Zoals afgesproken gaan we eerst rustig ontbijten. Het lijkt erop dat wanneer er meer gasten zijn ook de bediening wat sneller is. Wanneer we net klaar zijn komt ook de partner van een van de beklimmers (degene waar we gister de hele dag zijn opgetrokken).

We spreken af om op ons gemak naar de town-market te lopen. Je moet het wel rustig aan doen wat in Buéa zelf is niets te beleven en in Limbé hebben we gister al alles gezien.

Van een andere reisgenoot hebben we begrepen dat het een leuk wandelingetje is van de markt naar de hoofdstraat. Dat doen we maar. We lopen nog niet goed en wel op de markt (eigenlijk is er geen markt, maar sommige stalletjes zijn toch wel open) of een breed geschouderde man roept ons. Eerst schenken we er geen aandacht aan, maar hij begint ons al schreeuwend na te lopen. We komen niet van hem af. Zeker niet nu hij Ben stevig vast heeft. Blijkbaar mogen we niet zo rondlopen zonder zijn toestemming en wil hij de politie erbij halen. Een man komt ons te hulp maar krijgt Ben niet los. Hij vervolgt zijn weg ook nadat Ben om hulp heeft geroepen. Eindelijk is Ben dan toch los en lopen wij snel door. Hij blijft ons achtervolgen. Als we zeggen dat we toeristen zijn en gewoon rond willen lopen, zegt hij dat we een gids nodig hebben. Op het moment dat hij dit zegt lopen een paar kinderen hem uit te jouwen. Een reden voor hem om de kinderen achterna te gaan en een reden voor ons om het hazenpad te kiezen. We lopen zo snel al onze benen op de kiezeltje kunnen naar de hoofdweg. Na een tijdje komen we in een wat rustige omgeving. Een meneer komt op ons af, het hart bonkt meteen weer in onze keel “wat wil die man!!!!!”, en verwelkomt ons in Kameroen en is blij dat er toeristen zijn. Hij is een uitgever die zijn studie door Amerikanen in Amerika heeft kunnen volgen. Ongetwijfeld een bijzonder aardige man, maar onze ervaring van zo even zijn we behoorlijk op onze qui-vive. Eindelijk bereiken we dan weer de bewoonde wereld. Echt op ons gemak lopen we niet meer wat toch echt heel vervelend is.

Het eerste beste terrasje wat we tegen komen gaan we wat drinken om even wat bij te komen.

Het is zondag, we zitten blijkbaar dicht bij een kerk (het stikt hier van de kerkgemeenschappen Jehova, 7e advent en nog vele, vele anderen) wat iedereen loopt met z’n bijbel onder zijn/haar arm. Ook komen er een aantal mannen op het terras zitten. Anders heel gezellig, maar we zijn toch wel wat bangig geworden. Deze mannen zijn ook heel gelovig, zeker waar het hen uitkomt. Zo moet de vrouw achter de man staan en heeft zij maar 49% zeggenschap. De vrouw is tenslotte uit een rib van Adam gekomen, dus wat heeft zij nou te zeggen! Volledig fout onderwerp, dus Met een andere man moeten we mee naar huis zodat we kunnen zien hoe hij woont en leeft. Nu maar even niet. De regen komt inmiddels met bakken uit de hemel en wordt er snel een zeil gespannen om toch nog wat droog te zitten. Met de smoes dat mensen op ons in het hotel zitten te wachten komen we weg.

We lopen weer richting hotel. We hebben trek. Degene met wie we de dag brengen weet een leuke eetgelegenheid waar zij eerder met haar partner heeft geluncht. Helaas is het dicht. Het is tenslotte zondag. Je moet maar net weten dat alles dan dicht is. Heel prettig voor degene die niet Mount Cameroun beklimmen!!! Verder blijkt dat iedere eetgelegenheid dicht is. Om nu wat aan de kant van de weg te eten hebben we eigenlijk niet veel zin in. Het is vaak hetzelfde en zit er nu niet echt smakelijk uit. Kortom: lunchen in het hotel. De lunch is weer lekker en ook dit keer betrekkelijk snel. Ik ben moe en ga even op bed een boekje lezen en laat de ochtend aan mij voorbij gaan. Ben wil buiten wat rondlopen. Met dat idee, stel dat hij die man weer tegenkomt!!, lig ik niet echt lekker en sta dan ook maar weer op. Op het moment dat ik de hal van het hotel inloop zie ik de 1e beklimmer alweer terug komen. De partner van degene waar we de afgelopen 2 dagen mee hebben opgetrokken. Wat is ze opgelucht. Zeker door het weer van de afgelopen dagen maakte ze zich wel wat zorgen. Gelukkig is hij moe maar heelhuids terug. Uiteraard willen we weten hoe het geweest was. Onder het genot van een biertje doet hij zijn verhaal. De beklimming was heel zwaar en hij had geen goede schoenen (schoenen hadden het tijdens de tracking begeven), veel glijpartijen. Hij vond het wel zo mooi geweest. De andere 2 en Jeroen zijn op weg naar de top, als het goed is. Nadat hij een lekker bad genomen had met elkaar gegeten. Tijdens het eten werd een brief van Jeroen gebracht. Ze hadden de top gehaald, maar waren niet meer in staat om naar beneden te komen. Wij moesten morgen maar naar Kribi vertrekken, zij zouden een dag later komen. Ik vind dit dus echt niet kunnen. Terecht dat wanneer één van de beklimmer niet meer in staat is om naar beneden komen er dan in de hut ergens op de berg overnacht wordt, maar als reisbegeleider laat je het grootste deel van groep niet alleen. Maar ook dit zullen we ongetwijfeld verkeerd zien.

Geschreven door Ottengas.reizen