Zoals gezegd vandaag bijtijds op om naar Jinja te gaan. Het bijtijds op lukt zoals iedere dag bijna. Het weggaan helaas niet. Afgelopen nacht is een nieuw reisgezelschap aangekomen en tijdens hun ontbijt heeft Bart zijn briefing gehouden. Wij vonden het niet nodig hierbij aanwezig te zijn, dus hebben we gewacht totdat zij klaar waren. En wachten duurt altijd lang.

Maar dan eindelijk toch op weg. Eerst weer een matatu onder aan de weg laten stoppen die ons naar het busstation heeft gebracht. Van hieruit een bus naar Jinja zoeken. Volgens mensen op het busstation moet dit een grote bus zijn. Helaas zien we geen grote bus, maar wel een grotere dan de matatu. En jawel na enig zoeken de bus naar Jinja gevonden. Ook hier is het weer wachten totdat de bus vol is. Het vol is dan ook echt vol. Zelf de uitklapbare stoeltjes aan de zijkant van de zittingen en dus het gangpad versperren moeten bezet zijn. Je moet er maar niet aandenken als je een ongeluk of iets dergelijks krijgt en je snel de bus moet verlaten. Doen we dan ook maar niet. Voor plm. € 1,-- en in 1,5 uur worden we naar een Jinja gebracht dat 70 km van Kampala ligt.

Jinja is de 2e plaats van Oeganda. Het is een totaal andere plaats dan Kampala. Het is dan wel een stuk kleiner, maar er zit veel meer structuur in en is een stuk schoner. Omdat de kaart in het boek dat wij over Oeganda hebben (Elmer) niet veel soeps is, moeten we vaak vragen waar we naar toe moeten lopen om de oorsprong van de Nijl te kunnen vinden. Voor we het weten staan we tussen de bouwvakkers die ook hier weer alle kanten uitwijzen. Voor al deze goede bedoelingen probeert men een colaatje van ons te ritselen. Jammer voor hen, want wij hebben geen trek in cola en zeker niet in gebedel. Iets verder op is een hotel. Daar nog maar eens vragen. Hij kan ons goed uitleggen hoe we moeten lopen.

Toch maar even een colaatje drinken. Wat een kabaal horen we toch. Blijkt er een demonstratie tegen AIDS te zijn. Compleet met muziek. Via de Main- en Bellstreet moeten wij de Source of the Nile komen. En jawel, het is gelukt. In de Bellstreet horen we ineens een hoop lawaai, blijkt dat de bomen in deze straat vol vleermuizen zitten. Een mooi, maar ook wel een beetje eng gezicht. Vleermuizen zijn niet echt de dieren van Ingrid! De Source of the Nile stelt niet veel voor, maar de omgeving is mooi. Je kan met een boot een stuk over de Nijl varen. We vinden dat we al genoeg gevaren hebben en doen dus maar niet. Er is gelegenheid om op een terrasje wat te drinken onder het genot van muziek. Deze muziek wordt door weeskinderen gemaakt. Als je 5000 Oegandese shilling betaald mag je foto’s van het gezelschap maken. Hiermee sponsor je hen bij de aanschaf van kleding en instrumenten. Je bent in Oeganda al weeskind als een van je ouders is overleden. Of dit dus weeskinderen zijn, zoals bij ons gedefinieerd, weten we niet. Na wat gedronken te hebben, het is overigens behoorlijk warm, lopen we weer naar het centrum terug.

In Mainstreet zien we nog een leuk herenpak. Een jurk hebben we al om op te hangen, dus een herenpak er naast lijkt ons wel leuk. Helaas kunnen we het over de prijs niet eens worden, dus geen herenpak. Op het terras van het Maifair-hotel (waar we ’s-morgens ook de weg naar de Nijl hebben gevraagd) nog wat fastfood gegeten. Het blijkt eerder slowfood te zijn, want de Tosti en Spanish Omelet laten nogal lang op zich wachten. Maar ach, we hebben de tijd en je zit hier lekker. Vooral als je ziet dat een mevrouw met een koffer en een behoorlijk groot achterwerk achter op een fietstaxi wil springen. Resultaat fiets steigert, trapper en passagier vallen achterover.

Na dit allemaal gezien te hebben gaan we maar weer op weg naar het busstation. We worden een matatu ingepraat en gaan weer op weg naar Kampala. Om 18:00 uur komen we vies en bezweet bij Bart aan. Eerst maar even met een drankje uitzweten voordat we ons klaar maken voor het avondeten. Al met al gaan we laat eten en dus ook naar laat bed, terwijl voor morgen Entebbe op het programma staat.

Geschreven door Ottengas.reizen