Het is dan zover. De tracking! We zijn erg benieuwd hoe dat gaat. Hebben we een goede conditie of zal het allemaal wel meevallen. Volgens het reisschema zou deze tracking 2 dagen duren. Volgens de steeds veranderende mededelingen van Jeroen over de tracking blijkt uiteindelijk dat deze 2,5 dagen gaat duren. We slapen dus niet 1 nacht ergens anders, maar 2. Een en ander leidt tot soms verhitte discussies, maar een duidelijk antwoord blijft uit. Waarom deze verandering blijkt wanneer we weer in het hotel terugkomen. Daarover meer later in het verslag.

De bagage die mee moet wordt naar de 1e overnachtingplaats gebracht en wij gaan met 3 liter water op pad. Het is gelukkig wat bewolkt (het is ook nooit goed, hé)

We gaan eerst naar een punt waar je een prachtig uitzicht op het gebergte hebt. Totnogtoe is het redelijk vlak. Een riviertje die we oversteken, blijkt de grens te zijn tussen Kameroen en Nigeria. Langzamerhand begint het wat steiler te worden en begint de slechte conditie wat de tellen. Het uitzicht is in ieder geval de moeite waard van deze klimpartij. Hier rusten we dan ook even.

Ook al is het klimmen zwaar, het dalen valt ook niet echt mee. Veel losse stenen, waar je aardig over kunt glijden. In het dal komen we een kudde koeien en Peulmensen (Peulen zijn ook weer een bepaalde stam) tegen. We kunnen nog even uitrusten voordat we een bergtop over moeten. Wat is dit ongelooflijk zwaar! Ik zit er dan ook bijna doorheen. Ben heeft zijn rugzak inmiddels aan een van de gidsen overgedragen. We kunnen bijna niet meer. Maar wij zijn geen Ben en Ingrid als we niet op ons doorzettingsvermogen doorgaan. We zijn er over!!!! Het dalen gaat gelukkig geleidelijk en als we eenmaal door het maisveld zijn gelopen staat iets verder onder een grote boom de mevrouw van het hotel in Rumsiki met een heerlijke lunch klaar. Een lekkere frisse koolsalade en brochettes (vleesspiesjes), maar vooral het koude drankje is HEERLIJK. De zon is inmiddels behoorlijk gaan schijnen. Na de lunch lopen we verder. Onderweg wilde een jongetje mijn petje ruilen voor een rieten hoedje, dus loop ik vanaf doet moment met een rieten hoedje verder. We hebben er een behoorlijke pas en in tegen het eind van de middag zijn we op de plaats waar we de nacht door gaan brengen. We liggen voor pampus met onze benen in de lucht en schoenen en sokken uit. Reden voor de vele kindertjes om eens te komen kijken. Na een uurtje komen ook de anderen wandelaars aan. Ook de ezeltjes met onze bagage. Met behulp van een emmer kan je je een beetje opfrissen. Na de nodige lauwe dorstlessers wordt het eten gebracht. Jawel, kip met macaroni.

De meeste van ons besluiten om buiten onder het rieten afdakje te slapen. Alles wordt daarvoor dan ook in gereedheid gebracht. Andere slapen in de hutjes die de bewoners voor ons hebben vrijgemaakt.

We liggen nog niet goed en wel buiten of het begint enorm te waaien. Heerlijk, denken we nog, even frisse wind. Echter ook de eerste druppels beginnen te vallen. Binnen de kortste keren komt de regen met bakken uit de hemel. We weten niet hoe snel we alles moeten pakken om ook in een van de hutjes in te kruipen. Gelukkig krijgen we hulp van de bewoners. De hutjes hebben een golfplaten dak, dus het klettert behoorlijk. Ondanks dat we geen idee hebben waar we nu liggen toch nog redelijk geslapen. Wat wil je na zo’n dag!

Geschreven door Ottengas.reizen