Zoals gisteren al geschreven staat er voor vandaag niets op het prrrogrram. We slapen dan ook uit. Toch wel lekker om weer eens zonder wekker wakker te worden, alhoewel Ben voor de zekerheid deze wel gezet had. We zijn op nog een Indonesische dame na, de enige aan het ontbijt. Waar alle vrouwelijke politiemensen gebleven zijn is ons een raadsel. Net als gisteren was het ontbijt weer super. Dit keer heeft Ingrid de Bihoen als ontbijt genomen.
Na het ontbijt lopen we naar de klokkentoren, Jam Gadang, die om de hoek bij het hotel staat. Deze toren is ook het symbool van de stad. De door een buffelhoornvormig dak in Minangkabause stijl heb je een schitterend uitzicht over de stad. Helaas is het vandaag wederom heiig (of is het smog). Vlakbij deze toren is ook een markt, Pasar Atas, waar nu vele stappen van ons liggen. Het blijft een lust voor het oog al die verschillende soorten groenten, fruit, diverse soorten kroepoek. Je kunt er je fotokaartje aardig vol mee maken. Het is lekker zonnig en warm, maar ook dorstig weer. Helaas vinden we niet een plekje om even iets te drinken waarbij we ook buiten kunnen zitten. Het is allemaal binnen waar we terecht kunnen. We lopen verder naar Fort de Kock (nee niet met Cock) . Dit fort is in 1825 door Nederlanders gebouwd op de hoogste heuvel. Het fort is genoemd naar de Nederlandse generaal De Kock, die in die tijd de verdediging van de stad tegen de islamitische rebellen van Imam Bonjol uit Aceh leidde. Alleen de muurresten en een paar roestige kanonnen zijn nog over. Onderweg daar naar toe vinden we toch een plekje buiten om wat te drinken, 2 cola en een flesje water voor 0,90 Euro. Het is voor niets.
We vragen de man van het terrasje of we op de goede weg zijn naar het fort. Volgens hem moeten we rechtdoor en boven aanhouden en dan komen we er vanzelf. En jawel. Iets verder zien we ingang van de dierentuin, waarbinnen Fort de Kock ligt. De toegangsprijs 0,60 euro, met camera 6,00 euro. We houden de camera maar in de rugzak.
Zoals in dergelijke landen is ook deze dierentuin een trieste bedoeling. Olifanten aan kettingen, volgevreten Orang Oetangs die zielig in een hoekje zitten, etc. Zoals het fort in het Indonesie-boek is beschreven klopt het ook. Er is weinig meer van te zien. Via een loopbrug over een drukke verkeersweg komen we in een ander deel van de dierentuin. Alles bij elkaar is het een groot complex.
In dit deel van de dierentuin is een traditioneel Minangkabaus clanhuis met spits toelopende daken en kunstig gesneden houtengevels te zien. In dit huis is het Rumah Adat Baanjuangmuseum gehuisvest, waar wij overigens niet naar binnen gaan. Geen zin in.
We lopen dezelfde weg terug, want bij de ingang van de dierentuin hebben we een restaurant, Rumah Makan Simpang Raya, gezien wat volgens de boeken goed zou moeten zijn en het is inmiddels lunchtijd. We zitten nog niet goed en wel of er worden al glazen thee en een grote schaal rijst neergezet. Het is net, als gistermiddag met de lunch, de bedoeling dat er van alles wordt neergezet en je betaald wat je hebt gegeten. We hebben hier niet zoveel zin in en gaan dan ook weg. De man van het restaurant verwijst ons naar een ander restaurant dat wij via een sluiproute makkelijk kunnen vinden. Ook dit restaurant, Canyon Cafe (wat we gisteren niet hebben kunnen vinden), staat in de boeken en wordt omschreven als : ... populair ontmoetingspunt voor reizigers en gidsen. Westerse-oosterse mix van gerechten."..." Van andere reizigers of gidsen is weinig te zien. Aan een tafel naast ons zitten vier dames te eten. Als Ingrid vraagt wat deze dames eten blijkt het dat ze eten van de buurvrouw hebben gekocht, maar hier opeten. Ach, alles kan. We bestellen een nasi- en mihoen goreng special met 2 biertjes. We zitten hier lekker al worden we wel een beetje gek van de moskee die mensen oproept om te komen bidden. Op een gegeven moment komt een meneer ons zeggen dat een aantal moslim-meisjes ons wat willen vragen en of dat een probleem voor ons is. Nee hoor, kom maar op. Het blijkt dat ze voor school allerlei vragen in het Engels aan buitenlanders moeten vragen. Natuurlijk moet er ook een foto van ons gemaakt worden en wij van hun. Wanneer we in de stad lopen krijgen we van andere, over het algemeen alleen van meisjes, dezelfde vragen. Het interview dat Ingrid geeft wordt zelfs op video vastgelegd.
We lopen nog even terug naar de markt. Even kijk of Ingrid toch nog een connector voor haar tablet kan kopen. In Nederland is haar tablet inmiddels verouderd, maar misschien hier niet. En jawel in een winkel hebben ze zowaar nog een connector met USB-aansluiting. De meneer van de winkel vraagt waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. We geven aan dat we met Rafelino-reizen, waarop hij zegt dat hij voor dit bedrijf als gids werkt. Ook Surya kent hij, als we aangeven dat hij onze chauffeur is. "He, he is my friend!" Fotootje!
Omdat ze ook nog veel oude modellen van telefoons verkopen kijken we of het model dat Ben heeft nog ergens te koop is. Maar nee, die is te oud! Wel komen we een winkel tegen die heel goedkoop Nikon-lenzen verkoopt. Wannneer we in het hotel zijn en Ben googled of deze lens echt zoveel goedkoper is, blijkt het wel een heel oud model te zijn, want hij komt niet meer in het assortiment van Nikon voor.
Op de terugweg naar het hotel horen we een hoop geschreeuw. Blijkt het Surya te zijn. We kletsen even bij, waarbij hij aangeeft dat hij de schone was (de vuile was hebben we gisteren bij een wasserette afgegeven) bij de receptie heeft afgeleverd. Hij wil het ons zo naar de zin maken.
Hierna gaan wij naar het hotel terug. Het is niet zonnig genoeg om bij het zwembad te liggen. We gaan lekker in de bar bij het raam het verslag verder bij werken.
In de hal van het hotel is het een drukte van jewelste. Er lopen allemaal dames in roze mantelpakjes en uit een kamer verschijnen drie uitbundig geklede dames. Alle roze mantelpakjes willen met deze dames op de foto. Ingrid wil wel even dichterbij kijken wat hier nu de bedoeling van is. Na de fotosessie lopen de dames weer de kamer in om er even later weer uit te komen met de vraag hoe zij de verf van hun lichaam kunnen krijgen. Wat een gedoe!
Vanavond zullen we zeer waarschijnlijk weer in het hotel eten. Je zult het morgen wel lezen.

Geschreven door Ottengas.reizen