We staan vroeg op voor een ochtendwandeling. Andrew is weer onze gids. Nadat Annette ons uitgezwaaid heeft rijden we met Nathan en Andrew eerst een stuk met de bus voor we met de wandeling beginnen. We lopen langs een aantal holen die eerst bewoond waren door hyena´s maar nu door wrattenzwijnen zijn gekraakt. Als we langslopen, schieten er net een paar wrattenzwijnen uit de holen. Een grappig gezicht met die staartjes als antennes omhoog. Ook nu weer zien we in de verte de elanden. Ze zijn echt schuw. We kunnen niet veel dichterbij komen, zonder dat ze weglopen. We maken een mooie wandeling, ook langs het moeras. Helaas geen sitatunga gezien. Wel wat vervet monkeys in hoge cactussen. Wat leuk was om te zien was een opengemaakt termietenheuvel. Je ziet wel veel termietenheuvels, maar we hadden nog nooit in het echt gezien hoe die er van binnen uitzien. Leuk! Het was een leuke, ontspannen wandeling en ondanks dat we weinig gezien hebben wist Andrew veel over de omgeving te vertellen. Tegen 11:00 uur zijn we weer op het camp terug. We halen onze spullen uit de tent, zetten deze in de bus en rijden vervolgens weer naar het restaurant `Acacia` waar we gisteravond hebben gegeten. We trakteren Annette en Nathan op een ontbijt, het is tenslotte de laatste keer dat we met elkaar eten. Na het ontbijt, eigenlijk brunch, rijden we naar ons einddoel: Airport Guesthouse Entebbe. Via Lyantonde en Lwensinga komen we bij Masaka aan. Masaka is een stad in het zuiden van Oeganda nabij het Victoriameer en het Nugabomeer en gelegen aan de weg van Kampala (128 km NO) naar Mbarara en Rwanda. Het vormt de hoofdplaats van het gelijknamige district Masaka. De stad heeft een gemengd christelijke en islamitische bevolking. Sinds 1953 vormt het de zetel van het gelijknamige katholieke bisdom Masaka. Lange tijd vormde Masaka de tweede stad van Oeganda, maar later werd ze ingehaald door andere steden. In 1979 werd de stad zwaar verwoest door Tanzaniaanse troepen in hun strijd om Idi Amin te verdrijven in de Ugandees-Tanzaniaanse Oorlog, wat nog steeds duidelijk op verschillende plekken in het straatbeeld terug te zien valt. We stoppen niet, maar raden door deze aardige stad verder naar Entebbe. Onderweg stoppen we wel bij Aid child's Equation Café om een klein hapje te eten. Het is een leuk zaakje waar we eten. Je kunt hier ook allerlei handgemaakte spulletje kopen die ten goede komen van weeskinderen. We kopen hier twee kussenslopen van boomhars. In het verleden hebben we van dit materiaal ook al eens een hoed gekocht. Waar we stoppen is niet echt een dorp, maar alleen een rij souvenirwinkeltjes. Ja, je stopt tenslotte bij de evenaar, dus souvenirs. Als we verder rijden komen we in een gebied waar veel trommels gemaakt worden. Vellen leer zijn op de grond gespannen om te drogen. Het zijn brede trommels die zowel aan de onder- als aan de bovenkant bekleed zijn met koeien- of geitenvel. Graag zouden we zo een trommel in huis willen hebben. Maar ja, wordt moeilijk meenemen en om het op te laten sturen zien we eigenlijk niet zoveel in. Geen trommel dus. We nemen niet de snelweg naar Entebbe, maar steken een stuk af. We verlaten dan ook de asfaltweg en komen weer op de bekende zandweg terecht. We rijden langs huisjes, waar de armoede vanaf te zien is. We komen een aantal jagers tegen met grote netten op hun rug. Een vangst is niet te zien. Ook rijden we langs de school waar een van de dochters van Nathan op zit. Ingrid moet wel zeggen dat ze al die hobbelwegen wel een beetje zat is en het niet erg vind om in Entebbe te zijn. Uiteindelijk komen we toch weer op de asfaltweg van Kampala naar Entebbe. Tegen 16:00 uur zijn we in het Guesthouse waar we door Paul worden verwelkomd. Het voelt als thuis. Ook Teddy en Francis komen ons verwelkomen. Het is aardig vol in het Guesthouse. In de komende dagen komen we er achter dat het Halleluja-gehalte bijzonder hoog is. We krijgen dezelfde kamer als bij aankomst. Ook nu weer zetten we onze spullen er neer en nemen eerst een heerlijk koel biertje. Voor we ook mar iets anders gaan doen. In de tussentijd nemen we afscheid van Nathan. Nee, nog niet van Annette. Met Annette hebben we afgesproken dat we zondag 27 september bij haar thuiskomen. We geven haar nu wel alvast de kleding mee die we vanuit Nederland hebben meegekregen. Intussen begint het al wat donker te worden (plm. 18:00 uur) en staat onze tafel klaar om de maaltijd te gebruiken. We kunnen kiezen uit vis of kip. Dit zal de komende dagen zo blijven. Het is een heerlijk idee dat we nog een paar dagen hier zijn. We plannen niets en laten de dagen komen, zoals ze komen.

Geschreven door Ottengas.reizen