Wat voelt het goed als we rond drie uur het Kings Head Hotel binnengaan. Binnen zitten gezinnen en echtparen nog aan een lunch (Sunday Roast, want Bank Holiday) en wandelaars druppelen binnen vanuit de omliggende Moors. Op de picknickbanken zit men lekker buiten ookal is de beloofde zon alweer achter zware wolkenformaties verdwenen. Vandaag was het weer ieder uur anders. De enige constante van de dag was dat na de ene steile helling er gewoon weer een volgende kwam. Vonden we voor deze tocht 12 procent al heel wat, nu ploeteren we ons door een aantal hellingen van 16 - 20 procent. Gelukkig kondigde het bordje 25 % een afdaling aan.
We beginnen de dag met stralende zon en zowaar een aangename temperatuur. Maar dat is beneden aan de haven en in de luwte. Bij een bakker om de hoek kopen we Yorkshire pudding (stevig gevulde cake) en een pasteitje voor de lunch. Dan slalommen we Whitby uit. Wat een prachtig stadje. Maar the only way out is uphill. Dus direct flink in de pedalen. Zo lang we over asfalt gaan, gaat het lekker. We klimmen door tot we hoog in de beroemde Yorkshire Moors komen. Eindeloze hellingen met paarse heide rechts, schitterende vergezichten op diepgroene valleien links. We fietsen nu weer naar het westen en dat betekent toch weer een stevige wind schuin tegen.
Hier is de mens altijd in gevecht met de elementen en je kunt je een voorstelling maken hoe het in deze contreien geweest moet zijn in de tijden van de zusjes Bronte. Een grave yard is nooit ver weg, schapen dolen over de heide en af en toe een gehucht of verlaten boerderij. Wat zal het hier spoken in de herfst en in de winter. Maar op een zonnige dag in augustus is het verbijsterend mooi.
Helaas gaat de euforie over in een mindere fase. Tijdens de lunch op een bankje bij een romantisch oud bruggetje over een snelstromend riviertje verdwijnt de zon schielijk achter grijszwarte wolken en begint het te regenen. Niet hard, maar toch… we hadden onszelf wel een héle dag met zon gegund. Na de lunch gaat onze route verder over een onverhard pad. Af en toe zo slecht van kwaliteit dat ik stukken moet lopen. Berg af gaat dat nog, maar berg op is dat loodzwaar. Gelukkig is daar altijd weer mijn lieve broer of (Tet)man die helpen om de fiets naar boven te krijgen. Mylène doet alles op eigen kracht. Stoer! Op deze manier passeren wij een aantal malen twee wandelaars, die zich ongetwijfeld afvragen wat deze gekken op dit wandelpad doen. Maar net als ik vrees dat het wel een hele lange dag gaat worden droogt de regen weer op én verschijnt weer het verlossende asfalt. Het laatste stuk is dan opeens heerlijk op en neer zoeven en zacht stijgen. En zo komen we toch volgens schema op onze volgende eindbestemming vlak voorbij het dorpje Great Ayton. Daar staat een standbeeld van James Cook, die uit deze streek afkomstig is. Na de heerlijke douche prima gegeten in het hotel. Helaas is het kaasplateau dat op de kaart wordt beloofd vandaag niet voorradig. Dus verstandig vroeg ieder naar eigen kamer. Benieuwd wat de volgende dag ons weer gaat brengen….

Geschreven door TAP.op.de.fiets