Vandaag worden we om 08:00 uur opgehaald om naar Semarang te rijden. Om 06:15 uur worden we wakker gebeld. Helaas verstaat Ingrid niet wat er gezegd wordt, maar ze begrijpt in ieder geval dat de beller niet ons moeten hebben. Even later weer telefoon. Wanneer ze “hallo” zegt wordt er meteen opgehangen. Dit betekent wel dat we klaar wakker zijn. Omdat het gisteren zeker 20 minuten duurde voor we warm water hadden, zet Ben bij het opstaan maar als eerste de douche aan. Dit keer is het na 5 minuten al warm. Waarschijnlijk komt dit omdat er nu meer toeristen in het hotel zijn. Ook het ontbijt is nu uitgebreider. Er is zelfs een ontbijtbuffet. Het moet niet gekker worden.
Via Wonosobo, Temanggung, Amborawa rijden we naar Semarang. Onderweg zien we boeren bezig met hun karbouwen (koeien) de rijstvelden aan het om ploegen. Het levert weer een mooie foto op. We rijden in Sukaradjo langs een ziekenhuis, waarbij Subur aangeeft dat voordat je geholpen wordt eerst wordt gevraagd of je geld hebt. Heb je dat dan wordt geholpen, heb je dat niet dan heb je of pech of je moet naar een ander ziekenhuis. We denken dat je dan gewoon pech hebt. We rijden een rivier over waarin mannen op bamboevlotten aan het vissen zijn. We hebben heel wat vissersboten tijdens onze reizen gezien maar deze nog niet. We zouden eerder eigenlijk met een dergelijk vlot naar een of andere tempel varen, maar wij en boten in combinatie met onze camera’s liggen elkaar niet zo. Vandaar dat we dat tochtje toen hebben afgeslagen. Maar goed ook als we dit zo zien.
We rijden door rijstvelden waar ook weer bakstenen worden gemaakt. Een grappig gezicht. Ook is de oogsttijd hier begonnen. Veel mensen dragen tijdens het oogsten doeken voor hun neus en mond vanwege de stof. We stoppen om te zien hoe ze dat doen. Kost Subur wel wat sigaretten, maar levert ons leuke plaatjes op. Het blijft van een digitale camera leuk dat je de mensen de foto’s kan laten terugzien die je eerder van ze hebt gemaakt. Vaak levert dat eigenlijk leukere plaatjes op dan de foto zelf. Als je hier foto's van mensen maakt gaan ze meteen netjes recht op staan. Wanneer je de foto terug laat zien komt er een grote glimlach op hun gezichten, die je eigenlijk bij het maken van de foto had willen zien. Wanneer we verder rijden zien we een grote tent met een stok van jonge bamboe buiten staan. Door de stok van jonge bamboe wordt duidelijk gemaakt dat er een trouwerij aan de gang is. Graag hadden we een dergelijke trouwerij weleens van dichtbij willen zien.
Zoals je kunt lezen is het een wisselend landschap. Rijstvelden, dorpjes, bossen, en weer verder visvijvers en houtverwerking. Wat ontzettend veel bomen liggen er langs de kant van de weg. Hoezo ontbossing?
In de omgeving van Wonosobo wordt veel tabak geteeld. Langs de kant van de weg en in de dorpen liggen de gesneden tabaksbladeren te drogen. In deze plaats hebben we ook geluncht en dat was toch weer zo lekker. En een zelfbedieningsrestaurant waar je van alles en nog wat zelf kunt opscheppen. Het ziet er allemaal even smakelijk uit zodat je wel van alles wat zou willen willen proeven. Het wordt Soto ayam, saté kambing, tahu, sperziebonen met pepertjes. Je zult misschien wel denken waarom schrijven ze steeds over wat ze bestellencq gegeten hebben. We willen graag duidelijk maken dat de Indonesische keuken heerlijk en heel veelzijdig is.
In de buurt van Samurawa wordt veel honing (=medu) verkocht. In grote flessen langs de kant van de weg kan je ze in stalletjes kopen. Doordat Subur in het Bahasa vertelt wat medu betekend leren we toch ook zo nog wat woordjes. Anders dan in Afrika zien de lokale bussen er ook schoon en mooi uit. Op de achterkant van de bus staan mooie tekeningen. Er kan een tijger opstaan of skiërs in een winterlandschap, olifanten of superman. De chauffeurs denken in ieder geval dat ze superman zijn, want ze rijden als gekken. Dit is niet anders dan in Afrika. Of het in Indonesië ook zo weten we niet, maar in Afrika worden er onderlinge wedstrijden tussen busmaatschappijen gehouden wie het snelst op de plaats van bestemming is.
En dan zijn we eindelijk tegen 16:00 uur in Semarang. We rijden langs Fort Willem I, wat tijdens de Japanse bezetting als interneringskamp is gebruikt. Semarang is een gekkenhuis wat verkeer betreft. Stoppen om iets te fotograferen zit er niet in. We rijden naar Toko Oen. Een bekende plek uit de koloniale tijd waar veel Nederlanders aten. Het is nog steeds in handen van het oorspronkelijke familiebedrijf. Voor de nostalgische ijsspecialiteit “tutti-frutti” komen gasten van heinde en verre naar Semarang. Subur weet een plekje voor de deur te regelen waardoor we met zijn 3-en hier wat kunnen drinken. Het ziet er van binnen echt koloniaal uit. Je kunt hier niet alleen eten maar ook prachtige uitziende gebakjes en koekjes kopen. We besluiten om vanavond hier te gaan eten. Nadat onze glazen leeg zijn gaan we naar ons hotel "Gumaya Tower" Een ultramodern gebouw, 18 hoog. Wij hebben een kamer op de 11e etage met uitzicht over Semarang. Nadat we koffers op de kamer (een prachtige kamer met een zeer luxe badkamer (aparte douche en bad) hebben gezet gaan we naar de bar op de 17e etage. Vanaf hier kan je nog met een trap naar 18e etage waarmee je op het dakterras komt. Wat een uitzicht! Het is wel wat nevelig of is het smok? Wat een immense stad. We dachten hier wat te kunnen drinken, maar dit helaas niet mogelijk en eigenlijk is het hier ook veel te warm. Hiervoor moet we naar de begane grond. Het is een groot hotel met verschillende restaurants. In de lounge, waar we nu zitten, is het behoorlijk druk en luidruchtig. Iets van de koloniale tijd is in dit hotel absoluut niet terug te vinden, behalve dat het personeel wat te onderdanig is. Na wat gedronken te hebben, gaan we weer naar boven om even te douchen of misschien wel lekker in bad te liggen. We hebben de luxe dat er zowel een douche als een apart bad aanwezig is. We gaan toch maar even voor de douche. Na het omkleden lopen we naar Toko Oen. Dit is ongeveer 10 minuten lopen van het hotel. We kunnen in een apart zaaltje zitten waar nog 2 wat oudere Belanda's (Nederlanders) zitten. Na wat te drinken besteld te hebben neemt een heer achter een keyboard zitting en gaat spelen. Klikt niet verkeerd als het instrument ook zuiver gestemd zou zijn. Denk je dat gehad te hebben komt er nog een meneer bij zingen. Wat een bofkonten zijn we toch! We bestellen gado-gado en saté babi (varkensvlees). In een islamitisch land is weinig tot geen varkensvlees te krijgen. Dit restaurant is een van de weinige zaken waar varkensvlees verkocht wordt. Maar alles beter dan in het hotel. Tussen 16:00 en 18:00 werd namelijk de 10e verjaardag van Humphrey in het hotel gevierd. Gillende kinderen in een hal met een hoog plafond en veel marmer. Kan je je er iets bij voorstellen?
Maar goed, we zitten nu in Toko Oen. Na het eten rekenen we af en lopen weer op ons gemakt naar het hotel. De straat is vol met allerlei eetkraampjes. Op de stoep liggen matten waar je plaats kunt nemen, nadat je je schoenen hebt uitgetrokken, om te gaan eten. Hele families zitten hier op zaterdagavond te eten. Het ziet er gezellig uit en het ruikt nog beter. In het hotel drinken we nog wat voor we naar de kamer gaan. Het uitzicht vanuit de kamer is prachtig nu de stad verlicht is. De kamer is koel en de bedden goed dus we zullen eigenlijk wel lekker slapen.

Geschreven door Ottengas.reizen