gekapt moest worden. Zo blijft er weinig Forest over.
We rijden langs landbouwveldjes waar voornamelijk cassave wordt verbouwd. Vrouwen en kinderen zie je met schoffels op hun schouders of hoofd naar hun landbouwveldje lopen. De landbouwveldjes zijn wel eigendom van de locals of gemeenschap en niet van de regering. In sommige landen is dit anders. Langs de kant van de weg zie je soms nog " ouderwetse" hutjes staan, maar de meesten zijn toch wel door stenenhuisjes vervangen.
Op een gegeven moment rijden we op een weg waar om de zoveel meter wel een Baviaan zit. Deze dieren zitten gewoon te wachten tot een vrouw die etenswaar op haar hoofd draagt langs loopt of dat een fietser valt, zodat de Bavianen meteen hun etenswaar kunnen grijpen. Agressief dat die dieren kunnen zijn. Een beet van een aap kan, vanwege de vele bacteriën, je dood betekenen. Het is maar dat je dat weet! Onderweg stoppen we om een foto van Lake Albert te maken en is het meteen een plaspauze. Veel tijd voor een onderbreking hebben we tijdens deze tocht niet. Het meer is net te ver weg om het goed op de foto te krijgen, maar de omgeving is prachtig.
Een rood/oranje lint slingert zich inmiddels door het groene landschap. De sporen in de weg zijn door de regen inmiddels riviertjes veranderd. Het landschap is prachtig, dan weer landbouwgebied dan weer huisjes. Vanwege het opwaaiende stof lijken de huisjes in de weg op te gaan.
In Hoima maken we een stop. Baker moet benzine tanken en geeft ons hierdoor de gelegenheid iets van Hoima te zien. We zijn vlak bij de lokale markt gestopt. Niet een zooitje met spulletjes op de grond, maar een mooie stenen binnenplaats waar op betonnen platen de waar is uitgesteld. Vrouwen zijn doperwten of bonen aan het doppen. Helaas mag Ingrid van een van de dames hier geen foto van maken. Jammer! We slenteren nog wat rond tot we Baker weer zien aankomen, dus hup de auto weer in en verder!
Niet veel later moeten we stoppen voor een van de wegwerkzaamheden. Een grote vrachtauto is grond aan het lossen. Terwijl hij dit doet wijst hij op de achterband van onze auto. Jawel, lekke band! Baker weet wat mensen te regelen die hem hierbij willen helpen. Het omhoog krikken van de auto is geen probleem, wel om de bouten van het wiel los te krijgen. Een aantal bouten zitten muurvast. Maar het is gelukt, ook al kost het ons een half uur. Het is inmiddels 12:30 uur en we beginnen behoorlijke houten billen te krijgen van dat zitten. Even tussendoor, we hebben aan medewerkers van de vorige lodge uitgelegd wat bil(l) in het Nederlands betekent. Waarschijnlijk zullen ze nu hele andere ideeën hebben wanneer iemand om the bill vraagt. Trouwens, hoeveel mensen denken jullie dat er in een soort van volkswagenbusje kunnen? Nou, in Oeganda ongeveer 25. En hoeveel in een personenauto? In Oeganda ongeveer 13 personen. Mocht men een ongeluk krijgen dan is men meteen ingeblikt en behoeven er geen lijkkist aan te pas te komen.
Tegen 14:15 uur komen we in Fort Portal aan. Hier lunchen we, bij de Oeganda-reizigers waarschijnlijk wel bekend, bij Garden Restaurant. Een verzamelplaats van reizigers. Na de lunch gaat Baker de lekke band laten plakken en wij lopen ook hier weer even over een markt heen. De markt van 4 jaar geleden is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een gebouw met allemaal winkeltjes. De binnenplaats is, net als in Hoima, een markt. Wanneer we Baker weer zien aankomen rijden is het weer instappen en door naar Kibale Forest. Ook hier is men met de weg bezig waarbij een flinke strook van het bos verdwenen is.
Tegen 17:30 uur komen we in Kibale Forest Lodge aan. Pfffff. Na uitleg te hebben gekregen hoe het een en ander hier werkt, worden we naar onze tent gebracht. Een luxe tent met vaste bedden, spoelend toilet en warme douche. Anders dan 4 jaar geleden waarbij je nog moest aangeven wanneer je wilde douchen zodat voor warm water werd gezorgd.
Na heerlijk gedoucht te hebben, zitten we nu in het restaurant met een koude Nile Special het verslag te schrijven.
Morgenochtend uitslapen tot 7:30 uur, ontbijten en dan de moeraswandeling en 's-middags naar de chimpansees.

Geschreven door Ottengas.reizen