Vloekend en tierend zit ik op de fiets. Na vijf keer stevig klimmen en dalen om de riviertjes die het tufsteen hebben uitgesleten en een eindeloos stuk vals plat heb ik de ochtend tot de capuccino in Vetralla dapper doorstaan. Maar nu volgt twee keer achter elkaar én een supersteile klim met daarna een schier eindeloze onverharde weg met ribbels en bobbels en zand waarin je slipt en als je moet klimmen horzels om je kop! Op dit dieptepunt - en o wonder die heb ik echt de héle tocht tot nu toe niet ervaren - passeert mij een jonge god, midden 30, strak gebruind lijf en parelend witte tanden - die Reitsma's route even in vier weken doet. ' Gaat alles goed bij jullie?' vraagt hij als hij Tetman passeert die net het stof trotseert van een tegemoetkomende tractor.
Ja alles goed, maar nu net even niet.
Afgezien van dit warme, stoffige intermezzo met horzelbeten (2!) gaat alles goed met ons. Want als we even later tussen de hazelnootbomen een banaantje eten zijn we alweer verzoend met dit deel van de route.
Na Tuscania eerst een rommelig landschap met zeer steile en venijnige klimmetjes. Maar met het onverharde pad wordt het landschap weer mooier. We fietsen door hazelnootplantages en dat is weer een nieuw verschijnsel na de appels en de druiven. Hazelnootbomen zien er uit of ze elk moment kunnen sterven, met verschrompelde bladeren maar vol noten. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, een hazelaar is alleen mooi in het voorjaar maar daarna zijn het 'lorrebossen'.
In Sutri in een parkje heerlijke en welverdiende lunch met een dit keer opvallend lekker broodje, een soort rauwe ham waarvan we de naam zijn vergeten maar die we vaak krijgen op het bordje antipasta en met provolone kaas, sterk maar lekker. Uitzicht op alweer een prachtig ommuurd tufstenen stadje achter ons en een oeroude in de tufsteen uitgehakte mitrastempel annex kerk voor ons. De bezichtiging moeten we bewaren voor een andere keer en ook het theater dat is uitgehouwen in tufsteen laten we even later rechts liggen. De reis zou 14 weken moeten duren en dan nog konden we lang niet alles bekijken.
Maar vandaag willen we het lago di Bracciano bereiken. Na de lunch nog één keer ruim 2,5 km stevig klimmen maar de spirit is inmiddels weer up dus dan ' kunnen we dat gewoon'.
Die laatste klim was om de kraterrand te bedwingen, waarna we een heerlijke afdaling hebben naar het diepblauwe meer.
Een totaal andere wereld dan in Tuscania. Weg crisis, armoede en vergane glorie. Hier bivakkeert in het weekend de rijke inwoner van Roma. Prachtige villa's, een welgevulde supermarkt in Trevignano Romano waar we boodschappen doen voor vanavond, bloemrijke terrrasjes. Maar ook hier is de helft van de terrasjes al gesloten, het seizoen is voorbij...
Na een terrrasje met uitzicht op het diepblauwe meer en de groene bergrand rondom nog even een paar km langs de oever fietsen en daar is dan onze camping. Omdat er wellicht regen en onweer komt vannacht en morgen huren we een mobil home.
In de namiddag zitten we aan het meer in de zon, even bellen met jarige zoon Menno en genieten van wijn, de zon, het meer en het feit dat we ook deze mijlpaal weer hebben bereikt.
Morgen de laaaaatste etappe!

Geschreven door TAP.op.de.fiets