Om 6 uur op. Eigenlijk zo langzamerhand normale tijd. We rijden dezelfde weg terug naar Kisoro. Het is vandaag erg mistig, wat een prachtig beeld geeft over Lake Mutanda. Maar…voor we echt kunnen wegrijden moeten we eerst de steile weg om hoog lopen om bij de auto te komen. Heen plm. vijftien minuten, terug ruim dertig minuten. Zoals eerder aangegeven zijn wij geen berggeiten of zou het toch aan onze conditie liggen? We hadden net gedoucht, maar kunnen dat nu wel weer gebruiken. Een aardige inspanning zo op de vroege ochtend. Langs de weg naar Kisoro staan veel steenoventjes en stapels bakstenen. De stenen worden gevormd door rode klei nat te maken en de substantie in een vorm te gieten. Als de klei wat gedroogd is worden ze op elkaar gestapeld. Vervolgens wordt er stro over de stapel gelegd en in brand gestoken. Zo worden de stenen gehard. Afhankelijk van het soort klei zijn het harde rode of broze grijze stenen. Rijdend langs een steengroeve zien we mannen in de brandende zon met houwelen stenen te hakken. Wat een ongelooflijk zwaar werk. Als we in Kisoro zijn komen we weer op de asfaltweg. We volgen deze week tot Kabale. Dit keer niet de weg langs Lake Bunyoni, maar echt de snelweg af. Ook hier weer een wisselend landschap. Inmiddels is het zonnetje lekker gaan schijnen en lopen mensen in hun mooie kleren naar de kerk. Ondanks dat het zondag is, zijn er toch winkeltjes open en is men op het land aan het werk. Zondag of geen zondag, het werk moet toch gedaan worden. In de dalen zie je huisjes tussen de bananenplantages en andere gewassen staan. Het is misschien wat eenzijdig wat de mensen eten, maar van de honger zullen ze niet omkomen met al die groente en fruit om hen heen. Over de vlaktes zie je ook koeien en geiten lopen. Vlees is erg kostbaar en eet men nauwelijks. Meestal eet men het matoke (gestoomde groene bananen) met wat groente erbij. Je ziet langs de kant van de weg wel vlees hangen. Hoe lang het er hangt is maar de vraag. Meestal wordt er een geit geslacht op het moment dat men weet dat er veel vraag naar is. Maar kostbaar blijft het voor hen. We zijn alweer in Kabale. We komen zelfs op een weg met een middenberm. De hutjes van klei en rieten daken zijn vervangen door huisjes van baksteen met golfplaten daken. Als we door Kabale zijn gereden komen we weer bij wegopbrekingen die ongeveer vijftigkm lang is. In de drie jaar tijd dat we voor het laatste in Oeganda zijn geweest wordt er veel aan de weg gewerkt. Hoe dichter we bij Mbarara (is zowel de naam het district dat in het westen ligt, als de plaatsnaam) komen hoe anders wordt het landschap. Op de vlaktes zie je geen landbouw of dieren, maar her en der staan wat bomen. In Mbarara wordt getankt. Het is even zoeken want niet ieder tankstation heeft diesel. Bij dit tankstation stoppen ook de lijnbussen. Het is een drukte van verkopers die allemaal wat van hun handel kwijt willen. Zo wordt er o.a.frisdrank en guave verkocht. We herkennen de plek waar we vorige keer geluncht hebben. Het is lunchtijd dus we denken ook hier weer te lunchen. Jammer voor Ingrid. Zij moet namelijk nodig naar het toilet. Wanneer zij een blik werpt op het toilet bij het benzinestation en half kotsend weer komt teruglopen, probeert ze het nog wel even op te houden. Na het tanken rijden we ongeveer nog een half uurtje voor we bij Igongo Cultural Centre gaan lunchen. Naast het restaurant is nog een winkeltje en een museum. Na de lunch rijden we door het Akola gebied. Dit gebied is bekend om zijn koeien met gigantische grote horens. Het is een drukke weg met veel lijnbussen. Bussen die van Kampala naar Kabale rijden. Nou rijden, het is meer racen wat ze doen. We slaan weer een zandweg in en rijden door bananenplantages om bij Eagles Nest te komen. Het is een gezellige weg met zo her en der wat huisjes langs de kant van de weg. Zwaaiende kindertjes die “Mzungu” (witte) roepen en helemaal uit hun dak gaan als we terug zwaaien. Het is een steile weg die we op moeten om bij onze overnachtingsplek te komen. Gelukkig dat we een 4-wheel auto hebben. Met een gewone auto was het wel moeilijk geworden. Boven op de heuvel staat het restaurant. Aan beide kanten van het restaurant staan ongeveer zes tenten. Tenten met douche (waterzak die op verzoek wordt gevuld met dertig liter warm water voor twee personen) en bananentoilet. Dat laatste heeft een uitleg nodig. Normaal wordt bij een eco-toilet wanneer je je behoefte gedaan hebt met een schep zand het geheel bedekt. In plaats van zand worden nu bananenbladeren gebruikt. Op zich heel handig omdat we midden in een gebied van bananenplantages zitten. Wanneer de behoefte met bananenbladeren is bedekt, is er een pedaal waardoor alles naar beneden glijdt. Een uitvinding van de heer Munting, himself. Zelf zijn wij er niet zo gecharmeerd van omdat de bladeren soms aan het mechanisme blijven plakken. In de tenten staan twee bedden met een klein tafeltje. De douche/toilet ruimte is groot en apart “gebouwtje” wat wel aansluitend aan de tent. Nog niet alles is helemaal af. Zo bestaat het restaurant alleen nog uit een karkas en zijn de muren, etc. nog niet geschilderd. Ook de keuken, is nu nog alleen een ruimte waarin wat voorzieningen staan om te kunnen koken. In het restaurant staan wat tafels en stoelen en een bank stel. Het is allemaal nog wat kaal. Wat wel slim is dat het licht door zonnepanelen wordt verzorgd. Het geeft wat koud licht, maar je hebt in ieder geval niets met stroom, dus ook generator, te maken. Maar het belangrijkste is dat de tenten op orde zijn en er gekookt kan worden. Alle tenten hebben een prachtig uitzicht op Lake Mburo NP. Lake Mburo NP is een van de kleinere parken in Oeganda. In verte zien we het meer liggen en onderaan de heuvel lopen zebra’s, geiten en koeien. Het is een mooie plek, het is mooi weer en we zitten lekker voor onze tent wat te lezen tot het tijd is voor het diner.

Geschreven door Ottengas.reizen