Na de laatste tocht met de pelgrims is het mis.
Het gaat niet meer en ik trek me terug uit de pelgrimsgroep.

Niet alle leuke wandelingen samen lezen, terwijl ik nog geen km kan lopen.
Ik heb zoveel pijn.

En het doet me veel verdriet.
Van de een op het andere moment is het over en kan ik niks meer.
Op het werk nemen collega's dingen over die me niet meer lukken.

Medicijnen delen is teveel staan.
Tillen van waszakken of afwas spul is teveel pijn.
Ik ben mijn collega's en patiënten dankbaar voor hun hulp.

Ondertussen begin ik met emtt en shockwave.
Het moet de pijn gaan weghalen.
Tegen beter weten in.
En de zoektocht gaat verder.
Ik leg me er niet bij neer.

Op internet lees ik over een onderzoek in het erasmus ziekenhuis met melatonine tegen zenuwpijn.

Ik reageer erop en wordt uitgekozen om mee te doen.
Maar ik mag dan een half jaar niks aan medicijnen slikken en als ik een placebo krijg ben ik de sjaak.

Zonder pijnstillers kan ik niks meer.
Dus ik doe het niet, maar ik heb melatonine.
Na twee dagen is de zenuwpijn in mijn been weg.

Het lopen gaat beter en ik begin weer wat meer te doen.
Of de emtt wat doet weet ik niet.
Ik denk het wel want ik kan meer.

En dan breekt mijn kies af en begint de kiespijn.
Tandarts die pas vandaag tijd heeft en met een open liggende zenuw en ontstoken wortel blijf ik op de bank zitten.

Vandaag wordt de ergste ellende verholpen en ik moet even een stukje lopen om mijn hoofd weer te resetten.
Beetje lente snuiven.

Rondje Noord Aa en als het lukt Benthuizerplas.
Het loopt lekker.
Het is mooi buiten. Fototoestel en camera van de telefoon draaien overuren.
In een boom hangen allemaal schoenen.
Zullen mijnes er ook nog bij komen te hangen als het niet meer gaat?

Een man vraagt wat ik fotografeer.
Ik laat hem wat zien en we raken aan de praat.
Over het lelijke huis wat te koop staat weet hij veel te vertellen.

Gezin met gehandicapte dochter die er een eigen huis bij heeft in de tuin.
Het huis wat destijds niet goed was om dochter apart te laten wonen, dus gesloopt en opnieuw gebouwd.

En nu te koop want ze willen emigreren naar portugal.
Hij houdt me drie kwartier aan de praat over de wereld, de mentaliteit van tegenwoordig etc.
Mooie man maar dan wordt het tijd verder te lopen.

Ik wil iets verder lopen vandaag. Begon ik met 1.5 km, daarna tot 8 km dan moet het nu meer worden.

Ik loop onverhard waar het kan.
Daar zijn ook minder mensen en dat loopt rustig.

Door het me focussen op wat ik zie om een foto van te maken wordt mijn hoofd leger.
De natuur lijkt het uit te schreeuwen.
Het is LENTE!!!

Ik dacht nog wel dat alles dor zou zijn met al die droogte, maar dat is het niet.
Het is groen en er staat van alles in bloei.

En het dromen begint.
Het loopt goed.
Wat zou het fijn zijn als ik in augustus mee kan met de waddentocht.

Misschien niet alles kunnen lopen en korter, als ik maar mee kan.
De wandeltocht met patiënten door de waterleidingsduinen heb ik nu ja tegen gezegd.

En de bewonersvakantie 2 juni, waar ik zo hard voor gewerkt heb om de financiëen binnen te halen en alles te organiseren zie ik ook meer zitten.

Ik wil de patiënten een geweldige week kunnen geven.

En dinsdag naar de huisarts.
Nu de uitstralingspijn in mijn been zo hevig is zien ze er misschien wel heil in te opereren. Ook als gaat dat met melatonine beter, dat zal ik niet direct melden.
Het helpt niet tegen de pijn die doortrekt in mijn bil en scheenbeen.

Ik hoor van veel mensen die een stenose hebben dat ze erna van de pijn verlost zijn.

Ik zie dit zoals Isabel het van het weekend zei, toen ik bij haar was, als een pauze.
Mijn wandelschoenen hang ik nog niet in de boom.
12 km worden het vandaag.

12 kilometers van hoop.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek