We hebben gisteravond inderdaad weer in het hotel gegeten. De nasi rames Padang was zo lekker dat Ingrid dat graag als afscheidsdiner wilde eten. Er zaten zo waar wat meer mensen in het restaurant dan de voorgaande avonden. Trouwens wel allemaal Nederlanders die een nachtje hier blijven. Iedere ochtend wordt de eetzaal omgetoverd tot ontbijtzaal en 's-ochtends wordt de hele zaal weer voor het diner gedekt. En dat terwijl er maar een paar mensen hier gebruik van maken. Dit is echt voor de werkverschaffing.
De afspraak is dat we vandaag om 10:00 uur naar Maninjau vertrekken. dat ongeveer 2 uur rijden van Bukitinggi ligt. We kunnen dus wederom uitslapen en van het uitgebreide ontbijt genieten. Grappig dat op het nachtkastje niet de gebruikelijk bijbel ligt, maar de koran.
Even voor 10:00 uur komt Surya aanrijden en kunnen we vertrekken. Het is weer behoorlijk mistig, maar gelukkig niet zo erg als gisteravond. Toen kon je bijna geen hand voor ogen zien. Van Surya begrijpen we dat het niet zo zeer mist is, maar meer de rookontwikkeling van de vele brandjes die in het land zo her en der worden gestookt. Normaal zorgt de regen ervoor dat deze rook verdwijnt, maar regenen heeft het in dit gebied al tijden niet gedaan. Eerder heeft Surya ook al aangegeven dat het niet zoveel zin heeft om naar Maninjau te gaan, vanwege deze mist. Maninjau staat nl. bekend om een van zijn mooiste bergmeren. Door de bevolking wordt dit meer het Spiegelmeer genoemd. Het meer is trouwens ontstaan bij een vulkaanuitbarsting. We hebben geprobeerd om in Bukittinggi een dag langer te blijven en Maninjau over te slaan. Omdat het hotel in Maninjau al betaald was ging dit feest helaas niet door. Dus vertrekken we alsnog naar het Spiegelmeer, als we het tenminste te zien krijgen.
We rijden door de 13 km lang Ngarai Sianok ook wel Kabouwengat genoemd om vervolgens door de vele sawa's naar Kota Gadang te rijden. Dit dorp staat bekend om het op tradtionele wijze gemaakte zilveren filigraanwerk en kunstige borduurselen. De bordurselen hebben we niet gezien, maar het zilverwerk wel. Het is knap hoe zulk fijn zilverwerk gemaakt wordt, maar iets voor ons is het niet. We lopen een stukje langs de kant van weg om nog wat bebek (eenden) in de rijstvelden te fotograferen.
We rijden verder door het mooie gebied. Overal waar je kijkt is wel een moskee te zien. Al bestaat het dorpje uit een paar huizen, er staat wel zo'n giga moskee. De weg biedt mooie vergezichten als het helder weer zou zijn gweeest. Ineens ziet Ingrid aapjes in de bomen langs de kant van de weg. Geinig! Wat voor soort apen het zijn, kunnen we niet ontdekken. In Afrika zou meteen gestopt worden, maar hier is het meer van: O, aapje? Trouwens al zou Surya willen stoppen, dan kon dat toch niet, want achter ons rijdt een auto pal achter de dumper van onze auto. Van afstand bewaren hebben ze hier in Indonesie niet gehoord.
Tussen de sawa's zijn ook veel visvijvers te zien. We zien er helaas geen vis in. Inmiddels rijden we door suikerrietvelden. Grote stengels die je het verdere uitzicht beletten. Op straat liggen stukken riet te drogen. Dit riet wordt weer gebruikt voor de vuurtjes waar de suiker op gebrand wordt tot het een dikke pasta wordt. Deze pasta wordt weer in vormpjes gegoten en als rietsuiker verkocht. Dit is anders dan de Kula Djawa die eerder beschreven is. Het proces komt overigens wel op hetzelfde neer. Op de vuren staan grote schalen te borrelen en wat is het er warm.
Tegen 12:00 uur zijn we in het hotel/resort, Nuansa Maninjau. Het is een enorm complex met zwembad, tennisbanen, poolruimte, gebedsruimte, etc. En........ we zijn de enige gasten. Wat een feest! Het is echter een minder treurig geheel dan in Brastagi. Je voelt je hier niet echt verloren. Als het helder weer is zul je waarschijnlijk een prachtig uitzicht op het meer hebben.
De kamer is netjes, maar toch ook wel vergane glorie. Gelukkig heeft degene die ons naar de kamer brengt tv al aangezet als we de kamer binnen lopen met het idee dat je je dan niet alleen voelt? Ingrid heeft het idee dat de televisie voor veel Indonesiers een soort aquaruim is, Als het maar beweegt. Wanneer we ons boeltje hebben uitgepakt gaan we naar het restaurant. Helaas is er niemand van het personeel aanwezig, maar de ober en kok zijn inmidddels opgeroepen met de melding dat er gasten zijn. De loempia's en nasi die we besteld hebben, smaken niet verkeerd, maar echt gezelllig is anders.
Na de lunch gaan we naar het zwembed, wat er schoon en verzorgd uitziet. Er staan lekkere bedjes en de matrasjes pakken we zelf maar. Al lezend en schrijven brengen we zo de middag door.
Als we dorst hebben gaan we weer naar het o zo gezellige restaurant. Helaas is ook buiten het ressort weinig te beleven. We zijn dan ook min of meer gedwongen om vanavond in het resort te eten.

Geschreven door Ottengas.reizen