Het is dinsdagavond 14 juillet, het schemert en het spettert lichtjes; we zitten onder een prieeltje op camping du Chateau in Bar-le-Duc en in de verte klinkt wat vuurwerk.
Rond 16 uur arriveren we op deze camping na een prachtige fietstocht lang kanalen en door bos. Enige minpuntje is dat de wegen vandaag vaak in slechte staat zijn: veel gehobbel over keien, steentjes en kuilen.
Vanochtend met zon gestart en de camping au bord du Lac de Der achter ons gelaten. Via een prachtig vers aangelegd fietspad langs een keurig kanaal zoeven we richting Saint Dizier. Het is af en toe net een Merklin landschap: alleen hebben we hier in plaats van de spoorbaan een strak kanaal met een fietspad erlangs. Heel grappig hoe je op de dorpjes die we passeren vanaf de hoge dijk neerkijkt.
Saint Dizier blijkt vandaag een uitgestorven nikserig plaatsje. Wel vinden we een terrasje met uitzicht op een enorm monument voor het Théatre de la Ville. Het blijft wel Frankrijk met veel aandacht voor de grandeur van het verleden. In dit geval worden de helden van de batille van 1544 herdacht. Mijn historische kennis schiet even tekort om deze gebeurtenis helemaal te kunnen duiden. Maar wel een mooi romantisch beeld. En oerfrans. Na de koffie weer terug naar onze route. Groot contrast met gisteren. Het fraai geasfalteerde fietspad wordt nu een door gras overwoekerde route langs treurige buitenwijken met verwaarloosde tuintjes. De snelle joggers en elegant geklede fietsers hebben vandaag plaats gemaakt voor dikbuikige mannen die hun schriele hondjes uitlaten. In een Pools aandoende Aldi lukt het om nog wat vlees (jambon de Bourgogne persillé) en tomaatjes te scoren voor de lunch. Brood hadden we al gekocht op de camping.
Dan langs het canal de la Marne au Rhin. Aangelegd vanaf 1838 om de Elzas met hoofdstad Parijs te verbinden. Van de in totaal 179 sluizen passeren wij er een twintigtal. Elke sluis heeft hetzelfde sluishuisje dat soms gerestaureerd en bewoond is, soms vervallen en heel soms helemaal verdwenen. Het water staat vaak zo stil dat het langzaam dichtgroeit. Af en toe een fabriekje, maar hier is het vooral vergane glorie. Met als gevolg slecht onderhouden wegen.
Onderweg, als we een doorsteek maken van Saint Dizier naar dit kanaal, gaan we door een hobbelig bospad. Halverwegee de wonderschone Abbye des Trois Fontaines met een prachtig aangelegd park. Ook volstrekt verlaten. We picknicken buiten de poort want in de tuin is het ‘formellement interdit’.
Onze camping municipal ( 9 euro per nacht en nog schone toiletten ook!) ligt op het terrein van le Chateau. In 1903 liet een rijke bankier dit kasteel bouwen in een allegaartje van historische stijlen met een ‘jardin à l’anglaise’, dwz een romantisch aangelegd park. Lang heeft de bankiersfamilie er niet van kunnen genieten want twee grote oorlogen raasden langs en over Bar le Duc. Schuin tegenover het kasteel staat ‘la borne numéro un’: de eerste grenspaal van la Voie Sacrée: de beroemde weg die Bar le Duc ( nog net Frans gebleven) verbond met Verdun, dat in vijandig Duits gebied lag. Langs deze beroemde route werden de loopgraven bevoorraad.
Na al deze historie tijd voor een Italiaans maal dat we vinden in ongeveer het enige restaurant dat open is in het uitgestorven stadje.
Dan retour au camping en naar bed. Er wordt wat regen verwacht, maar voolopig knettert het vuurwerk en zitten wij nog even bij het citronellakaarsje...

Geschreven door TAP.op.de.fiets