Zoals gezegd om 06:00 uur op. We zijn niet de enigen die vroeg opstaan. Ook de groep Amerikanen is op. We drinken thee me wat hondenbrokken (harde brokken koek die je in de koffie of thee moet soppen om ze te kunnen eten) en wachten tot Jan met de jeep voor komt rijden. Zodra hij er aankomt, stappen we in en gaan op pad. Ook dit park is weer prachtig. We zien ongeveer hetzelfde als de avond ervoor. We rijden terug naar plek waar we gisteravond de leeuwen zagen. Helaas niets meer in de omgeving van deze dieren te zien. We rijden door en zien hoog op een berg een heel klein licht puntje. Met de verrekijker kunnen we zien dat hier een leeuw ligt. De Amerikanen zijn helemaal uitzinnig. Blijven foto’s maken van dit kleine witte stipje. Wij rijden, na een kwartiertje hier naar te hebben gekeken, weg nadat wij hebben aangegeven hier niet veel aan te vinden.
Iets verder krijgen wij een veel beter beeld van een leeuw te zien. We volgen een leeuwenspoor en zien iets voor ons uit een leeuwin lopen. Ze loopt ons met een kalme tred ons tegemoet. Als ze de auto ontdekt (een auto herkennen de dieren niet. Ze zien alleen iets vreemds) loopt ze er snel voorbij. We keren om en volgen haar een hele tijd totdat ze de bossen in gaat. Vervolgens rijden we naar een plek waarvan we verwachten dat ze hier uit het bos komt. Helaas. Jan heeft, via de portofoon, aan de andere rangers aangegeven dat we een leeuw hebben gevonden. Wanneer we iets verder rijden zien we dat een andere ranger de leeuw weer heeft gespot. Samen volgen we haar. De leeuwin laat haar blik op een groep gnoes vallen. Ze is duidelijk op zoek naar eten. Zou het de voorbereiding voor een aanval zijn? Maar nee... Ze gaat onder een bosje liggen en waardoor we haar niet meer kunnen zien. We rijden maar verder. Ineens ziet Ben in de verte twee neushoorn elkaar achternazitten. Ze komen op een open plek terecht waar wij ze goed kunnen zien. Het blijken drie neushoorns te zijn. Twee daarvan gaan met elkaar op de neus. Spectaculair om te zien. Blijkbaar is de ene mannelijke neushoorn op het territorium van de ander. Ze komen steeds dichterbij waardoor wijzelf even snel moeten wegrijden om niet onder de voet te worden gelopen, een hoorn in onze jeep of nog erger in onszelf te krijgen. Wanneer de rust wat is weer gekeerd, rijden wij richting de campsite waar we nog drie jakhalzen zien die onenigheid hebben met wrattenzwijnen (in het Zuid-Afrikaans “platvark”) en nog wat gnoes. Bij aankomst in het kamp is het meteen ontbijten. Wederom buffet, wederom Amerikanen en wederom Mister Lovely-Amazing-Beautiful. Om 13:00 lunch en daarna om 15:30 uur gamedrive. Jan geeft aan dat hij met ons naar een punt in de bergen wil gaan waar we een amazing uitzicht over Entabeni hebben. Geadviseerd wordt om de veiligheidsgordels om te doen. Huh???? Via een steile weg gaan we naar boven. Vooraf heeft Jan eerst, via de portofoon, aan de andere rangers aangegeven dat hij omhoog gaat. De weg is nl zo smal dat er geen gelegenheid is om elkaar te passeren. Via een zeer slechte hobbelige weg, waarbij Jan losjes met een hand stuurt en regelmatig omhoog kijkt om te zien of er ergens een luipaard te vinden is, gaan we al hobbelend langzaam omhoog. Eigenlijk vinden wij dit helemaal niets. Maar goed, we weten niet wat ons te wachten staat. Misschien is het er wel erg mooi? Aan het einde van de steile weg komen we op vlak terrein, waarbij je geen idee hebt dat je bovenop een berg rijdt. Jan verteld dat dit vroeger landbouwterrein is geweest, maar nu aan de natuur is teruggegeven. De inmiddels wel bekende neushoorns, al dan niet met jong, zien we dit keer wel van heel dichtbij. Verder zijn er struisvogels, blesbok, elanden (zien we zelden) en gnoes te zien. Maar..... Jan blijft maar zoeken naar het luipaard. Blijkbaar hebben de rangers hiervoor opdracht gekregen, want bij iedere gamedrive wordt naar het luipaard gezocht. Dit vlakke terrein is blijkbaar niet voldoende, want via de bekende Afrikaanse massage-wegen gaan we nog hogerop. Het is een gehobbel en geslinger, niet normaal. Ineens stopt Jan, hij haalt de meegebrachte biertjes uit de koeling en we moeten een stukje lopen. We komen bij een plek waarbij het uitzicht inderdaad prachtig is. Jan loopt op zijn gemak naar de rand (er is geen hekwerk of iets dergelijks ter bescherming) om in de diepte te kijken. Voor mensen met hoogtevrees, zoals wij, krijgen hier de rillingen van. Wat een diepte!!!! Er komt nog een jong stel uit Duitsland aan lopen. Hij gaat op zijn gemak op de richel zitten, vrolijk zwaaiend naar zijn vriendin. Ook de gids van hen heeft geen enkel probleem met de hoogte en doet allerlei rare dingen, wij ons hart vasthouden. We kijken maar even de andere kant uit. Wanneer we ons biertje op hebben gaan we weer naar jeep om de weg terug te maken. Het is nog licht en we hopen dat we meteen naar beneden rijden. Maar nee..... Er moet verder naar het luipaard gezocht worden! Het begint te schemeren en we moeten nog die steile weg naar beneden af. Eindelijk is het ook voor Jan genoeg. We gaan naar beneden. Inmiddels is het donker en houdt Jan in de ene hand het stuur vast en in de andere hand het spotlight om de omgeving te beschijnen. Je zou tenslotte nog wel eens een l…….d (juist luipaard) kunnen zien. Hij maar rondkijken en wij met angstdruppels over onze rug achter hem zitten. Op de opmerking dat we bang zijn en of hij a.u.b. zijn ogen op de weg en beiden handen aan het stuur wil houden, wuift hij weg. Hij is toch een professional! We kunnen niet aangeven hoe blij we zijn als we weer beneden zijn, maar ons humeur is beneden peil. We rijden terug naar het kamp en geven Jan aan niet echt blij te zijn met de hele gang van zaken. Hij is hierdoor zwaar beledigd. Tijdens het eten was altijd al wel stil, maar dit nu echt pijnlijk stil. Na het diner gaan we met een flesje wijn naar onze tent om hier de hele dag nog eens de revue te laten passeren. De afspraak is dat Mister Lovely-Amazing-Beautiful ons in ieder geval om 06:00 uur wekt. Zou het?

Geschreven door Ottengas.reizen