De hele nacht heeft het geplensd van de regen. En ik was zo naïef om mijn fietstassen op de fiets te laten. Goed dicht natuurlijk met als die van Tetman. Met als enige verschil dat bij Tetman alles nog droog is en in mijn tassen ongeveer álles nat is geworden. Grrrr…geen goed begin van de dag. Dan moet je even heel stoïcijns bedenken dat met een beetje zon en wind dit ook weer goed komt, maar toch… In een droog uurtje de tent opgepakt. De keukentasjes laten we dicht. Want we gaan hier ontbijten. In de sfeerloze tent voor het chateau een prima ontbijtbuffetje. We nemen twee pains aux raisins mee voor bij de koffie. Maar vandaag geen warm water mee, daar krijgen we een beetje spijt van.
Om 8.30 op de fiets, bewolkt, klam, beetje kil. Maar wel lekker om te fietsen. In Isle de Noé komen we langs wat ooit een slot was van Louis XIV. Waar ooit de tuinen waren is nu een sportveld. We vervolgen onze weg door een landschap dat steeds mooier wordt, golvend dus altijd klimmen en dalen maar op de toppen van de heuvels schitterende vergezichten. Gemaaid graan, zonnebloemen en gelukkig niet meer zoveel maïs. In Biran is helaas geen koffie te krijgen. Maar is een prachtige kerk met in het interieur een schitterend altaarstuk dat de hele achterwand vult met prachtig stenen beeldhouwwerk. De bezichtiging heeft iets van de entree van een spookhuis. Je doet de loodzware kerkdeur open. Dan stuit je op een glazen wand. Een knop met de mededeling dat je hier moet drukken maar wel de deur moet sluiten. Doe je eerst de deur dicht en wil je daarna drukken, dan sta je in het aardedonker. Met het licht van de iphone ontsnappen we aan het aardedonker. Nu op de knop gedrukt en daar licht het altaar achterin de kerk op en golven de klanken van de Matteus Passion over ons heen. Een stem verhaalt over alle details van het altaarstuk. Prachtig en ook wel ontroerend. Maar Tetman kiest ervoor om terug te keren naar aardse sferen, ten slotte staan onze fietsen moederziel alleen met alles derop en deran voor de kerk. Na een slok water, want ja geen koffie, door naar het volgende dorp: Castera-Verduzan. Een klein kuuroord maar verder verlaten en geen winkel te bekennen. Wel een restaurant dat gerund wordt door een kwieke Belg die bereid is ons koffie te serveren, hoewel hij al druk doende is de eerste gasten voor de lunch te ontvangen. Daarna in een parkje onze pains aux raisins genuttigd, terwijl opnieuw de regenjassen aan moeten want alweer een bui. Weer heuvel op heuvel af heuvel op. Prachtige vergezichten als de zon doorbreekt, flink doorzetten in wind en regen. Bij een opklaring op een heuveltop de tent gedroogd. En een nectarine gegeten. Na twee dagen in de fietstas is hij precies op smaak! En dan weer door richting Lectoure. Nog één keer een flinke klim om het dorp via een point de vue te bereiken en dan even zoeken naar onze chambre d’hôtes (en bidden dat we niet weer hoeven af te dalen en opnieuw klimmen). Halverwege de helling ligt dan le Marquisat, een topplek met een fijne kamer en daarnaast veel waslijnen. Na een welkomstdrankje mag ik daar mijn was (dwz al mijn kleren) drogen. In wind en zon is dat gauw gebeurd. Ondertussen genieten van het uitzicht en de volgende dagen plannen. De camping die we op het oog hadden blijkt opgeheven. Een andere is uitsluitend voor campers. En zo zit er niets anders op dat we voor morgen opnieuw een chambre d’hôte reserveren. Betekent wel dat we een flink stuk verder moeten fietsen! Via een zeer steile helling rond 19 uur naar het dorp gelopen en daar heerlijk gegeten. Leuk gesprek met onze buurman, uit de région parisienne. Hij loopt elk jaar een deel van de route van Compostella. Uit de manier waarop hij het personeel aanspreekt in het restaurant vermoeden wij een leidinggevende functie.Maar op wandelschoenen of met een fietsprint op de benen is iedereen gelijk en kun je leuk ervaringen uitwisselen.
Dan terug naar onze kamer (zeer steil dalen) - het uitzicht in de ondergaande zon is prachtig! - en au lit! Morgen wacht ons een lange fietsdag!

Geschreven door TAP.op.de.fiets