Een nacht met regen en onweer, maar niet zo heftig dit keer gelukkig. Voor het eerst opstaan met regen. In ons kleine
tentje is het mogelijk alles in te pakken zonder dat je nat wordt. Als laatste pakken we de kleddernatte en meteen ook viezige buitentent op en gelukkig is het dan net min of meer droog. Croissantje en stukje krakend verse baguette met onze eigen confiture aux mirabelles bij het café van de camping. Regenjas van Tetman bij de hand (bij de Sûre kwam ik er achter dat mijn regenjack verdwenen is, wel zonde! Toen kon je je niet voorstellen dat het ooit weer zou gaan regenen en we hadden geen zin om veel kilometers extra te maken op zoek naar een sportzaak of campingwinkel) en om 9 uur toch maar vol goede moed op de fiets, ondanks de dreigenden icoontjes op de weer app. Bewolkt, enorm vochtig en weinig wind, het fietst eigenlijk prima zo. Mooi landschap, geen wijn meer, geen akkerbouw maar weilanden en koeien die gezellig klingelen.
Af en toe bos, het groen wordt op vele hellingen al verdrongen door herfstkleuren (later horen we dat het niet de herfst of de droogte maar een soort rupsenplaag is die de bossen teistert). Al snel bereiken we Point de Poitte, een verrassend gezellig en levendig dorp met een oerfranse markt. Daar kunnen we niet zomaar doorheen fietsen, dus even een café en nog maar een croissant op het terras. Bij de boulangerie een sandwich gekocht voor onderweg en dan begint het eigenlijke werk: in een aantal stukken moeten we klimmen naar het hoogste punt van onze hele route, ong. 600 meter. Links van ons steeds een heuvelrug waarachter grote stuwmeren schuil gaan, rechts weilanden en beboste hellingen. Na het dorpje Onoz is het hoogste punt een feit. Als beloning meteen een heerlijke afdaling met panorama. Maar de komende twee weken zullen we natuurlijk nog heel wat omhoog en weer naar beneden gaan.
Even voor het gehucht Cernon prachtig uitzicht op le barrage de Vouglans, beneden ligt het blauwgroene stuwmeer in een grote lus. Nog steeds droog. We ontmoeten en jong stel waarvan de man vorig jaar de groene route heeft gefietst. Ze vragen belangstellend hoe wij het tot nu toe vinden en bestuderen vol nostalgie onze kaart. Na de barrage opnieuw lekker dalen. Bij een recent gerestaureerd maar (nog?) niet met water gevuld lavoir schuilen we voor de eerste echte regen en verorberen onze sandwich.
Rond half twee breekt de zon zowaar even door en we maken hier meteen gebruik van om de kletsnatte tent weer te drogen.
Dan de laatste kilometers op en af (makkelijker opgeschreven dan gefietst!) en dan een allerlaatste klim naar het gehucht Coisia. Een prachtige chambre d’hôte met helaas een triest verhaal: de mari van Madame is zeer recent overleden en ze heeft het er heel moeilijk mee. ‘Mais je recois, seulement des vélotouristes, car je dois me relancer’.
Zeer gastvrije ontvangst met citroenlimonade en zelfgebakken taart. Prima kamer met mooi uitzicht op de heuvelrug.
Heerlijk gezeten in de schaduw, totdat de regen met bakken uit de hemel komt en we naar de serre met schitterend uitzicht rondom verkassen.
‘S Avonds heeft onze gastvrouw heerlijk voor ons gekookt, als voorgerecht 3 soorten tomaten, komkommer en eitjes uit eigen tuin en poulailler, daarna een stukje vlees van eigen cochon gegrilld in de buitenkeuken en heerlijke gestoofde groenten uit eigen tuin met als toetje in boter gestoofde vijgen van de boomgaard en een toefje vanille ijs. Als vervolgens ook nog de pruimenjenever van le mari op tafel wordt gezet, komt ze nog even bij ons zitten om haar trieste verhaal te vertellen. Rond 21 uur komt haar jongste zoon thuis die nog moet eten en wij trekken ons terug in onze chambre.
Morgen weer verder, wederom wisselvallig weer voorspeld, dus voor de zekerheid nog 1x een hotelletje geboekt. Maar nu eerst de luiken sluiten...

Geschreven door TAP.op.de.fiets