Het kan niet altijd zomeren in Engeland. De dag begint in nevelen en miezer. Toch laten we ons welgemoed door de welbespraakte landlady afzetten op de Steel Rigg. Terwijl wij aan onze volgende wandeldag beginnen heeft zij nog een druk programma. De twee andere gasten moeten nog op een ander punt worden afgezet, dan de kamers verschoond en de ontbijtboel aan de kant. Haar dochter krijgt haar Master vandaag en daar ze wil ze natuurlijk bij zijn. En dan vanavond opnieuw 6 nieuwe wandelgasten. Acht jaar geleden kochten ze dit huis en stopten ze met werken. De buitenkant bleef staan, de binnenkant compleet gestript en verbouwd tot b&b. Zij wonen in het ene deel en de gasten in het andere. Ze verzucht dat ze het nu veel drukker heeft dan toen ze nog ‘gewoon werkte’. Toch doet ze dit ogenschijnlijk met veel plezier.
Wij hijssen ons in de regenbroek en gaan naar boven. Ondanks mistflarden en regen is het nog steeds een prachtig landschap. Het eerste deel is een pittig stuk met behoorlijk steile klimmen en afdalingen. Links van ons een loodrechte afgrond. Bijzonder dat hier bovenop toch ook nog de muur werd gebouwd. Het moet voor de soldaten een verschrikkelijk karwei geweest zijn. Tussen twee hellingen in staat in een kloof de beroemde sycomore tree, bekend van de film Robin Hood. Na een stukje bos vinden we aan onze rechterhand Housesteads Roman Fort. Eerste behoefte hier is even naar de wc en koffie. Die wordt gehaald uit een omslachtig apparaat maar de behulpzame dames die hier de wacht houden helpen ons allervriendelijkst. We bekijken eerst een korte introductiefilm met de ons reeds vertrouwde reconstructies en dronebeelden. Grappig detail hier zijn de latrines die we straks ook buiten in het echt zien. Verder de graanschuren, de woningen van de soldaten en garnizoenscommandant, het badhuis, het hospitaal en de vicus, het dorp dat tegen het ford is aangebouwd. Verwarmd door de koffie gaan we de regen weer in en bekijken de opgravingen. Dan verder, want de dag is nog lang. Gelukkig is het nu droog en kunnen de regenbroeken uit. Op een muurtje van een Turret (wachttoren) eten we de helft van onze sandwiches met een glimpje zon erbij. Na nog enkelen ups en downs langs de muur verdwijnt de muur en blijft er de vallum over, een eindeloze wandeling met rechts van ons helaas de autoweg.
Net als we denken dat het nu wel saai wordt, steken we die weg over naar het mithrastempeltje van Broccolita. Over loopstenen door moerasachtig gebied met natuurlijk overal weer schapen en lammetjes. We steken de weg opnieuw over en dan doorkruisen we diverse weilanden. We passeren talloze styles, trappetjes en kissing gates. Dan lopen we langs grote brokken graniet die wellicht de restanten zijn van een steengroeve. De muur komt af en toe nog even boven de grond en verdwijnt dan weer onder het grasland. Ter compensatie wel prachtige goudgele gaspeldoorns en daarachter een veld met koolzaad. Boven ons zingt onvermoeibaar de leeuwerik. Het ruige bergachtige landschap maakt plaats voor lieflijker landschap met landerijen, nog steeds veel schapen en koeien maar ook hier en daar glooiende akkers. Dan verlaten we het pad en lopen door een gehucht met fraaie cottages en mooi begroeide muurtjes. Dan nog een stuk langs een landweg en ten slotte het verlossende bordje Humshaugh. We hebben dan bijna 21 km in de benen en vinden het welletjes. In Linden House is ons b&b. Een prachtig huis uit de 16e eeuw met een romantische tuin er omheen. Heerlijk douchen en dan naar de Crown Inn, de enige pub in het dorp, die gelukkig nog een gezellig en authentiek interieur heeft. De menukeuze is beperkt maar het smaakt ons opnieuw heerlijk. Vooral het toetje dat de dames delen (lemon posset) is verrukkelijk! De heren blijven nog even hangen aan de bar voor een whiskey (de eerste van deze week!) terwijl de dames vast terugwandelen.
Morgen onze laatste wandeldag.

Geschreven door TAP.op.de.fiets