Het weerbericht voorspelde veel nattigheid. Dus bij vertrek onze regenkleding aan en/of paraat: regenjack, lange fietsbroek of fietslegging en andere regenhulpstukken binnen handbereik. Maar de Schotse weergoden zijn ons opnieuw gunstig gezind dus de lange mouwen kunnen opgestroopt, de broekspijpen opgerold en het regenjack achterop onder de spin. Het blijft grotendeels bewolkt maar af en toe is er een sprankje zon en het is zeer aangenaam fietsweer. De route voert geregeld over bruggen in alle soorten en maten: een voetgangershangbrug van zeegroen geschilderde buizen en kabels, oeroude stenen bruggetjes over klaterende watervallen of riviertjes, het Tay viaduct, van een voormalige spoorlijn. Absolute topper van de dag is het beroemde viaduct van Glen Ogle dat het sluitstuk vormt van een fenomaal panoramisch fietspad dat het tracée van een voormalige spoorlijn volgt.
Zo is deze dag buitengewoon afwisselend met steeds weer andere vergezichten. Grotendeels zoeven over glooiend asfalt maar - en dat is toch vaak het noodlot van de fietser - ook nu weer op het einde van de dag een venijnig stuk over brokkelige keien, grindpaden en medogenloos steile hellinkjes.
Dit gebied is wel veel lieflijker dan de Highlands in het noorden, er zijn meer cottages, vaak bloemrijk, en dorpjes met een inn of zelfs enkele winkeltjes.
Zo’n 25 km na ons b en b in Pitlochry komen we bij Castle Menzies, een robuust 16e eeuws kasteel dat oprijst uit een korenveld. We hebben geluk: de tearoom gaat net open en schenkt prima koffie met lekker Schots gebak (wij kiezen uit al het lekkers whiskey cake of carrot cake). Vrij snel daarna voert onze route langs de oudste Inn van Schotland geflankeerd door een ranke toren. We fietsen verder van het gehucht Ardtainaig naar de buurtschap Ardeonaig waar picknickbanken voor een pittoreske hotelletje ons toelachen. We kunnen de verleiding niet weerstaan en gaan daar lunchen. Wat in onze tassen zit kunnen we ook morgen eten! Dan door naar het dorpje Killin, waar we boodschappen doen voor vanavond.
En dan - helaas! - nog even hard werken op hobbelige keienpaden. Maar daarna is er weer een fantastische beloning van het beroemde Glen Ogle viaduct. Daarna is het niet heel ver meer naar de door ons geboekte pods.
In the middle of nowhere bereiken we de twee miniverblijfjes. Douchen is een hachelijke onderneming, want in de mini-douchecabine kun je letterlijk je kont niet keren. Maar de midges houden zich gedeisd als wij met een snorrende ventilator - die speciaal hiervoor is bedoeld - op de picknickbank voor de pod genieten van een glaasje wijn.
De mannen bereiden een eenvoudig pastamaal. Ook in Schotland kan het aangenaam vertoeven zijn!
Morgen hebben we rustdag: tijd voor de was en even he-le-maal niets. Donderdag weer verder…..

Geschreven door TAP.op.de.fiets