Om 08:00 uur zitten we in de auto om naar St. Lucia te gaan. De routebeschrijving van Elsies Reizen wijzen een weg aan die volgens ons routeboek off-road is (gele kleur en soms geen kleur). Hoe off-road de weg is, is dus onduidelijk. We kiezen ervoor om de weg zoals we gekomen zijn, via Pongolo, weer terug te rijden en via de tolweg N2 naar St.Lucia te gaan. Het is mistig maar de zon doet zijn best om door te komen. Onderweg naar de in-uitgang van het park komen we geen dieren meer tegen. Jammer. Zou een mooi afscheid van het park zijn geweest. De meeste hutjes die we onderweg zagen hebben plaatsgemaakt voor stenen huisjes. Het golfplaten dak wordt met stenen verzwaard, zodat het bij een stevige wand toch blijft liggen. Veel mensen staan langs van de weg om een lift te krijgen. Soms het wel zielig als je een oude vrouw of man in de brandende zon ziet staan, maar van alle kanten wordt gewaarschuwd om geen lifters mee te nemen. Op de tolweg kunnen wij lekker doorrijden tot we achter een gigantisch transport komen. Twee vrachtwagens met ontzettend grote ronde cilinders erop. Ze nemen beide rijbanen in beslag waardoor het moeilijk passeren is. Na een tijdje hier achter te hebben gesukkeld proberen we toch in te halen wat ons lukt. Aan de ene kant van de weg een natuurgebied (we zien nog wrattenzwijntjes), aan de andere kant landbouwgebied. Buiten dat is het een wat saaie weg. Geen dorpjes of wat dan ook langs de kant van weg. Ja, de bekende koeien en geiten. Niet alleen dat, maar nu ook ezels. De kudde wordt uitgebreid! Inmiddels rijden we door de provincie KwaZulu-Natal. Langs de kant van de weg staan kraampjes waar je ananas kunt komen. Omdat we tijd genoeg hebben nemen we de afslag naar Charters Creek. Volgens de kaart moeten we bij water uitkomen. Na een tiental km gereden hebben, een slagboom en moeten we betalen om bij de kreek te komen. Omdat we geen idee hebben wat er te zien is en we het vreemd vinden om hiervoor te betalen rijden we weer terug. Het is vervelend dat je langs de kant van de weg wel borden ziet met toeristische activiteiten, maar het aantal kilometers daar naar toe wordt niet aangegeven. Wanneer we weer op de tolweg rijden zien we iets verder een veld met alleen maar boomstammen (bosbouw?). Het is een vreemd gezicht als die zwarte stompjes. Bij het in rijden van St Lucia zien we diverse herkenningspunten van de vorige keer. De brug bijv. waarvan de boten vertrekken om naar de nijlpaarden te kijken. Het is niet ver rijden voor we bij het bed&breakfast Rhino Coast Guesthouse zijn. Het is een kleinschalig onderkomen, met mooie kamers en een zwembadje. Het ligt dicht bij de winkelstraat waar ook diverse restaurants zijn. Na het uitpakken lopen we naar deze straat om te lunchen. We lunchen bij restaurant Reef and Dune, tegenover het onderkomen waar we in 2008 sliepen. Het straatje is niet veel veranderd. Wanneer we net aan ons biertje zitten horen we ineens een gekraak…. Door de harde wind is een boom tegen een huis gevallen te zijn. De pizza met zeevruchten die we als lunch besteld hebben, is heerlijk. In Umhlanga Rocks zullen we hier nog aandenken. Na de lunch lopen we de straat nog verder in om te kijken waar we vanavond zullen gaan eten. Het wordt het restaurant Ocean Basket. Omdat we niet weten of het hier vanavond al dan niet druk zal worden bespreken we maar alvast een tafel. Het is zonnig dus wanneer we weer bij Rhino Coast zijn, gaat Ingrid nog even bij het zwembad in de zon liggen. De andere gasten zijn allemaal Nederlanders. Nadat de zon bij het zwembad verdwenen is kleden we ons om en gaan weer richting straatje. In de natuurparken was de tijd voor een sundowner, nu is de gewone borreltijd. Na de borrel gaan we naar het restaurant waar we een heerlijke visschotel bestellen. En dat was me toch lekker!

Geschreven door Ottengas.reizen