Helaas eindigt onze fietstocht in Ervy-le-Chatel. Het viel mij al op dat ik de hellingen heel wat makkelijker fietste dan Tetman.
In plaats van dat hij conditie opbouwde ging het steeds slechter. Op maandagochtend in het washok de zelfde verschijnselen als drie jaar geleden: toen de voorboden van een longembolie. Doorgaan is onmogelijk.
Zoon Menno gebeld die ons komt halen. Hij moest wel eerst wakker worden want lag lekker uit te slapen met de telefoon uit....
Huisarts geconsulteerd die vond dat Tetman niet mocht rijden zonder advies plaatselijke arts. Door allervriendelijkste dochter van de gardienne naar dorpsarts gereden. Wat een knurft!! Net als ik wil uitleggen waarom we voor zijn neus zitten blaft hij ons toe “nom!”, “date de naissance!” en typt op zijn pc en tuurt in zijn scherm.
Tetman wordt gesommeerd op de onderzoekstafel te gaan liggen. Hij meet zuurstof en bloeddruk en luistert 10 seconden. Verklaart dat we naar huis kunnen reizen. En declareert waarop we snel contant afrekenen en wegwezen bij deze ploert en het sterkt ons in ieder geval dat we in Nederland naar het ziekenhuis willen en niet hier.
Rustig wachten op Menno op de gelukkig schaduwrijke en heerlijk rustige camping.
Om 19.30 verschijnt Menno met vriend. Opladen en route, naar huis.... prachtig avondlicht over de glooiende graanvelden die we met pijn in ons hart achter ons laten.
Rond 21.30 gebeurt het: een enorme dreun, we schrikken ons rot maar chauffeur Menno doet wat hij moet doen. In een seconde houdt hij het stuur vast, laat de auto uitrollen op de vluchtstrook. We zijn in shock. Wat is dr gebeurd? Later reconstrueren we dat er een everzwijn voor de auto moet zijn gesprongen. Links voor de auto aan gort. Sleper gebeld. Een naar half uur dat vele uren lijkt achter de vangrail met knipperlicht aan. Sleper haalt ons vakkundig op, is zo goed een hotel te regelen en in de enorme auto brengt hij ons ook nog naar het hotel als er geen taxi te krijgen is. Detail: bij het verlaten van de autoroute per sleepwagen moeten we nog wel ons ticket afgeven en tol betalen!
Volgende dag huren Aline en Julien een busje en komen ons halen. Dankzij onze superkinderen worden we ten tweede male gered!
Einde oefening.... ooit hopen we de rest van het traject alsnog te kunnen fietsen......

Geschreven door TAP.op.de.fiets