Na een zeer warme en benauwde nacht, die Tetman voor een deel zittend buiten de tent heeft doorgebracht, worden we wakker met regen op de tent. Als je op stoffig zand en grind staat, betekent dat een enorme smeerboel. Als ik naar het washok loop om het nachtelijke zweet af te spoelen, liggen op de pingpongtafel en een picknicktafel 5 jongelui in ogenschijnlijke coma: de slaap der onschuldigen. Hoewel, we hebben ze gisteravond tot (heel) laat plezier horen maken. We pakken adequaat op en zo zitten we al om 8.45 uur op de fiets, in heel lichte miezer en een nu heerlijke temperatuur. In het dorpje Pézenas koffie met croissant onder de luifel van restaurant Molière. De Fransen kennen hun klassiekers en deze keer is de café crème ook nog heel erg lekker! Dan rustig verder peddelen onder de sombere wolken. De wijn staat er van schrik wat verloren bij. Hoewel er een prachtig fietspad is aangelegd, is het vlakke landschap zonder de azuurblauwe lucht toch minder aantrekkelijk! Dan passeren we het dorp Vias en vanaf dan volgt een treurig stuk. Engelse badplaatsen zijn dan toch charmanter. We delen het nu rommelige en slecht onderhouden pad met auto’s en fietsers die zo te zien voor het eerst op een fiets zitten. De ene desolate pretcamping na de andere, afgewisseld door enorme vermaakcentra en kermisattracties die op deze maandagmorgen nog even in ruste zijn. Nadat we niet zonder gevaar langs een manege langs pony’s en fietsers en wandelaars hebben gemanoeuvreerd bereiken we het Canal du Midi, dat er hier treurig bij ligt. Boom wortels hebben het pad ontwricht: ik sla bijna op de kop en mijn voortasje vliegt met een boog op de grond. Alles nog heel. Voorzichtig verder…. Het ruwe pad wordt allengs beschaafder en de eerste longboats tuffen ons tegemoet. Al snel bereiken we Villeneuve de Béziers, eindpunt van de dag. In een restaurantje aan het water bij de brug een heerlijke salade. Tetman een vissalade en ik de klassieke salade Niçoise. Dan naar de camping. Er zijn speciale plekken voor randonneurs en vélo: postzegels met ietwat schaduw en één voorzien van prise électrique. Alweer zand en stof. Maar de ontvangst is wederom hartelijk, de douches worden net schoongespoten - met de Franse slag, dat wel - en als de tent eenmaal staat is het te doen. Als de schaduw verdwijnt lopen we het uitgestorven dorpje in en belanden weer bij het zelfde restaurantje bij de brug. Het kanaal oogt nu de zon is doorgebroken een stuk vrolijker. Prima gegeten met een heerlijke tarte Tatin tot besluit. De wind haalt aan en zorgt voor verkoeling. Morgen verder richting ‘onze’ Route des Cathares…

Geschreven door TAP.op.de.fiets