Brrr wat is alles nat en koud deze morgen. Het duurt even voordat de zon aarzelend over de bergkam kruipt. Met ons broodje, warme thee of nescafé en gelukkig een warme douche wordt de ochtend enigszins dragelijk. De natte tent en klamme spullen gauw in de fietstassen en daar gaat ie dan, op weg naar een serieuze klim naar de Norbertshöhe (1405 m) en aansluitend de Reschenpas ( 1515 m) om de Italiaanse kant van de Alpen te bereiken.
Gisteren hebben we verlengd met 15 km tot Pfunds, zodat we gisteren 75 km hebben gefietst en vandaag nog maar ruim 50 km hoeven af te legen. Maar in totaal wel zo'n 950 meter klimmen!
We komen na enige wegwerkzaamheden en een zgn lawinegalerij via een stukje Zwitserland weer in Oostenrijk bij het punt Martina: de start van de klim met 11 genummerde haarspeldbochten met een gestage steiging van 7 % om de Norbertshöhe te bereiken. Een capuccino om ons
moed in te drinken en een toblerone voor onderweg. En dan geht's los!!!
Zweten, trappen en stug doorzetten met al ons gepäck. Nu merk je dat elke kilo mee omhoog moet. Gelukkig is het nog redelijk vroeg en gaat de beklimming door grotendeels bosgebied zodat we grotendeels in de schaduw kunnen fietsen.
Maar het lukt goed en in zo'n vijf kwartier zijn we bij Norbertshöhe. Daar is het Gasthof dicht dus door naar Nauders. De lucht lijkt even te betrekken. We lunchen in een restaurant met soep en salade. Buiten vallen enkele druppels maar dan trekt het weer open en het blijft prima fietsweer. Zonnetje, wolkje en niet te warm maar wel prachtige vergezichten op de Reschensee en op in de verte de besneeuwde toppen van de Ortler ( 3905 m).
We besluiten dat we voor vandaag al best flink zijn geweest dus we gaan de makkelijke variant linksom in plaats van de op-en-af-variant rechtsom. We komen daardoor vlak langs de beroemde verdronken toren van Graun. In 1950 is de Reschensee ontstaan tgv de aanleg van een stuwdam. Het complete dorp Graun kwam onder water te staan, alleen de kerktoren steekt sindsdien nog boven het water uit als stomme aanklacht tegen de mens die altijd de natuur naar zijn hand wil zetten.
Het levert nu wel een fascinerend gezicht op, met op de achtergrond de ongenaakbare bergen, op veilige hoogte voor de mens: hoewel .... op de Zugspitze hebben we kunnen zien dat de eeuwige gletscher al vrijwel niet meer bestaat...
Na een heerlijk traject langs het meer zonder klimmen en dalen maar met prachtige vergezichten steken we bij St Valentin over en vervolgen het pad met pittige hellingen omhoog en heerlijke afdalingen als beloning langs een kleiner meer: de Haidersee.
Daarna een heerlijke lange afdaling. Het eerste dorp dat we tegenkomen, Burgeís of Burgúsio is meteen helemaal Italiaans qua sfeer. Prachtige oude torens, wel vier in één dorp en gezellige Italiaanse rommeligheid. Je voelt meteen dat je in Italië bent en toch is het nog helemaal Tirol. Dit gebied maakte tot de Eerste Wereldoorlog deel uit van Oostenrijk en de mensen voelen zich nog steeds meer verbonden met Oostenrijk dan met Italië.
Bij aankomst op de camping in Glurns/ Glorenza probeer ik uit een vergeten register mijn eerste woordjes Italiaans op te dissen. Helemaal fout! Hier wil men gewoon graag in het Duits toegesproken te worden en men spreekt hier het zangerige Oostenrijkse Duits waaraan we de laatste dagen gewend raakten.
Door het schilderachtige Mals dalen we verder af naar Glurns, een ministadje dat nog geheel ommuurd is en dat bestaat uit een schilderachtige pleintje en verder eigenlijk niks.
Langs de rivier de Adige vinden we al gauw de camping. Tentje opslaan, een wasje doen en alles wat vanochtend nog zo klam was drogen. Eindelijk een lekkere temperatuur en als de zon schijnt voel je dat de zomer nog niet voorbij is!
Even later komen onze fietsers uit Arnhem aangereden.
En omdat Glurns nu eenmaal piepklein is belanden we met hen op hetzelfde terras waar we buiten gezellig gaan eten: we vieren dat Italië is bereikt!

Geschreven door TAP.op.de.fiets