We hebben slecht geslapen vanwege de ”open” kamer. En een met vlooien schurkende hond vond het nodig om op de stoelen in het overdekte terras te gaan slapen. Verder werden we wakker van onze Nederlandse buren. De hond was hun goede vriend en deze werd ’s-morgens vroeg dan ook uitbundig begroet. Toen we onder de douche stonden vroeg Betty of alles wel goed met ons was. Hoe zo dat dan? Het bleek dat Ben het alarm van zijn telefoon wel goed had gezet, maar jammer genoeg stond de telefoon nog op Nederlandse tijd. We staan dus een uur te laat op. Snel nog even ontbijten en als een speer onze spullen in de auto gezet. Wat stom. Het is ongeveer 139 km rijden naar Kidepo NP. Als we dan eindelijk vertrekken is het wat bewolkt en niet veel later regent het. Betty vertelt dat bij hoog water, wij niet rivier over kunnen en dus niet naar het park. Het is dus spannend wat de regen hiervoor invloed op heeft. De regen heeft in ieder geval veel invloed op de wegen. De zandwegen zijn nu glimmende glibberwegen geworden en de kuilen zijn door de regen veranderd in rode vijvertjes. Zodra het weer droog is zie je ook meteen weer mensen langs de kant van de weg lopen. Waar zouden deze mensen hebben gescholen, want nergens zie je iets van huisjes of hutjes? Hobbelend rijden we door een landbouwgebied waar veel zonnebloemen groeien. Langs de weg zien we nu de nodige hutjes en huisjes. Alles even smerig, maar sommigen hebben wel zonnepanelen. De weg is ontzettend slecht. Dat het nog slechter kan zullen we op de terugweg ondervinden. Door de regen zijn het modderwegen geworden met diepe kuilen. Het is moeilijk hierin een goede weg te vinden. Door de modder zijn de wegen dan ook spek glad. Het gladde was niet de oorzaak dat we met de auto vast komen te zitten. Een diepe kuil wel. De krik glibbert weg wanneer we proberen los te komen, wat een beschadiging aan de auto oplevert. Met een grote schep wordt de modder onder de auto vandaan gehaald. In de omgeving zijn nergens grote stenen te ontdekken die de wielen wat grip zouden kunnen geven om los te komen. Ook zijn in geen velden of wegen mensen te bekennen die ons zouden kunnen helpen en er is geen enkel bereik met de mobiele telefoon. Na de nodige modder weg geschept te hebben, gaat Richard het nog een keer proberen. Hij geeft een dot gas en hobbelt als een cowboy op een dolle stier naar een stuk waar de weg waarvan de ondergrond hard is. Gelukkig we zijn los! Het heeft wel ruim een uur oponthoud opgeleverd. We hobbelen en glibberen weer verder om uit eindelijk in Kidepo NP aan te komen. Maar… we moeten de rivier nog over. Het water staat inderdaad hoog, maar we rijden er toch door heen. Gelukkig kan de jeep de oeverkant van de rivier op komen. Een vrachtwagen is dat niet gelukt en blijft voor een deel in het water hangen. Met een grote shovel die net aan komt rijden, wordt hij er alsnog uitgehaald. Wat een gedoe allemaal. En dan te bedenken dan we over 2 dagen weer terug moeten. Hoe zal de weg dan zijn? Ook de weg naar de Apoka-banda’s is extreem slecht. Onbegrijpelijk dat een weg naar een natuurpark, wat toch inkomsten oplevert, zo slecht is en nog erger; er wordt niets aan gedaan! We komen op een terrein waar naast onze banda’s ook de rangers hun onderkomen hebben. De banda’s zijn netjes. Twee bedden, toilet en een douche. Wat het laatste betreft is dit meer voor het zicht dan dat het echt werkt. Onze schoenen zijn een en al blubber vanwege het vastzitten met de auto. De vuilnisemmer die in de kamer staan wordt gebruikt als emmer om onze schoenen schoon te maken. Stom idee omdat in de badkamer te doen, want ook de badkamer is nu een en al blubber. Het weer is erg wisselvallig. Dan weer droog, dan weer nat. Als we onder een afdakje zitten vanwege de regen zien we 3 jakhalsjes voorbij lopen. Ook loopt een patasaapje rond. Als het droog is doen we een gamedrive. Sam, een van de rangers, gaat met ons mij. Onderweg zien we waterbokken waarvan een met jong, zebra’s en jawel…. 2 leeuwen bovenop een rotsformatie. Toch een aardig begin van ons bezoek aan dit park. Als we terugkomen is het stel gearriveerd dat ook in Fuglys overnacht heeft. We zijn de enige gasten die op dit moment in het park zijn. Er is wel veel volk, maar dat zijn allemaal rangers of familie van hen. Het gebouwtje waar we eten is niet veel. Het is een grote kale ruimte waar een te hoge grote tafel staat met wat plastic stoelen. De andere plastic stoelen staan in een hoek opgestapeld. De Fuglys-gasten en wij eten tegelijkertijd en zo ontstaan er een leuk contact. We zullen er de volgende dag blij mee zijn.

Geschreven door Ottengas.reizen