Om 07:00 uur op en om 08:00 vertrekken we naar Lake Bunyonyi. We moeten afscheid van Isma nemen, snik. Hij geeft aan dat we elkaar misschien nog in Kampala tegenkomen. Wie weet. Isma, blijft iemand met een grote mond, maar met een o zo klein hartje. We rijden door de bergen met veel bananenplantages. Deze plantages zijn over het algemeen privé bezit. De meeste bananen (voor matoke, bier, bakbanen, etc.) komen uit dit gebied. Zou er ook iets voor Chiquita bij zitten? Dit is anders dan de theeplantages. Deze bananenplantages zijn vaak coöperaties. Het is duidelijk dat we door een landbouwgebied rijden met hier en daar dorpjes. We rijden langs een meer dat de vorm van Afrika heeft (kan het helaas op de kaart niet vinden) en door eindeloze theeplantages. Zo ver je oog reikt zie je deze plantages. In het veld zie je veel plukkers bezig. Per gewicht krijgen zij betaald. We rijden door Ishaka en slaan bij Makoto een zandweg in en houdt het asfalt op. Het gebied waar we nu doorheen rijden is bosachtig. Na Kitagata (er zijn warmwaterbronnen, waar wij niet naar toe zijn gegaan) gaat de omgeving weer over in landbouwgebied. Er is veel vrachtverkeer wat altijd wat vertragend werkt. Even later komen we in een gebied waar veel Papyrus groeit. Net als in andere gebieden in Oeganda wordt ook hier hard aan de weg gewerkt. Grote machines proberen de zandwegen weer zo glad te maken dat er asfalt gelegd kan worden. De meeste wegen worden door ontwikkelingsgeld aangelegd. Heb je toch enige idee waar het geld aan besteed wordt. Als we weer een afslag nemen komen we gelukkig weer op een asfaltweg terecht. Ook al is dat niet altijd een garantie voor een goede weg. Wanneer we weer een plaatsje passeren zien we dat er een grote markt gaande is. We dachten al zo iets, omdat veel mensen langs de kant van de weg die richting uitlopen. Volle manden op hoofden of fietsen vol met matoke. De boda-boda’s hopen dat zij een vrachtje kunnen vervoeren. Onderweg zien we een grote bloemenkwekerij. In plaats van glazen kassen hebben ze hier kassen van plastiek. Het zal hetzelfde resultaat hebben. Aan kraampjes hangen stukken vlees te koop. Geen idee hoe lang dat daar al hangt. Ook nu weer wegwerkzaamheden wat 50 km lang duurt. Het schiet niet echt op. In Kabale ( een plaatsje in het westen van Oeganda) lunchen we. We gaan weer naar de bakker om boven op het terras de lunch te gebruiken. We verheugen ons op de samosa’s. “Helaas, die hebben we niet meer.” We hebben een aardig uitzicht over een pleintje waar de boda-boda staan te wachten om iets of iemand te kunnen vervoeren, maar ook koeien lopen te scharrelen. Deze koeien, ook wel straatkoeien genoemd, lopen los en scharrelen op straat hun eten. Tegen het einde van de dag lopen ze weer terug naar waar ze thuis horen. Fietsers die hun fiets vol matoke proberen voort te duwen. Schuin tegen over de bakker is een schooltje, waar kinderen nu hun speelkwartier hebben. Na de lunch gaan we weer de bergen een in om bij Lake Bunyonyi te komen. We overnachten dit keer niet bij Kale Bas maar in Bunyonyi Overland Resort. Een plek waar we de eerste keer in Oeganda ook overnacht hebben. Het is een grootschalig gebeuren geworden in vergelijking met de eerste keer. We krijgen een kamer aangewezen, cottage nr. 1, een ruime kamer met douche en toilet. Er staat een overlander en tegen het einde van de middag volgt nummer twee. We zijn een beetje bang dat het een luidruchtig gedoe zal gaan worden, maar dat valt erg mee. Met Richard, die in Kabale op zoek gaat naar een slaapplaats en diesel, rijden we mee tot Kale Bas. Kale Bas is een accommodatie waar we de vorige keer hebben overnacht. Een kleinschalig complex met een prachtige tuin en prachtig uitzicht over het meer. We zijn benieuwd hoe het er nu uitziet en willen daar wat drinken. We worden vriendelijk door een meisje ontvangen. Ze is zo verlegen dat we nauwelijks kunnen horen wat ze te zeggen heeft. Als ze een drankje komt brengen is ze zo verlegen dat ze zoveel afstand neemt dat ze met veel moeite een drankje op tafel kan zetten. In een zitje bij het meer nemen we samen met Richard wat te drinken. Het geheel ziet er armoedig en wat verlopen uit. Vieze kleedjes op tafel. Ook de kamers waar ik even een blik op werp, zien er niet al te fris uit. Dit zo jammer, want wij vinden deze plek mooier dan waar we nu zitten. Het schijnt dat de eigenaar (door Habari wordt het gepacht) niet wil moderniseren cq uitbreiden. Het begint weer aardig te waaien en donkere wolken komen te voorschijn. Dit voorspelt meestal regen. We lopen op ons gemak weer terug naar het ressort. In de tussentijd zijn de donkere wolken verdwenen en is de zon weer gaan schijnen. Zou de regen overgewaaid zijn? Ondanks dat de zon nu schijnt is het aanzienlijk koeler geworden. In de bar, met uitzicht op het meer, drinken we wat. Er komen gasten terug van het kanovaren en een aantal dappere mensen gaan zwemmen in het meer. Dapper heeft in dit geval meer met de temperatuur te maken. Buiten de twee overlanders, zij verzorgen hun eten zelf, zijn wij met drie anderen de enige gasten. Wanneer we aangeven te willen eten, krijgen we een menukaart voorgeschoteld. Wat wij willen eten kan niet. In Bunyonyi is namelijk de hele dag geen stroom. De stroom die er nu is, is afkomstig van een generator en biedt ondersteuning aan beperkte apparaten en dat is niet de oven. Ook dit is Afrika. Het is de bedoeling dat we morgen via de weg langs het meer naar Kisoro rijden. Dit kan alleen als het droog blijft anders is de weg te glad en moeten we de asfaltweg nemen. We hopen dan ook dat het vanavond/vannacht niet gaat regenen. Duimen maar.

Geschreven door Ottengas.reizen