Om 06:00 uur op en 7:00 uur vertrekken. Een kort nachtje. We nemen van alles en nog wat mee. Lunchpakketten, frisdrank, bier. Van de honger en dorst zullen we niet omkomen. Misschien van de weg?!? We rijden via de asfaltweg een stuk richting Lake Bunyonyi terug en slaan een zandweg in. Het is een mooi gebied door de bergen en heuvels. De mist hangend tussen de bergen is een prachtig gezicht. Zou daar titel van de film “Gorilla’s in the mist” vandaan komen!. In de verte zien we, op aanwijzing van Richard, het restaurant van de lodge liggen. Het is een lange zandweg die op ongeveer 3 km afstand van de lodge overgaat in een zeer smalle steile weg met in de diepte gelegen groente veldjes. Het is prachtige plek waar de lodge op een helling gebouwd is. Er staan zes oranje gekleurde huisjes her en der verspreid. Ieder huisje bestaat uit twee kamers met douche/toilet en veranda met uitzicht op het tropisch regenwoud en waar bijna je vouten het regenwoud aanraken. Boven op de heuvel is het restaurant. Rondom het restaurant kan je zitten en heb je van alle kanten prachtige uitzichten. In de verte leven pygmeeën, is een warm waterbron en een snelstromende rivier, de Nshongi. Bij deze rivier is ook de gelijknamige groep gorilla’s gesignaleerd. Bart, met zijn altijd vindingrijke ideeën, wil misschien in deze rivier een waterkrachtcentrale bouwen voor zijn eigen stroomvoorziening of misschien is het wel een mogelijk om op dit riviertje te kajakken! We zullen het te zijner tijd zien. Er wordt nog volop aan de accommodatie gewerkt. Schilders en de elektricien zijn druk bezig. Na ongeveer een half uurtje horen we de generator lopen. Die werkt dus en er kan eindelijk water voor en naar de accommodatie gepompt worden. Het is in onze ogen onvoorstelbaar hoe deze werklieden werken. Er zijn ramen geplaatst met daarboven horren. Nadat de ramen waren geplaatst, moesten de muren weer met cement wat bijgewerkt worden. Kortom: de horren zitten nu vol cement die er niet meer uit te halen is, tenzij je de hor sloopt. Over de indeling van het douche/toilet heeft de Oegandees ook zo zijn eigen ideeën. Nee, niet in de hoek wordt de douche volgens tekening geplaatst moest worden, maar in het midden van de ruimte. Als je doucht, wordt de hele ruimte nat en moet je door het water naar het toilet. Geverfde ramen die niet meer open kunnen omdat ze dicht zijn gedaan terwijl de verf nog nat was. Zo jammer, maar dit zal allemaal wel tegen de tijd dat het geheel geopend wordt, opgelost zijn. Ook dit is Afrika. Het moet niet allemaal te westers worden. Er moet nog heel wat gedaan worden. Zo zijn de paden naar de huisjes en het restaurant nog niet aangelegd. Sommige paden lopen wel erg langs een afgrond en zal van een reling voorzien moeten worden. Het restaurant is nog niet klaar. Alleen het casco staat er. Er worden banken en wat stoelen naar het restaurant gedragen, zodat we comfortabel van het geweldige uitzicht kunnen genieten. Ingrid vindt dat het oerwoud iets weg heeft van een open haard. Zoals je constant bij een open haard naar de vlammen blijft kijken, zo blijf je ook naar dit oerwoud kijken. Iedere keer ziet het er weer anders uit door de wind of door de lichtval. Je ziet bomen bewegen in de veronderstelling dat er apen in zitten. In het oerwoud moeten namelijk verschillende soorten colobus-apen leven, maar ook bavianen. En natuurlijk niet te vergeten, de gorilla’s. De lodge heet niet voor niets Gorilla Valley. In het restaurant gebruiken we de zelf meegebrachte lunch. Het is gezellig met elkaar. Jammer is dat het weer wat begint te betrekken. We hopen maar niet dat het gaat regenen, want na Kidepo zijn we een beetje angstig geworden voor gladde zandwegen. Tegen 13:00 uur vertrekken we, nadat we eerst nog naar de rivier zijn gereden. Onderweg worden we door de pygmeekinderen uitbundig begroet. Als we uitstappen, staat ook moeders naar deze witte fenomenen te kijken. Ongelooflijk hoe deze mensen kunnen leven in een hutje wat uit wat plastic en takken bestaat en niet wetende wat er allemaal in de wereld gaande is. Aan de ene kant moet dat toch ook wel lekker zijn dat je je alleen maar om de dag van vandaag zorgen hoeft maken, als je tenminste zorgen moet maken. Wanneer we weer van de rivier vandaan rijden begint het te regenen. Bart rijdt nog een klein stukje met ons mee tot de weg die hem weer naar de lodge brengt. Voor ons begint dan het avontuur om heelhuids naar beneden te komen. De weg is door de regen spek glad geworden en zoals eerder geschreven, ontzettend smal. Iedere keer voel je de auto wegslippen. En natuurlijk net naar de kant waar het land wat dieper ligt. Ben is in drie seconden compleet bezweet, Ingrid houdt haar adem krampachtig in, nadat ze na een gilletje een boze blik heeft ontvangen en de zwarte medereizigers zien wit. O god, als we dit maar halen! Richard stapt uit om het verloop van de weg te onderzoeken. Bij het stappen gaat hij bijna op zijn gezicht. Hij zet de auto in 4-wheel modus en heel langzaam glibberen cc glijden we de drie km weg naar beneden. Ben en Ingrid overwegen om uit te stappen en te gaan lopen. Maar ja, er zitten nog drie anderen in de auto die net zo benauwd zijn. We blijven zitten omdat we in Richards stuurkunst (moeten) geloven?! Het is muisstil in de auto tot we op de wat harde zandweg komen. Ineens begint iedereen weer te praten, en druk te doen. Bart, je hebt een mooie plek voor je lodge, maar bij regen komen wij echt niet, tenzij de weg beter is geworden. Tegen 15:30 uur zijn we weer terug in Travellers Rest. We zijn wat te laat want de gasten die Jennifer zou ontvangen zijn er al. Het is de groep van Esther waar ook Annemarie en Werner mee reizen. Het is leuk hen weer te zien en te horen hoe hun gorilla-tracking is verlopen. Ze vertellen dat ze op zich niet lang hebben gelopen, maar de gorilla’s ook niet echt goed hebben gezien. De gorilla’s lagen/liepen veel in en onder bosjes. Jammer voor hen. We horen ook verhalen dat groepen uren hebben gelopen, drie-vier gorilla’s hebben gezien en om 21:00 uur pas weer in het hotel terug waren. Wij moeten hier niet aan denken en zijn zo blij hoe wij drie jaar geleden de gorilla’s op een relatief makkelijke manier, hebben mogen zien. (Een uur lopen en de hele groep, bestaande uit negentien gorilla’s (waaronder een tweeling), mogen zien. We horen nu dat een van de tweeling is overleden. Uit een boom gevallen!) Wij zijn blij dat we hebben besloten om tijdens deze reis geen gorilla-tracking doen. Zo mooi als we ze vorige keer gezien hebben, krijgen wij nooit meer. Het zal alleen maar een teleurstelling worden die ook nog eens $ 500, - kost.
Na terugkomst lopen we even het dorp in om te internetten en drinken weer een biertje op dezelfde locatie als we gisteren zaten. Het is vandaag markt waardoor het behoorlijk druk is. Vrouwen die met hun inkopen op hun hoofd weer naar huis lopen, maar ook gevangenen die weer, na op het veld gewerkt te hebben, terug lopen naar de gevangenis Op een grasveldje is de kapper met een klant bezig en een vrouw die haar kind op haar rug bindt. En weer begint het tegen 16:00 uur te regenen. Als we weer in het hotel zijn probeert Ingrid nog een massage te regelen. Helaas, alles vol. Nou dan maar aan het dagboekje verder werken. We zitten in de lounge, bij de brandende openhaard omdat het vanwege de regen weer wat koud is. Net als Ingrid haar laptop heeft opgestart, komt Jennifer zeggen dat er toch nog een plekje voor de massage is tussen 18:00 en 19:00 uur. Heerlijk! Voor een uur massage betaal je plm. € 7, -. In Nederland betaalt Ingrid € 1, - per minuut. Nogal een verschil. Na de massage nog een halfuurtje bij de openhaard gezeten voor we samen met Richard gaan eten. Na het eten vraagt Ben aan Jennifer of zij nog nagedacht heeft over het bod dat Ben gedaan heeft op het kunstvoorwerp. We zijn blij dat Jennifer zich in het bod kan vinden. We vinden het voorwerp echt heel mooi. Jennifer gaat meteen kranten pakken om het geheel in te pakken. Nu nog bedenken hoe we het heelhuids naar Nederland kunnen krijgen. Wanneer we uit Kisoro vertrekken komen we altijd wel met iets van een masker of wat dan ook thuis.

Geschreven door Ottengas.reizen