Jaren geleden belandden we met de kinderen op een vergane gloriecamping in Zuid-Frankrijk: wat eens een schitterende plek moet zijn geweest, was vervallen en afgebladderd. De wc's stuk en vies, het zwembad vol algen, het gras hoog opgeschoten maar wat was het er als je er doorheen keek romantisch! We doopten de camping 'camping de Koperwiek' naar het failliete hotel van Tos van het het beroemde kinderboek Otje van Annie MG Schmidt. En de volgende dag hebben we het gauw achter ons gelaten. Camping Amiata in Castel del Piano roept deze herinneringen op. Een stokoud echtpaar runt de camping en ontvangt ons meer dan hartelijk. De drie woorden Italiaans roept een warme glimlach en een handdruk op en ze vinden het geweldig dat we op de fiets zijn. We kunnen gaan staan waar we maar willen: op het hele terrein is nog één tent te vinden. Er is een prima gemeenschapsruimte, modern in de jaren '60 en verderop het wasgebouw. Als het tentje staat en ik daar ga douchen begrijp ik dat rondleiding niet zo ver is gegaan. Oud, gelukkig niet vies en uit de douche een miezerig straaltje. Er zijn appartementen, zo te zien niet bewoond, en ooit was dit een resort uit de jaren '50 of 60 uit de vorige eeuw.
Tot onze verbazing druppelt de camping later vol, nog twee Reitsma fietsers, een stel Engelsen in een camper, een paar
Duitsers en iedereen neemt de primitieve douches en wc's voor lief omdat het echtpaar zo aardig is en de entourage zo sfeervol.
We bevinden ons op 650m en dat merk je 's avonds, zeker omdat de zon ook al vroeg (19.27 uur) ondergaat.
Gelukkig is er een gloednieuwe koffieautomaat en met espresso trekken we ons terug op de bank in de warme gemeenschapsruimte.
We hebben een schitterende fietstocht achter de rug die ook zeer inspannend was: 1300 hoogtemeters, dat staat wel gelijk aan 2 Alpenpassen. Eerst vanuit Bonconvuento naar Montalcino: een schilderachtig dorp vol historie, een duomo, een loggia en piazza publica en een heerlijk terrasje in de zon. Op het palazzo publico o.al het wapen van de Medici.
Er gaan vele verhalen de ronde wat die bollen betekenen: blutsen van kogels van barbaren, geld van de bankiersfamilie of pillen die duiden op hun medische achtergrond.
Na Montalcini eerst een heerlijke afdaling. Glooiende heuvels, olijfbomen, wijngaarden, hier en daar een dorpje op de top van heuvel of een prachtig kerkje: het gedroomde toscaanse landschap en vandaag ook nog zonovergoten.
De prijs voor dit moois is dat we drie keer een enorme klim moeten doen, in totaal dus ruim 1100 m.
Maar we redden het en tegen drie uur hebben we ons doel: Castel del Piano bereikt. Tetman haalt in het dorp de boodschappen en eindelijk weer eens bij de tent gegeten op onze onvolprezen Ikea-plaid.
Deze verdient nog een eervolle vermelding. In de NRC is een rubriek waarin mensen hun buitengewone huizen laten zien. Standaardvraag: van Ikea? Wel bij ons is dat het Sommer kleed. Ideaal om op te zitten en - echt waar - zelfreinigend.
Slot vd avond: een boze eigenaar verjaagt ons vd sofa: we mogen wel aan de lange tafel maar niet op de sofa zitten. Ach uit het Paradijs verdreven en we snappen niet eens welke zonde we hebben begaan...
Morgen lekker weer verder naar de volgende campeggio!

Geschreven door TAP.op.de.fiets