Eindelijk is het dan zover. Vandaag gaan we hopelijk de gorilla’s zien. Om 5:30 uur zitten we aan het ontbijt. Het is namelijk nog een stuk rijden voor we bij het gebied (het zuiden van Bwindi) zijn waar we de Nkuringo-groep (19 gorilla’s waarvan 3 silverbacks en 1 gorilla met een jonge tweeling) zouden kunnen vinden. Het is nog aardedonker als we in de jeep stappen. Een enkeling is al op straat, maar over het algemeen is het nog heel erg stil in Kisoro. De weg is hobbelig en zanderig. Als het wat lichter begint te worden kunnen we zien dat we door een prachtig gebied rijden. Ook hier weer veel landbouw. Zo her en der passeren we wat huisjes en begint het leven een beetje. We zien kinderen alweer in de bekende uniformen naar school gaan. Tegen acht uur zijn we op de plaats van bestemming. Er staan al twee mensen klaar, toevallig ook Nederlanders, die met ons meegaan. Het wachten is nog op één andere persoon. Niet veel later verschijnt er een Engelse dame. Eerst krijgen we uitleg wat we allemaal wel en vooral niet mogen. Om de gorilla’s tegen menselijke ziekte te beschermen, mag je niet minder dan 7 meter van hen vandaan staan. Ook mag je bij het fotograferen geen flits gebruiken. Maar het meest spijtige is dat je niet meer dan één uur bij de gorilla's mag blijven. Onze gids verteld verder dat het voor kan komen dat je een behoorlijk stuk moet lopen om de gorilla’s te zien krijgt en dat het zelfs voor kan komen dat de trackers ze helemaal niet kunnen vinden. Mocht dat het geval zijn, dan krijg je de helft van het geld terug ($ 250,-). Natuurlijk hopen dat we ze wel te zien krijgen! Daarvoor kom je toch naar Oeganda? We horen dat de trackers al vooruitgelopen zijn om de gorilla’s te zoeken. Zij lopen naar de plek waar ze de vorige dag gesignaleerd zijn en in die omgeving moeten ze dan ook weer te vinden zijn. Op zich verplaatsen de gorilla’s zich per dag niet ver. Als het 8 uur is, is het eindelijk tijd om te vertrekken. Er lopen twee gidsen met ons mee en dragers. We hebben ook een drager gehuurd, want de rugzak is behoorlijk zwaar vanwege het water wat we voor onderweg nodig hebben. Iedereen krijgt een stok om enige steun te bieden bij het lopen. Het eerst stuk valt mee, maar dan beginnen toch de dalingen en beklimming. Het valt voor ons niet mee. We lopen door landbouwgebied en af en toe staan er wat huisjes. Er is onderweg genoeg te zien. We horen van de gids dat een stuk landbouwgebied aan de natuur is teruggegeven. Of dit is gedaan vanwege de gorilla’s weten we niet. Na ongeveer een uur gelopen te hebben komen we op een open stuk veld. Even later is het “Stop!” Nog geen 15 meter vanaf ons af zit een silverback (mannetjes gorilla) tegen een boom. Wauw! In eerste instantie zijn we sprakeloos, maar dan komen toch de fototoestellen te voorschijn. We laten de dragers en rugzakken achter. De dragers zoeken een plekje om te rusten en wij lopen met de gids rustig verder. Op een paar meter van de silverback blijven we staan. Er wordt wat “afgeklikt”. Ook de andere gorilla’s moeten in de buurt zijn. We lopen een stukje verder de bosjes in. En ja hoor, iets verderop zien we wat in de struiken bewegen. De gids geeft aan dat we weer terug gaan naar de open plek, omdat deze gorilla's waarschijnlijk naar deze plek toekomen. Langzaam lopen we weer terug. De silverback die tegen de boom aanzat zit er nog steeds. Rustig knabbelend op een stuk boomschors. Blijkbaar zit er iets lekkers in de holte van de boom, want hij staat op en gaat met zijn arm de holte in. Ook de andere gorilla’s komen deze kant op. Het is echt overweldigend wat we te zien krijgen. Het klinkt wellicht overdreven, maar zo voelt het wel. Eén voor één komen de gorilla’s te voorschijn. Binnen de kortste keren zien we ze alle 19. We blijven foto’s maken, maar we genieten ook volop van dit moment. Af en toe eten ze, dan lopen ze gewoon wat rond, enkele klimmen in bomen, maar enkelen lopen ook richting de dragers. De dragers weten niet hoe gauw ze op moeten staan om voorzichtig weg te lopen. Langzaam steken de gorilla's de open plek over. Na een uur (“Nu al?” wordt er zachtjes door iedereen geroepen) geeft de gids aan dat we terug moeten. We lopen richting de dragers om wat water te drinken voor we aan de terugweg beginnen. Iedereen is vol van wat hij/zij gezien heeft. Thuis zal het moeilijk worden om de mooiste foto’s uit te zoeken. Op de terugweg nemen we onder een prachtige boom even een pauze. Wij hebben dat ook wel nodig. Tegen 12:00 uur zijn we weer terug bij het startpunt. Vol trotst laten we de foto’s aan Isma en Annette zien. Moe maar zeker voldaan stappen we de jeep in rijden weer terug naar het hotel. Als we net bij het hotel uit willen stappen beginnen er grote regendruppels te vallen. We zijn nog niet binnen of een wolkbreuk barst los. Grote hagelstenen vallen naar beneden en binnen de kortste keren staat er minstens 10 cm water in de tuin. Hebben wij even geluk dat we dit niet tijdens de tocht hebben gehad. Aan de bar proosten we met elkaar op onze tocht. Vanwege de regen is het wat klam in het hotel. De openhaard wordt dan ook lekker aangestoken. Ja, en jullie maar denken dat het in Afrika altijd maar mooi en zonnig weer is. Mooi niet. Schoenen lekker uit (kunnen lekker bij de open haar drogen) en even relaxed zitten. Intussen is er ook een groep Oostenrijkers en Duitsers in het hotel aangekomen. Vol trotst vertellen we ons verhaal en laten we foto's zien. Morgen gaan zij de gorilla-tracking doen. Nadat we wat zijn bijgekomen, gaan we naar de kamer en nemen een lekkere warme douche. Het is weer droog, maar echt aangenaam qua temperatuur is het niet. Na het douchen, gaan we dan ook weer lekker bij de open haard zitten. We nemen onze bergschoenen mee, want Annette wil per se dat zij onze schoenen moddervrij maakt. Voor ons hoeft het niet, maar wij hebben in deze weinig te willen. Terwijl wij lekker aan het lezen zijn, krijgt Annette van Karen instructies hoe de laptop, die Annette na de reis van Karen en Marco mag houden, werkt. Met een glunderend gezicht schrijft Annette alle ins and outs van de laptop op die Karen haar geeft. Het is lekker zitten zo en voor we het weten is het alweer etenstijd. Wederom buffet. Wanneer Karen en Marco naar hun kamer gaan, haalt Ingrid snel een aantal ballonnen op die we opblazen en op de ontbijttafel neerleggen. Ja, we hebben morgen alweer een jarige.

https://youtu.be/Sj80dsWDPPo
https://youtu.be/G_Yf5OPlN04
https://youtu.be/842nMHf8SuY

Geschreven door Ottengas.reizen