Vandaag ga ik de familiedag voor 3 september rond breien met mijn neef Vincent op Scheveningen.
Omdat ik niet net als vorige keer in de verkeerde tram wil stappen rij ik naar Voorweg in Zoetermeer. Kan ik gelijk ook zien hoelang het reizen is.
Om 12.00 uur afgesproken en ik slaap wat uit na een beroerde nacht.

Een datum regelen om de as van ma uit te strooien levert behoorlijk wat op aan herinneringen die ik juist zo mooi geparkeerd had.
Maar mijn motto om mooie momenten te maken staat overeind. Dus ik trek mijn wandel plunje aan want dan kan ik moi nog even door Scheveningen dwalen en een stuk terug lopen.

OP Scheveningen regent het. Ik heb mijn regenspullen bij me maar ik hoop dat als wij alles geregeld hebben het droog is.
En dat wordt het ook.
Ne een gezellige drie uurtjes breken we om 15.00 uur op. De zon schijnt dus pijpen van mijn broek af en regenjas in de tas. En dan op de boulevard bedenk ik me dat ik toch heel geen zin heb om steden te moeten lopen.

Ik besluit via Wassenaar te lopen. Dan loop ik in ieder geval een mooi stuk door de duinen.
En als ik dan in een stad kom kan ik de bus pakken.
Afscheid van Vincent en lopen maar. De duinen zijn mooi. Maar het is al laat dus ik kan niet echt dwalen of veel stilstaan.
Het genieten moet ook nog komen al vind ik het prachtig.

Ik loop langs een ijstentje en ik kan het niet laten. Maar ik moet te lang wachten dus verman ik me. Bij de boerderij Meijendel hebben ze ook vast wel ijs.

Ik peins een beetje voor me uit over alle rampen met het weer momenteel.
Het nieuws hierover maakt me bang.
Het gaat zo razend snel dat de natuur terug begint te slaan en er wordt nog zoveel te weinig gedaan om het tij te keren.

Ik begrijp het ook niet goed waarom de regeringen geen akkoord sluiten en alles uit de kast gaan trekken.
En dan word ik aangesproken door een engels sprekende man op de fiets. Of ik naar Santiago ben geweest. Hij ook en er ontstaat een heel gesprek.
Gedachteloos spreek ik engels terug.
Hij is er ook geweest, alleen kan hij niet precies vertellen van waar hij gestart is, dat is al wat jaartjes geleden.

Dan neemt hij afscheid. Hij moet de andere kant op, maar toen hij de schelp zag kon hij het niet laten even een stukje terug te fietsen.
Als ik verder loop moet ik lachen. Het engels spreken is me best goed afgegaan al zeg ik het zelf. Ik hoefde niet eens na te denken wat ik moest zeggen en hem verstond ik ook helemaal. Misschien ben ik sneller klaar met de engelse les dan ik dacht.

Vlak bij de boerderij met het verlangende ijsje zet ik voor de gein komoot aan. Eens kijken wat die doet. Een km langer dan google maps. Dat kan.
Als ik doorloop ben ik rond 20.00 uur bij de auto maar zonder pauze. Met pauze en foto´s maken zal het wel 21.00 uur worden. Het is nog lang licht.
Wel loop ik nu niet langs de boerderij. Ach in wassenaar is vast ook wel iets bedenk ik me.
Op een bankje gooi ik er even een flesje cola zero in.
En dan loop ik Wassenaar in. Komoot leid me door kleine straatjes met kasten van huizen. En daar kan ik dan wel van genieten. Het staat tussen veel groen.

In de verte zie ik de drukke weg. Jammer dan houdt de rust op bedenk ik me.
Tijd om dan misschien de bus route te gaan volgen.
Maar bij de drukke weg steek ik over en komoot leid me door landerijen en bos. Het verrast me dat ik nog zolang alleen maar door de natuur loop.
Fijn is dat. Wel slaat de honger toe. Ik zak aardig door mijn bloedsuiker heen en mijn hoofd voelt dof aan. Ik was niet bedacht op dat ik zolang in het groen zou lopen en heb maar 1 pakje calorie rijke crackers bij me. Ik probeer het dus nog even uit te zingen. Maar als ik begin te struikelen en ik echt naar wordt zak ik neer op een steen. De helft bedenk ik me van het pakje. Maar dat is geen optie meer en de hele voorraad gaat naar binnen.

Hopen maar dat ik het ermee red tot ik een winkel tegen kom.
Ik loop een stukje van de landgoederen route. Dit herken ik wel. Dan is het nog wel een endje naar Zoetermeer bedenk ik me. En ik loop ook langs de horsten. Ehhh ja denk ik nog een heel eindje.

Ik loop veel onverhard en sinds Wassenaar loop ik met muziek op. En ineens ben ik weer zo vreselijk gelukkig. Wat is dit een mooie route. En dan ineens zie ik voor me een ree op het pad staan. Ik sta dan ook ineens stil en pak voorzichtig mijn telefoon. Al eerder dacht ik balen dat ik geen camera bij me heb. Nu dacht ik het helemaal.
We staan elkaar aan te kijken en dat voelt zooo bijzonder. De muziek gaat af en blijft af en nu geniet ik van de rust en stilte die de avond brengt en de ree die voor me blijft staan kijken naar me.

Maar dan rent hij of zij weg. Wat genieten is dit.
Het geeft hoop denk ik. En ondertussen blijft het groen. Komoot leid me alleen maar door groen. Wat ben ik blij met komoot. Anders was ik Den Haag en Leidscheveen door gekacheld. De steden waar ik zo dood ga.

Maar goed mijn auto staat op Voorweg dus zal een stuk stad gaan krijgen. Voorlopig geniet ik voort.
Wassenaar uit, langs Voorschoten en dan kom ik bij de vlietlanden. Oooooo jubel ik maar dan ga ik de polder van Zoetermeer nog in. Helemaal leuk.
Ik loop lang een bord met uitleg over het gebied. Altijd aan voorbij gelopen en nu lees ik het-
Er staat een doorsnede op van de strook Stompwijk- Noordzeekust.

Lage, natte weilanden gaan over in oude binnenduin bossen van Voorschoten en Wassenaar, die weer door lager gelegen stroken worden afgewisseld. Via de hoge jonge duinen wordt uiteindelijk het Noordzeestrand bereikt. Het is de enige strook in Nederland waar deze doorsnede nog niet onderbroken is door bebouwing.
En komoot pikt deze route op want op het plaatje erbij zie ik dat ik idd de hele strook afloop.

Vandaar geen stad en bebouwing. Dat ik dacht alles te weten van mijn omgeving blijkt maar weer eens van niet. En de route voelt aan als een vakantie dag. Juist omdat ik dingen zie die ik niet eerder zag.
Bij Stompwijk zak ik nog even op een bankje. Nog even wat drinken. En dan zie ik een bericht binnen komen dat Wouter, de schipper van de Egberdina met wie ik jaren met patiënten gezeild heb op 67 plotseling is overleden. Baf, ineens sta ik met beide beentjes op de grond. Verbijsterend. Wouter heeft in 2021 na corona de Egberdina verkocht en een motorschip gekocht.

Daar wilde hij mee naar oa de Oostzee. Zijn goede voornemen voor dit jaar was zorgvuldiger leven en meer de tijd te nemen. Het was hem niet gegund. Ik ben er verdrietig van. Als er iemand was die ik nog fantastische jaren gunde was hij het wel. Wat heeft hij voor voor onze patienten gedaan. In gedachten loop ik verder. Dit moet ik even verwerken.
Naast me zie ik twee zwanen voorbij zwemmen met tussen hen in een stel jonkies. Het leid af. Ik kijk wat bewuster om me heen en dan komt ook het fijne gevoel weer terug. Door het Buijtenpark en dan op 800 meter voor de auto begint dan eindelijk de bebouwing.
Het laatste stukje en na 25 km sta ik bij de auto.

Deze toch zal ik ongetwijfeld nog een keer lopen. Hoe bijzonder in de drukke randstad om 25 km te kunnen lopen in het groen.
Vandaag heb ik een mooie momenten dag gecreëerd.❤️

Geschreven door Carolines.wandeldagboek