Het ontbijt, geserveerd op een prachtig gedekte tafel met kleurig aardewerk, wordt ons opgediend door een welbespraakte servant die ook met smaak verhaalt over de Romeinen. Maar vooral over de reivers die hier van de middeleeuwen tot de 17e eeuw behoorlijk huis gehouden hebben en gevreesd werden voor hun roof- en moordpartijen. Een bekende reiver clan heette Graham, de geëmigreerde familie hernoemde zichzelf Maharg, zodat men niet door zou hebben van wie zij afstamden. Maar ook bekende namen als Nixon en Armstrong maakten deel uit van deze beruchte familieclans.
Het huis dateert uit de 15e eeuw en was gebouwd met muren die dik genoeg waren om als een fort verdedigd te kunnen worden.
Nu zitten wij vredig aan een cooked breakfast samen met twee Engelse ladies die van oost naar west de trail lopen.
Zij beloven ons dat we een mooie maar ook pittige dag tegemoet gaan met veel klimmen en dalen.
We lopen weer naar Gilsland en vandaar naar de eerste bezienswaardigheid: de Milecastle Poltross Burn.
Dan oostwaarts door glooiende weilanden vol schapen. De hekjes maken steeds vaker plaats voor trappetjes om ons over hekken en muurtjes te helpen. Naast één van de hekken een bijzonder bordje: of we om de cultural heritage te sparen en erosie te voorkomen zoveel mogelijk naast het gebaande pad willen lopen.
Na enige tijd zien we een bijzonder romantische ruïne van een 14e eeuws kasteel: Thirlwall Castle, opgebouwd, natuurlijk, van de stenen van de Wall, die hier dan ook grotendeels verdwenen is. Wel lopen we langs de ditches en de Vallum, dus het is nog wel duidelijk dat we ons nog steeds bevinden in de buurt van het tracé van de oorspronkelijke muur.
Even verderop maken we een uitstapje naar het Roman Army Museum. Schaamteloos profiteren we van de seniorenkorting en kopen tevens een dubbelticket waar we morgen gebruik van zullen maken als we Vindolanda willen bezoeken.
We zijn net op tijd om meteen door te kunnen lopen, gewapend met een 3D-brilletje om de film ‘the Eagles Eye’ te bekijken die het tracé van de Muur tot leven brengt. Vanuit een drone ‘the Eagle’ scheren we in vogelvlucht over de mooiste muurstukken, Mile Castles en Turrets, die in 3D animaties razendsnel worden opgebouwd tot levensechte reconstructies, compleet met voortmarcherende cohorten van legionairs en slaperige schildwachten die zich vervelen terwijl ze de wacht moeten houden.
Dan, dom dom dom, drinken we koffie. We hadden het kunnen weten, gebak is hier altijd heerlijk - maar dat hadden we nu juist heel verstandig niet genomen - maar koffie is ook hier waterig bruin vocht.
Dan gauw voorwaarts want we hebben nog maar weinig afstand afgelegd en het traject voor vandaag is nog lang met veel bergje op bergje af, dat hebben we net met angst en beven kunnen zien op de film.
De zon breekt nu echt door maar omdat er ook een frisse bries uit het oosten waait en we nu net die kant oplopen, blijven de windjacks aan.
Vanaf nu is het een indrukwekkende schitterende tocht. Op de eerste bergkam zit een groep kwetterende Franse scholieren die toen wij aankwamen net uit het museum liepen. Maar daarna komen we slechts af en toe enkele wandelaars tegen en hebben we het prachtige landschap met daar doorheen de kilometers lange stukken muur voor ons zelf.
In de luwte van een Turret eten we uit de wind en in de zon de sandwiches van onze packed lunch.
Qua weer is het echt een Amelandgevoel (ook een eiland), rust, strakke wind, zon, het gezang van een leeuwerik, hier en daar een roofvogel, maar hier is het wijdser en grootschaliger en als bonus dan ook nog die muur!
We lopen over de Win Sill Rif, die soms gevreesd wordt door de chill of the Sill. Vandaag geen chill, maar stralende zon en heerlijk wandelweer.
In het Aesica Roman Fort zien we nog een votiefsteen, die blijkbaar nog steeds dienst doet, want er liggen allemaal muntjes bovenop. Het is een romantische plek waar twee paarden vreedzaam staan te staan bij een muur en waar de vervallen boerderij harmonisch deel uitmaakt van de historische overblijfselen.
Dan opnieuw omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. En dan die ene keer als we denken dat we ook wel onderlangs kunnen, lopen we meteen bijna vast in zompig, modderig grasland en moeten we voor straf alsnog naar boven klimmen.
Bij Cawfield crags zien we een meertje waar ooit de steengroeve was en eindigt de heuvelrug abrupt in een imposante klif.
Achteraf hadden we hier naar beneden gekund naar ons guest house in Once Brewed, maar dat wisten we toen nog niet. We beklimmen andermaal enkele heuvelpartijen en dalen dan af naar de inn genaamd Twice Brewed, waar ook nu nog een minibrouwerij is. Daar bellen we de eigenaar van het guest house die ons al snel met de auto komt halen en terugrijdt naar Once Brewed. Na de welverdiende douche even rust. En dan naar de Mile Castle Inn, 1 minuut verderop bij de kruising. Eindelijk een pub die er nog uitziet zoals wij ze van vroeger nog kennen: berookte haard, perzen op de vloer, knusse houten banken, laag dak en een gemoedelijke sfeer. We eten er heerlijk en bezondigen ons aan een akelig lekker toetje: rabarbercrumble met custard. Ondertussen vangen we door het raam een glimp op van een fraaie zonsondergang achter de heuvelkammen. Tot de nok gevuld kruipen we terug naar ons bed. Morgen een rustig dagje, geen dagmars maar uitsluitend een bezoek aan Vindolanda op de planning.

Geschreven door TAP.op.de.fiets