Het is een ijzig koude maar zonnige ochtend. Er staat een stormachtige wind, gelukkig zullen we de wind voornamelijk mee hebben,maar soms komt er een rukwind zijwaarts die ons bijna van de fiets afblaast. Dus stuur stevig omklemmen! Na een simpel ontbijtje in het eenvoudige keukentje van onze cabins stappen we al om 9 uur weer op de fiets. We fietsen langs de kust naar het noorden. Na het zandstrand en de pier van Bridlington zitten we nu boven de witte kliffen. Hoog en dus vangen we veel wind. En het is hier behoorlijk up and down. Dus stevig omhoog of suizend naar beneden en hopen dat de wind je niet van je fiets blaast.
We hebben best een lekker tempo en nemen een snelle koffie in de beschutting van een haag. Tegen 12 uur zien we Scarborough in de baai beneden ons liggen. Plan is om daar een sandwich te kopen. De realiteit is anders. Scarborough begint met een redelijk mondaine pier van waaruit je prachtig op de boulevard beneden kunt kijken. Men speelt er een soort van golfspel en beneden in de muziekkoepel wordt een concertje met vrolijke marsmuziek gespeeld. Hierboven zitten senioren op een bankje, scootmobiel of rolstoel te luisteren. Wij dalen suizend af temidden van hectisch verkeer. Het is vandaag een zeer drukke zondag want Bank Holiday. Eenmaal op de boulevard beneden een aaneenschakeling van vermaak: casino’s, gokhallen, een toeristentreintje, verkooppunten van zoete lekkernijen in alle soorten en maten. Mensen flaneren likkend aan een blauw ijsje of happend in een suikerspin. En een gezonde sandwich is nergens te vinden. Dus strijken we neer op een zonovergoten terras voor een stukje taart met koffie. Stukje taart? Een bord vol met slagroom en overgoten met zoete siroop. Het schuim van de capuccino waait met een rukwind bovenop Tetman. Voor onderweg scoren we nog twee teacakes (een soort geroosterde krentebollen). Of we er jam op willen? Nou nee… voorlopig genoeg zoetigheid voor de komende weken verorberd. Ter compensatie krijgen we een handvol botertjes erbij.
Dan een steile klim omhoog het stadje uit laverend temidden van een stroom auto’s. Sommige geven ons ruim baan, andere komen vervaarlijk dichtbij en dat is eng met die harde wind. Dan het verlossende bordje van fietsroute (nummer 1) die we nu volgen. Weg van de drukke autoweg. Op naar Robin Hood’s Bay. Alleen al de naam doet je hart sneller kloppen. En dan komen we ook nog langs een bed and breakfast dat de naam Smugglers Bay draagt. De route loopt over een voormalige spoorlijn, dus lekker tracee met niet teveel hoog en laag en mooi asfalt. Dat zou je denken. De rails zijn inderdaad verwijderd, maar men is vergeten om er een fietspad voor in de plaats te leggen. Keien, stenen, kuilen, grind, moddersporen, boomwortels, alles wat je als fietser niet wilt vind je op dit pad. Wandelaars worden gewaarschuwd voor steile hellingen en een oneffen pad. Wellicht dat stoere mountainbikers hiervan genieten, maar voor ons tourfietsers is het een beproeving. Maar dan bereiken we toch bijna Robin Hoods Bay. Willen we dat echt beleven dan moeten we een helling van 30 procent (!) naar beneden. Ok, dat leuke dorpje gaan we op een wandelreis wel eens bekijken. We vluchten terug naar de asfaltweg, die we helaas weer moeten delen met een horde auto’s. En ook nu hellingen van gemiddeld 16 procent. Maar ons doorzetten wordt beloond: na een laatste afslag toch nog een rustig en redelijk onverhard pad voor het allerlaatste stukje. Dan bereiken we het vrolijke bruisende havenstadje Witby. Onze Pier Inn ligt pal aan de baai. Midden in het stadje. Maar de fietsen dan? No problem. Een stoere uitsmijter die bij de deur staat loodst ons naar binnen en manoeuvreert de fietsen achter en voor de receptie, midden in de pub.
We hebben een kamer op de eerste en tweede verdieping, pal achter het balkon waarop men gezellig een pilsje drinkt. Fraai uitzicht op de baai, het haventje en de overkant.
Na de douche en een drankje op het balkon het stadje in. Overal druk, want Bank Holiday. In de Warf of Witby, een grote markthal, kunnen we terecht. We eten er verrassend lekkere mosselen of vis. Nog even een korte wandeling door de kou en dan terug naar de pub.
Daar treedt The one and only Elvis Presley op. De fietsjes staan trouw bij de receptie te schudden in de klanken van de muziek. We vertrouwen er maar op dat ze er morgen nog goed bij staan en zoeken onder de bekende klanken van The Jail House Rock ons bed op.

Geschreven door TAP.op.de.fiets