Schilderachtig, pittoresk, vakwerkhuizen in pasteltinten, romantisch.... mijn vocabulaire raakt uitgeput na drie prachtige zonnige dagen in de Elzas. Vandaag verlaten we sprookjeswonderland en fietsen we verder zuidwaarts, om binnenkort naar het westen af te buigen op weg naar de Doubs. Vanochtend naar het bakkertje op het fraaie pleintje naast de toegangspoort in Türckheim. Om half acht ‘s ochtends slaapt het stadje nog, de terrassen zijn opgeruimd en de straten schoongespoten. Vanmiddag zal de volgende horde toeristen zich vergapen aan al dit moois. Na het ontbijt met uitzicht op de wijnhelling naar de Casino om eten voor lunch en vanavond in te slaan. Dan laten we Türckheim achter ons. Het eerste dorpje is alweer prachtig. Eguisheim ligt er stralend bij met een marché fleuri, een kerkje en het schilderachtige hôtel de ville. En net als overal ontbreken diverese mariabeelden en kruisbeelden niet. Het is nog te vroeg voor koffie dus door naar Rouffach. Meteen al even pittig klimmen en daarna zoevend dalen. In Rouffach koffie met de in alle vroegte bij de boulangerie aangeschafte croissants. Het dal wordt wijder en met ieder dorpje is er minder charme en meer verval en verlatenheid. Maar het weer is prachtig en het fietst lekker. Temperatuur loopt op naar zo’n dertig graden, dus zweten is het wel!
Onder een boom met uitzicht op één van de laatste wijnhellingen lunch. Dan verder op weg naar de volgende camping. De piste vélo is er nog steeds, maar de omgeving wordt steeds prozaïscher. Een Macdo, industrieterreinen en er moet af en toe een autoweg gepasseerd. Verdwenen zijn de steile hellingen, nu lange rechte stukken vals plat omhoog maar ook af en toe naar beneden. Tegen drie uur bereiken we , na het oversteken van een route nationale en een autoroute het gehucht Heimsbrunn. Camping la chaumière, de hut,doet zijn naam eer aan. Veel comfort gaan we hier niet krijgen. De ontvangst is relaxed, we mogen staan waar we willen. Tussen krakkemikkige vieze caravans vinden we een ogenschijnlijk ok plekje. We staan nog niet, of de radio van buurman gaat schallend aan. Iets verderop scheldt een een familie elkaar de huid vol en in het washok zijn kinderen aan het spelen in de vieze douches. Het water stroomt door de hokjes het terrein op. De douche die ik tracht te gebruiken levert een miezerig straaltje. Er zijn prachtige nieuwe afwasbakken maar “ la vaisselle est interdite”. Alles afgeplakt met roodwitte linten. Er zijn aan de achterzijde bij het treurige piscine vervuide afwasbakken buiten, die zijn klaarblijkelijk wél covid-proof. Niet over nadenken welke enge ziekten je daar dan weer wél van kan krijgen....
In een viezige ruimte staat een wasmachine maar die is bezet. Misschien maar beter ook. In een oude lavoir was ik de fietskleding. Nog niet zo eenvoudig. Eén kraan levert kokenheet water en de koudwaterkraan doet het alleen als ie er zin in heeft. Het blijft uiteindelijk wel Frankrijk....
Maar er is gekoelde rosé te verkrijgen bij la réception, dit land stelt nog steeds zijn prioriteiten.
Op de plaid voor ons tentje bereidt Tetman pasta en courgette met wortel en mozzarella. De radio van de buurjongens blert nog op volle sterkte. Op enig moment loop Tetman erop af en vraagt of ze er naar luisteren? Verbaasde blik maar wonderen bestaan: de radio gaat uit. Wat is er nog meer voor leuks aan hier kamperen ? Tegen vijven steken de muggen en andere beesten als gekken, ondanks mijn insmeren met deet. En af en toe rijdt een auto langs ons kook- en eetplekje veel te hard zodat het zand in onze ogen stuift. Mais à part de cela, tout van très bien Madame la Marquise.... ( oud Frans liedje dat beschrijft hoe een huis in brand staat maar dat verder alles goed gaat).
Ach, wij troosten ons met de gedachte dat we morgen weer lekker verder fietsen. Dat geldt niet voor de mensen die op deze camping verblijven....

Geschreven door TAP.op.de.fiets