Dit keer niet vroeg op, maar zijn dat wel. We zijn zo aan de Afrikaanse tijden gewend. Ingrid moet zeggen dat het niet eens moeite kost. Op ons gemak douchen en kleden we ons aan. We pakken ook maar meteen onze rugzakken in. We moeten toch rond 12:00 uur de kamer verlaten hebben. Als we de ontbijtruimte in lopen komt ook net Werner aanlopen. Hij is van zijn groep de enige die is achtergebleven in het hotel. De anderen gaan naar de Golden Monkeys. We waren altijd wat huiverig voor dit soort excursies, maar wanneer de groep tegen lunchtijd weer terugkomt, zijn ze allemaal even enthousiast. Het is niet ver lopen (maar daar moet je mazzel mee hebben) en niet erg steil om bij de plek te komen waar deze apen “wonen”. Nadat we onze spullen bij de receptie hebben achtergelaten gaan nog even voor de laatste keer waarschijnlijk, internetten en koffie drinken bij Coffee Pot cafe. Ben voelt zich niet echt lekker. Hij heeft last van zijn ingewanden. In dit café hebben we een dag geleden een samosa gegeten, waarschijnlijk was de beef-samosa van hem niet helemaal oké. Als we weer terug lopen naar het hotel haalt hij net het toilet. Het is lekker zonnig en we gaan in de tuin wat zonnen en lezen. In het hotel ziet ook een zoon met een moeder. De zoon heeft zijn moeder voor haar 65e verjaardag een reisje naar Oeganda aangeboden, waarbij ze tot nog toe alles met openbaar vervoer hebben gedaan. Ze hebben zelfs de gorilla-tracking gedaan. Een dappere moeder. Zij heeft nu een dagje rust. Hierna gaan ze naar Queen Elisabeth bush lodge. We vragen hen de groeten te doen aan George en Ann, respectievelijk manager en ass. Manager. Tegen 02:00 uur komt Richard ons halen. Richard met een nieuwe haarcoupe. Om zijn haar in dit model te krijgen heeft een uur geduurd verteld hij. Je zou denken; tondeuse tandje drie en scheren die handel. We rijden vandaag naar de Ngurinko Safari Lodge aan Lake Mutanda. Een medewerker van Travellers Rest rijdt een stukje met ons mee. We geven het personeel nog even een handje en iedereen zegt natuurlijk dat het heel erg jammer is dat we weggaan. Dat vinden wij toch ook wel. De Ngurinko Lodge ligt ongeveer dertig km van Kisoro op een schiereilandje. Er staan wat tenten, een restaurant en verder niets. Het is een uitvalbasis voor de gorilla-tracking. De omgeving waar we door heen rijden is compleet anders dan de weg naar Gorilla Valley lodge. Je rijdt wel door heuvels maar in de verte zie je vlakke landbouwveldjes. De weg is een hobbelige zandweg maar wel breed. Het is een ruim uur rijden voor we bij de lodge zijn. De auto kan niet bij de lodge komen en blijft boven aan de weg staan. Als we stoppen staan er al meteen twee mannen klaar om onze bagage mee naar beneden te nemen. De weg naar beneden (ongeveer een kwartiertje lopen) is steil en met regen glibberig. We hebben geluk, het is droog. Onderweg wat kindertjes die de high five willen geven. Alle tenten hebben uitzicht op Lake Mutanda. In het meer liggen wat eilandjes en er zwemmen otters. Op het terras van onze tent zitten we hier volop van te genieten. Tegen 18:00 uur gaan we naar het restaurant om op het terras wat te drinken en het dagboek bij te werken. Schrijven aan een tafel is toch wel makkelijker dan je laptop op je schoot te hebben. Er staat een stevige en wat koude wind. Om 19:30 uur gaan we samen met Richard eten. Tijdens het eten zit er ook een groep van Matoke, waarvan een aantal morgen de gorilla-tracking gaan doen. Ze maken een wat nerveuze indruk en hebben de grootste verhalen dat het maar 1½ uur lopen is. Ja, dat hebben ze van andere mensen gehoord. De stroom gaat via een generator die om 22:15 uur stopt. We gaan voor die tijd weer terug naar onze tent om niet het donker te hoeven lopen.

Geschreven door Ottengas.reizen