Om 08:00 uur worden we opgehaald om naar Baturaden te rijden. Het is een uurtje of 4 rijden. Ook nu weer is de weg erg leuk om te rijden. De dorpen lijken soms aan een gesloten te zijn. Je huizen van steen,, maar soms ook met bamboe/rieten matten, die vervolgens wit geschilderd zijn. Sommige huizen zijn roze of hard geel geverfd. Het maakt een kleurrijk geheel tussen het groen. Soms rijden we door vlakke rijstvelden en dan weer door bossen. Hier staan teakbomen of rubberbomen. Het is ieder geval geen saaie weg. Waar in Afrika alles per fiets gaat, zo gaat hier alles per brommer. We zien zelfs een bestuurder van een brommer die 4 bedden aan het vervoeren is. Omdat je niet veel benzinestations ziet worden in sommige stalletjes benzine per fles verkocht. Ook hier moet natuurlijk een foto van gemaakt worden. De mevrouw in de winkel is aan het koken en het ruikt toch lekker! Koken is toch wel de belangrijkste bezigheid van de vrouwen. De vrouwen gaan al vroeg naar markt om allerlei ingrediënten voor het eten te kopen en gaan dan aan de slag. Iedere maaltijd wordt vers gemaakt. Iets in de vriezer en dan even in de magnetron zit er in Indonesië niet in.
Het weer is wat somber, maar wederom is het niet koud. Onderweg stoppen we bij mensen die bakstenen aan het maken zijn. Eerst wordt de klei met rijst vermengd om het vervolgens met de hand in een mal te doen. Met deze mal kan je 2 stenen te gelijk maken. Een mevrouw vult de mal met klei loopt een paar meter naar een plek waar de stenen gedroogd moeten worden. Keert de mal om zodat de klei uit de mal komt en in de juiste vorm op de grond komt. Vervolgens loopt ze weer de meters terug om mal weer te vullen, etc. En dat iedere dag in en dag uit. Voor 10.000 stenen die zij die dag moet maken krijgt ze € 3,--. Niet te geloven. In Wangon maken we een sanitaire stop en drinken meteen wat. Wangon is een plaats in het bestuurlijke gebied Banyumas in de provincie Midden-Java. Het dorp telt 9422 inwoners (volkstelling 2010). Een leuk plekje om het reilen en zeilen van een dorp te zien. Het is een prachtige omgeving waar we door heen rijden, veel groen. Tegen lunchtijd komen we in Baturaden aan. De plaats waar ook Subur woont. Baturaden is een plaats in het bestuurlijke gebied Karawang in de provincie West-Java. Het dorp telt 4760 inwoners (volkstelling 2010). Onderweg komen we zijn jongste kind, zoon, tegen. Gisteren vertelde hij ons dat we vandaag traditioneel zullen lunchen. Jullie begrijpen het natuurlijk al, we lunchen bij hem thuis in de kampong. We worden gastvrij door hem en zijn vrouw Christine ontvangen. Op de plek waar hij woont, hij heeft een eigen woning, woont ook de grootmoeder van Christine en de rest van haar familie. Subur komt oorspronkelijk uit Bandung, maar zijn vrouw komt hier vandaan. Ze spreekt geen Nederlands maar een klein beetje Engels. Bij binnenkomst worden er meteen 2 biertjes neergezet die blijkbaar speciaal voor ons gekocht zijn. We voelen ons er verlegen door. Zelf mogen zij vanuit geloofsovertuiging geen alcohol drinken (ze hebben een Protestantsgeloof). Voor de deur is een broer van Christine druk om cement te maken. Hier is het niet even een zak cement bij de Gamma halen. Alles wordt handmatig gemengd, gezeefd, etc. Subur geeft aan dat hij ook wil verbouwen, maar dat alles plan, plan gaat, of wel rustig gaat. In de woonkamer liggen wel dozen met tegels die nog op de vloer gelegd moeten worden, maar ook dit gaan plan, plan. (Het is nu 15:00 uur en meneer Allah roept ons weer. Weer komt het niet gelegen.) In de tijd dat Christine nasi goreng voor ons aan het maken is kom Dirwan (een kennis van Subur) langs om zich als gids aan te bieden voor morgen. Hij spreekt perfect Nederlands (ABN, inside joke). Een aardige jongen die we als gids wel zien zitten. In de tussentijd heeft Christine 2 bordjes nasi voor ons op tafel gezet. Subur eet bij zijn vrouw in de keuken. Even later komen ze toch bij ons zitten. Christine is een gezellige vrouw die zeker niet onderdanig/schuw of hoe je het ook noemen wil, is. We kletsen gezellig over de verschillen tussen Indonesië en Nederland. Hoe gaat het met trouwen/scheiden/alimentatie, etc. Of Islamieten met Christenen mogen trouwen etc. Dat de school zo duur is, dat het in het dorp de gewoonte is dat meisjes voor hun 20 moeten trouwen, maar dat zij daar niet aan meedoen. Eerst studeren en daarna pas trouwen. Hun oudste dochter is 19 en werkt in de stad. Van het geld dat ze daarmee verdient wordt ook een deel van de universiteit betaald. Het is interessant om de verschillen van elkaar te horen. Na verloop van tijd geeft Subur aan dat we verder moeten. We bedanken Christine voor de heerlijke maaltijd en nemen afscheid van haar en haar oma afscheid en rijden verder naar het Queen Garden Hotel in Baturaden. Een mooi groot hotel, waar volgens ons weinig gasten op dit moment verblijven. Het hotel ligt tegen de berg Baturaden en ligt dus hoog. We hebben een mooie kamer met een geweldig uitzicht over de prachtige natuur. In de verte een waterval, rijstvelden en bananenbomen. Het is niet al te warm, maar toch lekker om een duik te nemen. Helaas... zwembad leeg. Morgenochtend om 07:00 uur is er weer water. Nu zitten we op het balkon voor onze kamer het verslag te maken, wat te lezen en te genieten. Wanneer we ons wat willen opfrissen is er geen warm water. Weer terug naar de receptie. Ze zullen wel blij zijn met ons, eerst zeggen dat er geen Wi-Fi op de kamer is terwijl ons dat wel gezegd was en nu weer voor het warm water. Er wordt gezegd dat we het warm zeker 20 minuten moeten laten lopen. En jawel na die tijd begint het water iets warmer te worden. Warm kan je het nog niet echt noemen. Omdat we op de kamer geen Wi-Fi hebben zoeken we een plekje op waar dat wel is. We zijn toch ook wel benieuwd naar de berichten van het thuisfront. In de eetzaal wat tevens bar is, hebben we Wi-Fi. Op een 4-tal Indonesiërs na zit er niemand. Het lijkt een beetje op de film The Shining naar het boek van Stephen King. Volgens de serveerster zijn we toch echt niet de enige gasten. Het hotel is de enige plek in de omgeving waar je kunt eten. Dit is wel jammer. Nu maar hopen dat het eten hier lekker is, want morgen zijn we hier ook nog. Helaas, het eten is niet op over naar huis te schrijven. Het is flauw en heeft weinig smaak. Jammer, vooral om we weten hoe heerlijk de Indische keuken is. Na het eten nemen we nog wat drinken mee naar kamer, kijken wat tv, waarbij we proberen te luisteren naar wat ze zeggen. Is moeilijk, ja!

Geschreven door Ottengas.reizen