Na een bijzondere slechte nacht met ruim 300 voortdurend geluid makende hippo’s voor de deur is het toch weer tijd om op te staan voor de ochtendgame drive. Het zal een bijzonder dag worden. We rijden nu naar een heel ander deel van het park. Na een tijdje te hebben gereden ziet Ingrid in de verte 2 leeuwen. Ja, na 20 dagen dan toch eindelijk leeuwen. Hun vacht ziet er heel grijs uit met in en hun manen nog wat licht bruine haren. Het blijken 2 vrij jonge leeuwen te zijn. Ze zijn duidelijk op zoek naar voedsel. In de verte staat een groep kudu’s en wat impala’s te kijken wat de leeuwen gaan doen. Ze zijn duidelijk op hun hoede. Het is wel erg lekker dat we een jeep voor onszelf hebben omdat we zeker een ruim een half uur blijven staan om te zien wat de leeuwen gaan doen. Als ze beiden een bijzonder luie houding aannemen is het voor ons tijd om verder te rijden. Naast de vele hertachtigen zien we niet veel. We rijden tot we weer in een stuk zandweg vast komen te zitten. Nu zijn we te ver van de lodge vandaan om daar naar toe te lopen, er is geen radiocontact (zoals geschreven de auto is hierin niet voorzien en BenC heeft geen sateliet telefoon) en mobiele telefoons hebben geen bereik. Nadat we ruim 1 uur aan het hannesen zijn geweest om de auto los te krijgen, lukt het ons dan toch eindelijk. BenC is nu als de dood dat we weer vast komen te zitten, dus ieder moment stapt hij de auto uit om te checken of de grond hard genoeg is. Dat is volgens ons vermoeden niet de enige reden. Wij hebben het idee dat hij weg kwijt is. We rijden 3x langs dezelfde worsten boom en zijn in de buurt van de plek waar we eerder hebben vastgezeten. Ben doet de suggestie om dezelfde weg, waar we ook de leeuwen hebben gezien, terug te rijden, want deze was goed tot we vast kwamen te zitten. Maar BenC is eigenwijs en doet zijn eigen ding. Met als gevolg dat wanneer hij even niet oplet we weer vast komen te zitten. Dit keer krijgen we de auto na 3 uur graven en wat we al niet doen (de weinige takken die in de buurt zijn onder de banden leggen, vloermatjes, dan weer deze kant iets opkrikken en dan weer de andere kanten) maar de auto gaat geen meter voor of achteruit. BenC besluit hulp te gaan halen. Wij besluiten bij de auto te blijven. We hopen dat Raphael iets onderneemt want het is inmiddels 14:00 uur en zouden eigenlijk allang thuis moeten zijn. BenC gaat dus alleen lopen. Water hoeft hij niet mee te nemen, wel een hakbijltje voor het geval dat hij zich tegen de gevaarlijke moet verdedigen. In de auto is genoeg water en er ligt een rol biscuitjes. BenC geeft aan dat hij waarschijnlijk niet donker terug zal zijn. Het verzoek aan ons is om bij donker af en toe de spotlight te gebruiken zodat men ons in het donker zou kunnen vinden. Hier moeten we wel naar buiten om deze lamp op de accu aan te sluiten. Mooi niet dus. Hier moeten we wel naar buiten om deze lamp op de accu aan te sluiten. Mooi niet dus. Zodra BenC is weg is zorgt Ben ervoor dat de lamp ook ingeschakeld kan worden als we in de auto zitten. We gaan echt in het donker niet uit de auto! Nou daar zitten we dan. Ingrid heeft haar tas bij zich waarin muziek, boekjes, laptop, etc. Vervelen zullen we ons dus niet, maar echt prettig voelen doen we ook niet. We weten nu ook dat er leeuwen in dit gebied zitten. Daarbij vinden we ook nog uitwerpselen van hyena´s. We proberen nog het dak van de jeep dicht te krijgen, zodat geen enkel dier eventueel de auto in kan. Het lukt ons echter niet. Heel fijn allemaal. Hoelang zouden we hier moeten blijven en kunnen ze ons wel vinden? Na ongeveer 3 kwartier ziet Ingrid een auto aankomen. Ben denkt eerst nog dat ze een grapje maakt, maar in een dergelijke situatie is zo’n grapje wel wat misplaatst. We proberen aandacht te trekken en jawel de auto komt naar ons toe rijden. Het blijkt dat Raphael zich toch wel grote zorgen heeft gemaakt en op een gegeven moment hulp is gaan inschakelen. Zes man sterk komt ons redden. We stappen in hun auto om nu op zoek naar BenC te gaan. Bij iedere kruising wordt gestopt om aan de hand van voetsporen te kijken welke kant hij opgelopen is. Na ongeveer een half uur rijden zien we hem lopen. Hij zit er echt helemaal doorheen. Hij was ook helemaal verkeerd gelopen en had nooit de campsite of dorp of wat dan ook gevonden om hulp te halen. Het is hem aan te zien hoe dankbaar hij is dat wij hem gevonden hebben. Ja, daar loop je dan maar in de middle of nowhere met alleen een hakbijltje als verdedigingsmiddel . Ook hij stapt in en rijden weer terug naar onze jeep. Niet veel later wordt met een lier de jeep uit het zand eruit getrokken en rijden we achter onze redders aan. We willen nu echt niet zonder hulp verder rijden. Als we op de campsite aankomen (het is inmiddels al schemerig) staat Raphael met de tranen in zijn ogen ons op te wachten. Hij is echt blij ons weer te zien en had zich dus echt grote zorgen gemaakt. Toen wij om plm 12:00 uur nog niet terug waren heeft hij medewerkers van de campsite ingeschakeld om ons te zoeken. Met iedereen van de reddingsploeg drinken we op de goede afloop een drankje in de bar. Ben en ik blijven nog even zitten om van de schrik te bekomen. Als we weer in Nederland komen zullen we pas echt goed beseffen in wat voor een gevaarlijke situatie we eigenlijk belandt waren. Raphael en BenC gaan naar de campsite. Er moet weer worden gekookt en BenC moet de auto weer schoon voor morgen hebben. Wat is belangrijk? Na ongeveer een uurtje is het eten klaar en genieten we (maar niet heus) van ons laatste keer rijst met cornedbeef onder het genot van het geluid van de hippo´s. Wat zullen we vanavond lekker slapen na zo’n (in-)spannende dag.

Geschreven door Ottengas.reizen